Het is inmiddels geen geheim dat het even niet zo lekker met mij gaat. Ik kwakkel vanaf half januari met mijn gezondheid en telkens maakte de ene klacht plaats voor de ander. Na ruim een maand kwakkelen, kwam ik ziek thuis te zitten. Het ging even niet meer: de combinatie werken, mijn gezin én het gedoe met mijn gezondheid, werd mij echt teveel. Inmiddels ben ik mijn werk weer een beetje aan het opbouwen en lukt het mij ook weer om zo nu en dan wat te schrijven hier. Gelukkig had ik nog veel artikelen klaarstaan, haha. Dat wil niet zeggen dat ik geen klachten meer heb. Was dat maar waar. Volgende week moet ik naar het ziekenhuis en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat heel erg spannend vind en dat ik daar heel erg mee bezig ben. Ik ben angstig en dat is geen handige combinatie met het thuisfront waar alles gewoon doorgaat. Want angst of niet, opvoeden en het huishouden gaat altijd door.
Schuldgevoel
Ik probeer mijn angsten en zorgen zoveel mogelijk weg te houden bij de jongens. Dat lukt bij de jongste van zes wat makkelijker dan bij de oudste van 13. Die krijgt natuurlijk veel meer hiervan mee en weet waarom ik nu thuis ben. De jongste heeft gelukkig geen idee en vond het al heel snel normaal. Dat komt ook omdat er voor hem niet zoveel is veranderd, want op drie van de vijf middagen was ik toch al thuis. Dan werkte ik thuis en op de woensdagmiddag ben ik vrij.
Wel vind ik speelafspraakjes nu wat lastiger, zeker wanneer ik in de ochtend weer een paar uur op mijn werk ben geweest. Dan liever niet, want dat vind ik momenteel echt teveel. Hoe suf dat misschien ook klinkt. Dat begrijpt hij uiteraard nog niet zo goed en dat vind ik op mijn beurt dan weer lastig, want doe ik hem dan niet te kort? Zulke gedachten schieten dan door mijn hoofd. Met als gevolg dat ik mij nog schuldiger voel tegenover hem.
Opvoeden gaat gewoon door
Tegelijkertijd lopen de jongens niet op hun tenen en ik doe mijn best het zo leuk mogelijk voor hen te houden. Afleiding helpt mij immers ook weer. Zeker wanneer we in de weekenden met zijn vieren thuis zijn. En het is maar goed dat alles verder ook gewoon doorgaat zoals altijd. Het huishouden, afspraken, maar ook de schoolperikelen, ingrijpen wanneer nodig, ruzies uitpraten etc., het hoort er allemaal bij. Kortom, het opvoeden gaat altijd door, hoe wij ook in ons vel zitten.
De ene keer lukt het mij beter dan de ander, want omdat ik niet lekker mijn vel zit, kan ik emotioneler reageren op dingen. Ik kan dan bijvoorbeeld wat minder hebben. Gelukkig is Patrick er ook nog, net als mijn ouders. Heel erg fijn.
Ondersteuning bij opvoeding
Maar wat nu als je geen mensen hebt op wie je terug kan vallen, of je ervaart simpelweg minder steun? Of wanneer je juist advies wil van een professional en de zaken van een andere kant wil bekijken? Opvoeden is niet altijd gemakkelijk (heel vaak niet, haha) en ik denk dat we allemaal soms maar wat doen. Wel met de beste bedoelingen en al doende leert men, maar het ene kind is het andere niet. Dus wat werkt voor jouw oudste, hoeft niet te werken voor je andere kind(eren).
Gelukkig is er in veel gemeenten gratis opvoedondersteuning te vinden. Dit kun je Googelen of vinden via de huisarts en/of het consultatiebureau. Een voorbeeld hiervan is Twinkeltje Opvoedondersteuning in Rotterdam. Zij bieden een groot aanbod trainingen aan voor ouders van kinderen in alle leeftijden: van baby tot de pubertijd. Met hun team van pedagogen en opvoedconsulentes werken zij, samen met jou, aan het versterken van de opvoedvaardigheden. Dit is zelfs gratis voor inwoners van Rotterdam! Dat maakt het ontzettend laagdrempelig.
En zoiets is vast ook te vinden in jouw gemeente. Opvoedondersteuning houdt bijvoorbeeld in dat je naar een aantal bijeenkomsten gaat waar je uitleg krijgt van een professional, maar waar je ook in gesprek kan met andere ouders. Heel erg leerzaam en wie weet doe je er ook leuke contacten op. Wil je dit liever online? Dat kan in veel gevallen ook, net als het volgen van tips op de socials van dit soort organisaties. Klik hier voor het Instagramaccount van Twinkeltje.
Bekijk het aanbod van trainingen en meld je aan wanneer je wel wat ondersteuning kan gebruiken. Je wordt er in ieder geval altijd wijzer van!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
