Met een tiener in huis – die aankomende oktober alweer 12 wordt – realiseer je je constant hoe snel de tijd gaat en dat je hem steeds wat meer los moet gaan laten. Zo ook afgelopen week. Hij vroeg of hij met een vriendje alleen naar de stad mocht. Ons vorige huis lag op nog geen vijf minuten lopen van het centrum, nu is het ongeveer een kwartier fietsen. En dat niet alleen, er moet een drukke weg worden overgestoken en er zijn wat stukken waar men zich niet zo goed aan de verkeersregels houdt. Kortom, deze moeder ziet allemaal beren op de weg en moest er even over nadenken. Aan de andere kant gaat hij volgend jaar naar de middelbare school. Misschien wel aan de andere kant van de stad. Dan kan ik ook niet meefietsen. Uiteindelijk besloten we dat hij alleen naar de stad mocht, maar ik vond het nog steeds een dingetje.
“Mam, mag ik alleen naar de stad?”
Deze vraag zat er natuurlijk een keer aan te komen, maar ik had hem nog niet verwacht. Hij wilde graag samen met een vriend en samen zouden ze dan wat winkels gaan bekijken en een ijsje eten. Gelukkig kennen we dit vriendje en zit dat wel goed, maar toch vond ik het spannend. Gaat het wel goed onderweg? Kijken ze wel uit? Dat soort dingen. Na wat wikken en wegen besloten we dat hij mocht, maar we maakten wel afspraken:
- Een uurtje of twee in de stad was lang zat, daarna moest ‘ie weer thuis zijn;
- Hij kreeg van ons contant geld mee, geen pinpas. Hij kreeg een tientje mee, maar dit mocht hij niet helemaal opmaken. Is ook helemaal niet nodig;
- Niet met vreemden praten (dat zegt volgens mij iedere ouder haha);
- En natuurlijk even laten weten (even bellen of stuur een appje) als je er bent en naar huis komt gereden.
Volgens mij is dit wel redelijk toch? Misschien vinden ouders het wat hysterisch, maar hier voelden wij ons beter bij. Gelukkig ging het goed en bleek dat wij toch ook nog even naar de stad moesten. We zijn later vertrokken dan zij, want we wilden er ook niet achteraan fietsen. Toen wij net onderweg waren naar de stad belde hij dat zij er waren en dat ze de fietsen bij opa en oma hadden gezet. Heel goed haha. Ze waren nog even bij opa en oma geweest en zijn daarna de stad in gegaan.
Uiteindelijk kwamen we ze nog even tegen en het ging hartstikke goed. Wij waren zo klaar in de stad en toen wij alweer thuis waren belde hij dat ze eraan kwamen. Hij had, zoals afgesproken, nog wat geld over en had zelfs een cadeautje voor zijn broertje gekocht.
Stapje voor stapje loslaten
Vanaf volgend schooljaar zal hij na schooltijd of in tussenuren misschien ook wel naar de stad gaan met klasgenoten. Soms weet je dat dan helemaal niet. Je moet ze stapje voor stapje loslaten en erop vertrouwen dat het goed gaat. We proberen hem in ieder geval de juiste dingen mee te geven en het scheelde ook dat we wisten met wie hij was. We zeggen immers ook niet zomaar ‘ja’. Al hoop ik dat het voorlopig even hierbij blijft ?. Het gaat allemaal al hard genoeg.
Wanneer mochten jullie kinderen voor het eerst alleen naar de stad of zitten jullie nog helemaal niet in die fase? Geniet daar dan nog maar van haha. Klets mee in de comments hieronder of op de socials van Mamablogger.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Op de vraag wanneer de kids alleen naar de stad mochten heb ik geen antwoord voor je, maar dat had je vast wel verwacht.. ? maar aan je titel te lezen dacht ik dat Milan echt voor het eerst helemaal alleen naar de stad wilde ? en dat weet ik van mezelf nog heel goed: ik was zeven jaar toen mijn oudere broer en zus op kamp gingen in de zomervakantie en mijn moeder mij alleen een boodschap liet doen. Groot dat ik me toen voelde!
Als ik nu naar mijn eigen dochter van zeven kijk en het idee dat ik haar zonder telefoon zoals mijn moeder mij op pad stuurde, nu een boodschap zou laten doen.. ik zou geen moment rust hebben.. dan maar een overbeschermende moeder, maar dat moment gaat echt nog wel even op zich laten wachten ?