Nou, ik ben er nog hoor. Wat een week was dat afgelopen week. Voor het Pinksterweekend kreeg ik last van mijn keel en de vrijdag voor Pinksteren werd het zo erg dat ik zelfs nog eerder stopte met werken. Niets voor mij en dan moet ik me wel heel beroerd voelen. Ik hoopte dat een paar dagen rust wonderen zou doen en ik met Paracetamol, keelsnoepjes en ontelbare koppen thee in no time weer up and running zou zijn. Dat viel even tegen…
Twee keer naar de HAP
De pijn nam toe en het was wel duidelijk dat ik een keelontsteking had. Dit heb ik in het verleden vaker gehad dus ik belde naar de HAP in de veronderstelling dat ik, net als de voorgaande keren, een antibioticakuur zou krijgen. Dat had niet perse mijn voorkeur, maar ik wilde van de pijn af en weer eens lekker slapen, want inmiddels sliep ik al een paar nachten niet goed. Zeg maar gerust nauwelijks. Ik legde mijn verhaal uit en mocht langskomen. Al snel bleek dat ik inderdaad een ontsteking had, maar die werd veroorzaakt door een virus en niet door een bacterie. In dat geval helpt antibiotica helemaal niet en is het een kwestie van uitzieken. Ik kreeg pijnstillers mee en ging weer naar huis.
Ruim een dag later deden de pijnstillers nog steeds hun werk niet en nam de pijn alleen maar toe. Op mijn hals zat een dikke bult en ik kon nauwelijks meer slikken. Jeetje, wat voelde ik mij rot. Midden in de nacht belde ik uit pure wanhoop maar weer eens met de HAP en weer mocht ik komen. Daar zat ik dan om half twee ’s nachts. Op dat moment voelde ik mij eigenlijk best zielig en kon ik wel huilen. Ik was er zo klaar mee.
De huisarts begreep het, maar kon nog steeds geen kuur uitschrijven. Wel zwaardere pijnstillers: Tramadol. Dit zou snel moeten werken en ze hoopte ik dat ik daarop een beetje kon slapen. Ook vertelde ze dat dit wel een week tot twee weken aan kon houden. Op dat moment voelde het alsof ik echt in huilen uit zou barsten.
Midden in de nacht bij de HAP
Nog zieker door de Tramadol
Eenmaal thuis nam ik de Tramadol meteen in met een Paracetamol. Dit mocht en ik had goede hoop dat ik nu echt zou kunnen slapen. Ruim 1,5 uur later was ik nog steeds klaarwakker en kreeg ik het heel erg warm. Zo warm dat ik mijn bed uit moest. Ik liep naar de badkamer en had het gevoel alsof ik ieder moment flauw kon vallen. Een eng gevoel dat ik nog niet eerder heb gehad. Snel pakte ik een washandje, maakte deze nat en legde deze op mijn hoofd. Geen idee waar dat vandaan kwam, maar daarmee kon ik voorkomen dat ik echt flauw zou vallen. Een halve minuut later moest ik overgeven (lekker verhaal dit…).
Toch luchtte dat op en daarna heb ik eindelijk toch wat kunnen slapen.
Heel langzaam van ‘niet zo goed’ naar ‘iets beter’
Ik had gehoopt dat het in de dagen erna snel beter zou gaan, maar helaas ging dat niet zo snel en ging het echt nog niet zo goed. Daar baalde ik enorm van. Ik kon nauwelijks praten (vind ik al lastig haha), had enorm veel pijn en wist mij gewoon geen raad met mijzelf. Van het niets doen kreeg ik onrustige benen, maar een blokje om ging ook niet. Het was echt een kwestie van een lange adem en uitzieken. Iets wat ik eigenlijk niet zo gewend ben en dus ook niet zo goed kan.
Terwijl ik dit typ heb ik het idee dat het iets beter gaat, maar dat heb ik de afgelopen dagen vaker gezegd. Het slikken is gevoelig, maar niet meer zo pijnlijk. Ik ben nog steeds voorzichtig met praten en eten, want ik krijg mijn mond nog steeds niet zo goed open. Gelukkig heb ik genoeg reserves haha.
Ik hoop vooral dat ik de komende week weer lekker aan het werk kan en mijzelf weer wordt. Dat was ik de afgelopen week namelijk echt niet en ook dat deed me niet zo goed. Voor het zo ver is neem ik de zoveelste kop gemberthee en mik ik er nog een perenijsje in. Ik hoop er in ieder geval weer te zijn!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ach, wat ben jij ziek geweest zeg! Ik kan me heel goed voorstellen dat het huilen je nader dan het lachen stond, dat is helemaal niet overdreven met zoveel pijn! Is de bult op je keel al geslonken? En dat overgeven kwam misschien wel doordat de Tramadol slecht viel? Of heb je er daarna geen last meer van gehad toen je het innam?
Hier een veel mildere, korte versie gehad. We waren het weekend weg met familie en zondag kreeg ik het koud en begon ik wat te niezen. Maandagochtend stond ik op zonder stem en met zulke pijnlijke stembanden dat zelfs fluisteren pijn deed. We hebben het bezoek van mijn schoonzusje afgewacht die met een lekkere brunch zou komen, maar zodra iedereen uitgegeten was hebben we de auto ingepakt en zijn we naar Gouda terug gereden. Eenmaal thuis heb ik twee tassen uitgepakt naar voor we bij de koffers kwamen dirigeerde Jonathan me hééél lief het bed in.. dinsdag had Jonathan toevallig een masterclass en had ik op het werk al geruild met de vrijdag. Dus ik kon dinsdag en woensdag bij huis uitzieken en hoefde ‘alleen maar’ even de oudste naar school te brengen en te halen met de auto.. maar wat voelde ik me naar en wat kun je dan verlangen naar de tijd dat je alleen nog maar de verantwoordelijkheid voor jezelf had en je ‘gewoon’ je bed in kon duiken.. ik voelde me door al het extra slapen tussendoor op bed en op de bank met de jongste om me heen wel redelijk en dacht donderdag te gaan werken (en ik was voor de Pinksteren met een spoedklus begonnen dus ik voelde ook een hoge verantwoording om dat af te maken). Maar aan het eind van de ochtend zat ik te rillen in twee truien en na de lunch kreeg ik enorme spierpijn, ik voelde me bij elkaar ineens weer heel grieperig worden terwijl de keelpijn weg was! Gauw dus naar huis gegaan en van drie tot half zes geslapen, toen werd ik wakker gemaakt voor het eten.. maar vervolgens werd ik verkouden en vrijdag op het werk (wat wel iets beter ging dan donderdag) heb ik wel 100 zakdoekjes vol gesnoten ? ik bleef maar overal in mijn tas en in de auto pakjes uit de verste hoekjes halen en heb het daarmee precies gered tot ik weer thuis kwam ? zaterdag ging het gelukkig weer veel beter, zondag was ik weer de oude. Nouja, en nu hoorde ik dus van meerdere kanten dat het RSvirus zo heerst. Geen idee of dat het is want het is vooral bekend dat kinderen er zo ziek van kunnen worden maar als volwassene kun je het ook oplopen.. en dan icm een keelontsteking?! Ach ja, hoe dan ook Marisca, laten we hopen dat we weer voor een tijdje genoeg antistoffen hebben opgebouwd op deze manier en dat het met onze weerstand ook weer gauw op orde is ??
Rustig opstarten in ieder geval ?
Héél veel beterschap!?
Wat een ellende! Beterschap hoor!!!
Erg vervelend voor je, beterschap!