Je hebt van die dagen dat je niets meer kunt hebben. Van die dagen dat alles teveel is en dat zijn juist de dagen waarop alles, maar dan ook echt alles, verkeerd lijkt te gaan. Dat je een ei pakt die vervolgens op de grond valt, dat je kat een haarbal (en God mag weten wat nog meer) uitspuugt over je bank en je hoogpolige kleed, dat je kinderen elkaar constant in de haren vliegen etc. Best herkenbaar denk ik. Je snakt naar het tijdstip waarop je kinderen naar bed gaan en als ze nog geen klok kunnen kijken lieg je dat het een half uur later is. Maar je snakt ook naar het moment waarop je partner thuis komt zodat je de taken kunt verdelen en jij heel even op adem kan komen. En dan gaat de telefoon en ik zie dat het Patrick is. “Ik heb nog een klus en moet daarna nog naar Schiedam, kan wel laat worden dus gaan jullie maar vast eten”. Normaal geen probleem, maar moet dat perse vandaag?!
Uitgebluste Moeders Blues
Ik grap weleens dat ik op dit soort dagen een echte uitgebluste moeder ben. Ik twijfel aan mijn opvoed skills zoals vorige week in de HEMA en omdat zulke dagen energie vreten ben ik doodmoe. Het is helder, ik snak op zulke dagen gewoon naar rust. Even helemaal niets.
Maar dat ‘even helemaal niets’ zit er vandaag nog niet in. Nee, vandaag sta je er even alleen voor terwijl je de taken graag had willen verdelen.
“Gaan jullie maar vast eten”
Pat kan er ook niets aan doen en belt mij ruim op tijd om te zeggen dat ‘ie later thuis is. “Gaan jullie maar vast eten, want ik weet niet hoe laat ik er ben”. Ik hoor mijzelf zuchten en raak geïrriteerd. Waarom moet dat uitgerekend vandaag? Het klinkt heel lief en hij bedoelt er alleen maar mee dat we niet op hem hoeven te wachten, maar voor mij klinkt het anders op zulke dagen. Dan klinkt het als “zoek het nog maar even uit met de jongens en succes met je pogingen zelf nog een hap naar binnen te krijgen”. Slaat nergens op, want we hebben maar twee kinderen en Milan is negen. Die wordt niet meer boos aan tafel en gooit geen lepels met eten door de lucht. En ja, ik kan mijn handen weleens vol hebben aan Floris tijdens het eten, maar dat hoort erbij. Het is allemaal niet zo spannend, maar na zo’n dagje vol Uitgebluste Moeders Blues baal ik er gewoon van.
Relativeren
Als de jongens eenmaal op bed liggen, het speelgoed weer is opgeruimd en ik eindelijk op de bank zit, is het tijd om te relativeren. Was de dag nu echt zo erg? Nou oké, dat misschien wel ?, maar achteraf gezien zijn bepaalde situaties wel grappig. Er waren ook genoeg leuke momenten en natuurlijk zijn ze hartstikke lief. Met de kinderen is niets mis. Ik ben gewoon zelf moe en dan is het kleinste dingetje soms te veel. Het ligt niet aan hen, niet aan Pat, maar aan mij. Ik moet de dingen misschien wat meer loslaten, dan is die Uitgebluste Moeders Blues straks misschien wel verleden tijd. Laten we het hopen, want als ik niet lekker in mijn vel zit, hebben de kinderen dat feilloos door.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
