Tja, daar stond ik dan gisteren met Milan op het schoolplein. Het was tijd voor het jaarlijkse schoolreisje. Vanwege het jubileum van de school ging de hele school tegelijk op schoolreis, dus de boven- en de onderbouw. Normaal wordt dit gescheiden dus je kunt je voorstellen dat het erg druk was. Maar wel heel erg leuk natuurlijk, want zo’n schoolreisje is één groot feest.
Dus wij stonden daar op het schoolplein te wachten totdat de hele klas compleet was en daarna zouden de kinderen en de begeleiders naar de bussen lopen die een paar straten verderop stonden. Normaal geen enkel probleem en zou ik iets later op mijn werk komen zodat ik Milan kan uitzwaaien. Dit keer was het anders, want ik had een afspraak voor mijn werk buiten Gouda en daar moest ik wel op tijd zijn. Gelukkig waren opa en oma er om Milan bij de bus uit te zwaaien, maar oh, wat voelde ik mij schuldig!
En het is inmiddels onlosmakelijk met moeders verbonden: schuldgevoel…
Last van schuldgevoel
Milan was super vrolijk en vond het allemaal helemaal best, maar ik zat niet met een lekker gevoel in de auto. Ik denk dat ik nog niet eerder zo’n last heb gehad van een schuldgevoel als nu. Gelukkig had hij een topdag en stonden, Patrick, mijn ouders én ik er alle vier toen hij weer terugkwam.
Maar het zette mij aan het denken. Toen ik het er op mijn werk over had met een collega zei zij dat ze het herkende. Als het om je kind gaat maakt dat toch dingen in je los haha.
Kinderfeestjes
Bijvoorbeeld met kinderfeestjes. Milan heeft het niet eens altijd door, maar mij doet het wel wat als je hoort of ziet dat hij niet wordt uitgenodigd voor een feestje terwijl hij dacht dat hij wel uitgenodigd zou worden. Ik weet natuurlijk wel dat kinderen veranderlijk zijn en niet de hele klas uit kunnen nodigen, maar maak dat een vijfjarige maar eens duidelijk. Hij kan er dan ook echt verdrietig van worden als hij het in de klas hoort en dat vind ik dan weer zielig terwijl het ook bij het leven hoort. Je kind moet leren omgaan met teleurstellingen, maar moet dat zo 😉
Kortom, ik ben een behoorlijk nuchtere en rationele moeder, maar ook ik heb er last van. Ik vraag mij af of jullie dat ook hebben of dat ik mij bepaalde dingen dan toch teveel aantrek. Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik voelde me afgelopen woensdag zo rot. Mijn zoontje ging die dag nl een keer extra naar het kinderdagverblijf, omdat ik het razend druk heb met mijn werk. Wat voelde ik me schuldig. Ook al weet ik dat hij daar de tijd van zijn leven heeft, die dag extra voelde voor mij haast als hem dumpen.
Ik voel me ook weleens schuldig en dan ben ik geen werkende moeder. maar ja, ik ben ook maar gewoon een mens. Ik voel me weleens schuldig als ik vind dat ik iets leuks moet doen met de jongens maar er eigenlijk de puf niet voor heb.
Omgaan met teleurstellingen ! Ja daar kan je beter maar op getraind zijn want het leven zit er soms wel eens te vol mee. Geniet daarom maar van de poistieve momenten en die zijn er ook genoeg
Schuldgevoelens sinds ik moeder ben… ja, meer als voor ik moeder ben geworden!
Onlangs bleek onze jongste een feestje te hebben, maar de uitnodiging heb ik nooit gezien… dus ja ik kon het niet weten. De vader belde dus toen het feestje begon of onze dochter nog kwam, ik vroeg waar voor zou ze moeten komen? Het feestje van onze zoon… oeps! Wij zaten in Veenendaal en moesten (tijdens ge Giro, dus flinke vertraging) terug naar Wageningen. Wat voelde ik me schuldig, zelfs als ik er dus niets aan kan doen.
Herkenbaar… ja dus!