Tot mijn 14e was ik erg ongelovig. Geesten? Die bestaan niet. Is er iets na de dood? Hou toch op. Mijn opa en moeder hadden veel meer met het spirituele en mijn vader was erg katholiek en geloofde in een God. Ik was vooral heel nuchter. Zo lang er niets was bewezen, zou het vast ook niet zo zijn. In die zin leek ik meer op mijn oma. Die moest er ook niets van hebben en noemde de hobby van mijn opa ‘hocus pocus’. Tot het moment dat mijn opa op mijn veertiende overleed. Mijn mening veranderde door bepaalde gebeurtenissen en jaren later lijkt het alsof mijn kinderen zo nu en dan ook “dingen zien”. Zou het dan toch…?
“Als ze er maar voor open staat”
Mijn opa was dus heel erg bezig met spiritualiteit. Het was een bijzondere man en ik had een heel goede band met hem. Zijn beroep was plateelschilder en ik kon als kind zijnde goed tekenen (waar is dat talent gebleven?). Ik zat urenlang naast hem te tekenen en heb zoveel van hem geleerd. Ook wist hij heel veel af van edelstenen en fossielen en ik spaarde deze. We hadden dus veel gezamenlijke interesses. Behalve over “dat ene”. Mijn opa heeft weleens tegen mijn oma gezegd dat ik dat ook zou kunnen als ik er maar voor open zou staan. Mijn oma moest er niets van hebben zei dan dat hij mij niet lastig moest vallen met die hocus pocus. En opa luisterde goed naar oma ?
Dit hoorde ik overigens allemaal na zijn dood, want hij is er nooit zelf over begonnen.
Er gebeurden onverklaarbare dingen
Mijn opa overleed in het ziekenhuis. In de periode na zijn dood gebeurden er dingen die onverklaarbaar waren. Niet heel schokkend, maar het zorgde er wel voor dat ik anders ging denken. Zou het kunnen zijn dat er toch nog iets anders bestond? Iets waar wij nog heel weinig vanaf weten? Wat dat dan precies was of is weet ik niet, maar het kon niet anders. Toch?
Naar een medium
Jaren later bezocht ik een medium. Ik was toen al moeder van Milan en hij deed en zei dingen die ik wederom niet kon verklaren. Zo had hij het over een man bij zijn slaapkamerraam en had hij hele gesprekken met “iemand” in de hoek van onze slaapkamer. Dit wilden we verklaard hebben. Een vriendin van mijn moeder maakte de afspraak. Het medium wist niet wie wij waren en had ook geen namen doorgeven. Met wat foto’s gingen we erheen en we namen Milan mee.
Het medium keek naar de foto’s en kon heel goed vertellen wie wie was en hoe de familiebanden in elkaar steken. Ze vertelde mij dat mijn vader bijvoorbeeld zei dat ik niet heel consequent was naar Milan. Ik ging daar tegenin, maar mijn vader moest lachen zei ze, want hij zei dat ik kon zeggen wat ik wilde, maar ik was echt niet consequent wat betreft het bed ritueel. Hij had een punt… ☺️
Toen kwam ze bij de foto van mijn opa en met hem kon ze meteen een connectie maken zei ze. Ze zei dat hij vaak bij ons was, maar dat er ook een minder goede “geest” in huis was. Dat zou kunnen verklaren waarom Milan in zijn eigen kamer soms doodsbang was en bij ons maar bleef kletsen tegen de hoek van de slaapkamer. Het medium zei overigens wel meer rake dingen waardoor we er toch in gingen geloven.
Milan wees soms ook naar een foto van mijn opa als ik hem vroeg wie hij zag. We zullen helaas nooit weten of het ook echt zo was…
Milan groeide er namelijk overheen en ik merkte ook niets meer. Na het overlijden van mijn opa werd ik doodsbang van alles wat ik meemaakte, want hoe kun je dat verklaren op je 14e? Nu ik 20 jaar ouder ben is dat wel anders. Ik zou heel veel over hebben voor een teken, een bericht of wat dan ook. Als ik maar weet dat ze er zijn. ‘Kom maar door’ denk ik dan.
De jaren gaan voorbij en zo nu en dan heb ik het erover met mensen als het ter sprake komt. Verder ben ik hier eigenlijk nooit mee bezig, maar nu is het opeens weer een hot topic hier in huis, want ook Floris zwaait, lacht en kletst naar dezelfde hoek in onze slaapkamer. Uh, oké….
Ik heb geen idee wie of wat hij ziet en of het er überhaupt is, maar vreemd is het wel. Toch voelt het goed, want als er iemand in huis is, is het blijkbaar vertrouwd. Anders zouden de jongens niet zo enthousiast zijn.
Ja, er gebeuren dingen die we lang niet altijd kunnen verklaren en ik geloof er inmiddels heilig in dat er toch wel “iets” moet zijn. Wat dat is weet ik niet, maar dat maakt het ook wel mooi. Het voelt als een geruststelling.
Hebben jullie weleens zoiets meegemaakt? Of geloven jullie hier totaal niet in? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
