Een tijdje terug had ik het met iemand over het consultatiebureau en ik vertelde over mijn ervaringen die niet altijd even positief waren. En toen bedacht ik mij of ik hier weleens over had verteld. Nou, niet dus! Hoog tijd om jullie te vertellen waarom ik zo blij was toen ik voor het laatst met Milan bij het consultatiebureau kwam…
Toen Milan voor het eerst naar het consultatiebureau ging vond ik het allemaal wat onwennig en had geen idee hoe het allemaal werkte. De vrouw achter de balie was wel heel aardig en legde mij uit wat ik kon verwachten en wat ik moest doen. Het was er druk, klein en kinderen all over the place. Logisch, want je weet immers waar je bent, maar ik vond het allemaal best bijzonder. Toen kwam het uitkleden van Milan voor het meten en wegen (dat vond ik dan weer wel leuk, want ik wilde natuurlijk heel graag weten hoe hij gegroeid was.
Maar dan sta je dus je best te doen om te zorgen dat je zoon niet alles onder plast zodra je zijn luier af doet, je bent je spullen een plekje aan het geven en dan hangen er twee andere ouders over dat tussenschot heen te turen naar jouw naakte baby met de legendarische woorden ‘oh, het is een jongetje!’ Euh ja, zo ver waren wij ook al 😉
En ja, ik moet eerlijk bekennen dat ik mij daar erg ongemakkelijk bij voelde. Het is natuurlijk aardig dat ze interesse tonen in jouw kind, maar die tussenschotten zitten er niet voor niets.
Maar goed, ik dacht dat dat erbij hoorde en ging daarna vol goede moed met Milan naar de arts. Alles was goed en ze probeerde vervolgens met een rood blokje voor zijn ogen te kijken of hij het rode blokje volgde. Dat deed hij dus niet. Na een aantal keren proberen zei ze dat ze dat ze het vermoeden had dat hij weleens slechtziend kon zijn en in het ergste geval was hij blind!
Ik heb in totaal 8 jaar met blinden en slechtziende gewerkt en ik ben op de hoogte van de oogziekten en de symptomen. En toch heb ik niets abnormaals bij hem gezien. Dat zou ik toch moeten zien?!
Dat vertelde ik haar ook, maar nee, ze maakte zich zorgen en er moest een vervolgafspraak ingepland worden. Je begrijpt dat ik daarna dagen met een blokje boven de box heb gehangen om te kijken of hij die volgde. Zo onzeker was ik dan ook wel weer. En nee, er was niets met Milan aan de hand uiteindelijk.
De jaren daarna ging het prima en ik was dit voorval alweer vergeten. Alles verliep prima, maar Milan praatte wel laat. Zo rond zijn derde nog niet. Ik had de logopedist al ingeschakeld en vertelde dat bij een volgende controle op het consultatiebureau. Dit keer was er een vervangende arts bij wie ik mijn zorgen uitte. Zij vertelde mij dat ze ook een zoon had die Milan heet en ook laat praatte. Ze grapte nog dat het wel in de naam zou zitten en zei me dat ik me niet zoveel zorgen moest maken en dat ik er goed aan had gedaan logopedie in te schakelen. Ik vond het echt een fijn gesprek en ging er opgelucht vandaan.
Tot ik de keer erop bij de logopedist was, want zij had een mail ontvangen van het consultatiebureau. Van de gewone arts die de overdracht had gehad van die vervangende en zij maakte zich zorgen over Milans “taalachterstand”! Wat was ik boos! En dat was eigenlijk nog een understatement, want hoe kon dit?!
Ik heb diezelfde ochtend nog verhaal gehaald bij het consultatiebureau en mijn verhaal gedaan. Dit heeft nog best een staartje gehad en ik kreeg uitgebreid excuses. Helemaal goed is het niet meer gekomen en ik was blij dat bij deze weg kon.
Achteraf gezien waren er meer kleine dingetjes en dat is jammer, want het kan ook gewoon leuk zijn om te gaan. Ik weet nu wel dat ik ook gewoon meer op mezelf had mogen vertrouwen.
Hoe zijn jouw ervaringen met het consultatiebureau? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Mijn ervaringen zijn ook niet zo goed bij het CB. Elke keer was er weer war anders waarover gezeurd moest worden.
Jeetje wat vervelend. Vooral dat je achteraf ziet dst je niet asn jezelf had moeten twijfelen. Ik zou dat ook zeker doen en mrt een blokje boven z’n hoofd hangen.
Ik zag best wel op tegen cb bezoeken door meerdere negatieve verhalen en onze ouders waren ook niet altijd over ‘de wijk’ te spreken.
Hier tot nu toe alleen nog maar goede bezoeken gehad gelukkig, misschien omdat ik er tegen op zag dat het daarom mee viel. Hopelijk blijft dat zo.