Vorige week schreef Sharon van Moeders.nu een blog over het dilemma wat veel moeders hebben: je kind wel of geen tuigje omdoen wanneer je ergens heen gaat waar het druk is. Ze vroeg mij naar mijn mening dus vandaar deze post vandaag, want ik heb natuurlijk wel een mening 😉
Er is natuurlijk overal wat voor te zeggen en ik begrijp het heel goed dat ouders bang zijn hun kind kwijt te raken in de menigte. Dat is ook doodeng, zeker wanneer je een kind hebt wat snel ergens naartoe loopt en jij meerdere kinderen hebt waar je op moet letten. Kinderen zien tenslotte geen gevaar. Dus echt, ik begrijp het.
Maarrrrr, ik zou het nooit doen, er zijn grenzen. Ik heb Milan, vanaf het moment dat hij kon lopen, geleerd dat hij altijd bij ons moet blijven en ook onze hand vast moet houden. Tenminste van één van ons. Het is in mijn optiek ook een kwestie van opvoeden en de gevaren blijven herhalen.
Zo hebben wij Milan altijd uitgelegd dat hij ons anders kwijt kan raken en we an van elkaar niet weten waar we zijn. Hij schrok hier best van en doet het daarom echt niet. Dus tijdens een dagje uit en in de speeltuin vinden wij dat hij zich lekker vrij moet kunnen bewegen.
De andere kant is dat niet ieder kind er gevoelig voor is en ouders geen andere oplossing weten dan een tuigje, al zou het dus niet mijn keuze zijn.
Hoe staan jullie daar tegenover? Zou jij je kind een tuigje omdoen en wat zou dan de afweging zijn? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Als het echt, echt nodig is zou ik er misschien over nadenken. Er zullen vast kinderen zijn bij wie het een uitkomst is. Gelukkig was mijn zoon altijd erg gericht op het “erbij” blijven. Hopelijk heeft mijn dochter dat ook. De tijd zal het leren. Vind het wel fijn dat mijn zoon altijd wel oplet, is ook fijn nu hij op school zit en daarmee op pad gaat.
Ik begrijp het ook, ben het volkomen met je eens. Toen mijn dochter net leerde lopen wilde ze absoluut geen hand vasthouden wanneer we buiten liepen. Het idee dat we een tuigje zouden moeten gebruiken ging er bij mij niet in! In het begin hebben we haar ‘gedwongen’ en stribbelde ze echt wel tegen. Hoe maak je een kind van 1 jaar wijs dat we haar anders zouden kwijtraken (dat besef heeft ze nog niet en het is een kind dat gerust een uur in Ballorig kan spelen zonder naar ons om te kijken). Na een tijdje oefenen gaat het aan de hand lopen overigens vanzelf, oefenen dus! Al vindt ze het stiekem nog steeds niet altijd even leuk!
Het lijkt mij heel erg naar, zo’n tuigje. Maar eigenlijk kan ik er niets van zeggen, want ik heb zelf een kind dat zich altijd aan mij vasthoud en tegen me aan knuffelt waar we ook zijn, Ik zou echt héél veel moeite moeten doen wil ik haar kwijtraken 😉
Ik vind dat anderen niet veroordeeld kunnen worden waarom ze een tuigje gebruiken. Ieder kind is anders. En natuurlijk is het ideaal dat je je kind kan uitleggen dat ze niet weg mogen. Heel fijn als je kind 14 maanden oud is en er iets van begrijpt. Het is te simpel en kortzichtig gezegd dat het een kwestie van opvoeden is.
Mijn man rende los met 9 maanden. 9 maanden! Dat is dus de leeftijd dat je niet op zo’n niveau kan communiceren met baby’s dat je kan uitleggen dat ze niet weg mogen lopen. En ben jij een zeer lange ouder met rugklachten, kan je ook niet de hele tijd gebukt lopen om hem de hand te reiken. Mijn man was super snel en had de behoefte om te rennen. Tja, veiligheid boven alles! Dan maar een tuigje voor de momenten dat je ergens bent met drukte, een gelukkige baby die bewegingsruimte heeft dan dat je je zorgen maakt wat mensen denken bijvoorbeeld.
Mijn zoon staat en stapt is net 9 maanden. Mijn voorkeur is geen tuigje. Maar misschien kom ik in een situatie dat dat toch echt even noodzakelijk blijkt te zijn. So be it.
Ach we hebben jou ook een keer los moeten laten en gelukkig kwam je niet met tuig thuis !
Iedereen voor zich natuurlijk, maar ik zou het nooit doen. Ik krijg er altijd een naar gevoel bij als ik een kind in een tuigje zie. Alsof ik mijn hond uitlaat. Nee mijn meiden hebben geleerd om niet weg te lopen omdat dat gevaarlijk is. En wilden ze niet luisteren dan maar in de buggy. En dat wilden ze niet dus bleven ze braaf aan de hand lopen haha
Vroeger keek ik ook heel huiverig naar een kindertuigje, mijn eerste kind was heel gemakkelijk, kwam altijd terug en als we hem vroegen bij ons te blijven deed hij dat ook. Helaas is niet ieder kind hetzelfde en zitten we nu met een overactieve peuter van 2 die al sinds zijn 10maanden kan rennen! Hij vindt het vreselijk om vastgebonden te zitten en we hebben hem dus ook nooit kunnen inbakeren! Hij is gek op buiten zijn maar kent geen angst dus als hij wegloopt komt hij ook gewoon niet terug. Hoe erg ik het ook vind zal ik zo een tuigje moeten halen voor als we op vakantie zijn. Want als ik MOET kiezen tussen vastgebonden in de buggy of rond mogen lopen met een tuigje denk ik dat de keuze snel gemaakt is.
Laten we aub geen ouders ver-of beoordelen op hoe ze hun eigen kind groot brengen! Opvoeding is belangrijk maar is geen oplossing voor alles!