Afvallen is één ding en in het begin ben je nog lekker gemotiveerd. Ook gaan de kilo’s er in het begin veel sneller vanaf. Na verloop van tijd wordt het moeilijker om het vol te houden. En, hypnose sessies of niet, ook ik vind het soms heel lastig. Volhouden is immers een tweede. Ik snak niet meer naar die zak chips ’s avonds, maar ik wil wel iets eten als we op de bank een serie kijken. Toch maak ik dan wel bewustere keuzes. In ieder geval veel bewuster dan een jaar geleden. Maar het blijft een struggle en niet alleen ’s avonds. Want wat dacht je van lekkere traktaties op het werk en de vele verjaardagen die wij in deze periode altijd hebben? Hoe ik daarmee omga lees je hieronder.
Afvallen, verjaardagen en traktaties
Ik ben een emotie-eter en dan maakt het niet uit om welke emotie het gaat. Een rotdag gehad? Dan vind ik dat ik wel wat lekkers heb verdiend. Een goede dag gehad? Ook dan vind ik dat ik wel wat lekkers heb verdiend haha. We moeten de leuke dingen immers ook vieren toch? Die mindset is zeker veranderd in het afgelopen jaar. Emotie-eten is vele malen minder geworden. Toch vind ik eten nog altijd heel gezellig. Op een terrasje hoort er een bittergarnituur bij (vind ik dan hè?) en bij een verjaardag hoort een taartje. Supergezellig en heel erg lekker!
Maar wanneer je op een druk kantoor werkt, waar veel gevierd wordt, dan kan je niet ieder taartje, koekje en chocolaatje eten. En geloof mij, er zijn periodes waarin dat bijna dagelijks voorkomt. Dat herken je misschien wel. Zo kan ik mij voorstellen dat dit zeker dagelijks gebeurt op scholen. Daar is iedere dag wel iemand jarig die trakteert. Niet alleen in de eigen klas, maar ook in de lerarenkamer.
Zodra er getrakteerd werd bij ons op het werk, zei ik zelden ‘nee’. Ik vind alles even lekker en het is zo gezellig. Toch zeg ik inmiddels steeds vaker ‘nee’. Dat is een mindset ding, maar ik merk ook dat ik er last van krijg als ik teveel suiker of vet eet. Zo nam ik laatst rond een uur of vier ’s middags nog een warme chocolademelk. Ik had even wat suiker nodig voor dat laatste uurtje en vond dat ik weer eens een kopje mocht. Dat heb ik geweten, want ik werd er zo beroerd van. Ik was meteen weer even genezen. Zo zie je maar wat suikers doen en hoe gewend mijn lichaam was aan die suikers.
Genieten, maar met mate
Het werkt dus ook niet om mijzelf van alles te blijven ontzeggen om vervolgens één keer los te gaan en daar ziek van te worden. Daarom doe ik het nu echt anders: wel genieten van traktaties, maar met mate. Tegen de kleine dingen zeg ik ‘nee’. Ik pak dus geen chocolaatjes en koekjes meer die er liggen. Ook laat ik gebak soms staan. In plaats daarvan eet ik mijn eigen tussendoortjes. Niet omdat het niet lekker is, maar omdat ik weet dat het zwaar gaat vallen. Daar krijg ik last van. Ik doe mijzelf daar dus geen plezier mee, hoe lekker het in eerste instantie ook is. Is het echt heel lekker en heb ik er echt trek in? Dan vraag ik of een collega met mij wil delen. Bijna altijd wil er wel iemand die dat wil.
Zo eet ik toch een lekker gebakje, maar met de helft minder calorieën en suikers. En als ik heel eerlijk ben, is het na dat halve gebakje ook prima. Het ging immers om de smaak.
Voor mij werkt dit heel goed en zo kan ik het ook daadwerkelijk volhouden, al blijft het op sommige dagen echt lastig. Herken je dit? Zo ja, hoe ga jij met traktaties en verjaardagen om? Klets mee in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
