Veel moeders voelen zich schuldig als ze gaan werken. Ze willen graag overal bij zijn en hebben last van een schuldgevoel wanneer dit niet kan omdat ze moeten werken. Ik heb ook lang last gehad van een schuldgevoel, zeker in de tijd dat ik nog activiteitenbegeleider was en onregelmatiger werkte. Ik was dan ook weleens in de weekenden aan het werk en in de avonden.
Het “ergste” waren echter de feestdagen. Dat ik er niet kon zijn tijdens het Paasontbijt omdat ik om 7.00 uur al met mijn collega’s 120 eieren aan het koken was voor de bewoners. Of het werken tijdens Oudejaarsavond en om 23.00 uur ergens binnenstappen zodat je nog wel kon aftellen naar het nieuwe jaar met je gezin. Oh, wat vond ik dit lastig en wat heb ik een respect voor al die mensen in de zorg die dit met heel veel liefde doen!
Ik kon het alleen niet en het ging mij steeds meer tegenstaan. Dat niet alleen, ik wilde op een gegeven moment toch iets anders. Ik was nog jong. Begrijp me niet verkeerd, ik vond mijn werk, collega’s en de bewoners geweldig, maar ik bleef last houden van dat schuldgevoel en het gevoel dat ik iets anders wilde.
Ik werk nog steeds voor dezelfde zorgorganisatie, maar dan op kantoor en wat is dat fijn! Ik werk niet meer tijdens de weekenden en ook niet tijdens de feestdagen. Verder zijn mijn werktijden heel fijn en mag ik echt niet klagen. Kortom, geen last meer van een schuldgevoel.
Waarom ik werken sowieso belangrijk vind
Ik voel mij dus niet schuldig meer en ben blij dat ik een leuke baan heb. Nu zijn er heel veel moeders die zeggen dat ze graag willen werken omdat ze dan even geen moeder zijn, maar gewoon zichzelf. Niet om lelijk te doen, maar ik vind dit altijd zo’n gekke uitspraak. Ik vraag mij dan altijd af of je thuis dan niet jezelf bent en op je werk ben je toch ook nog steeds moeder? Je bent alleen met andere dingen bezig dan zorgen voor je kind. En wat doe je dan als je gebeld wordt met de mededeling dat je kind ziek is en je hem moet ophalen? Zeg je dan dat dat niet kan, want je bent nu even jezelf? En ja, ik weet dat mensen dat zo niet bedoelen, maar toch blijf ik het een rare uitspraak vinden.
Waarom ik dan wel werk? Omdat we het ons niet kunnen veroorloven dat één van ons niet zou werken 😉 Ik werk dus om te leven. En dat niet alleen, ik werk bijvoorbeeld ook omdat ik niet afhankelijk wil zijn. Stel dat Patrick wat zou overkomen (laten we hopen dat dat nooit gebeurt!) en ik zou er alleen voor komen te staan. Ik heb dan toch echt werk nodig en dat moet je op dat moment wel kunnen vinden.
Verder heeft het ook te maken met een stuk ontwikkeling. Je hebt op het werk andere gesprekken dan thuis en als het goed is word je uitgedaagd. Dit houd je scherp en dat voelt goed. Stilstaan voelt voor mij als achteruit gaan net als toen ik activiteitenbegeleider was en al heel lang voelde dat ik wat anders wilde. Ik heb dat in totaal 8 jaar gedaan en ik voelde al 2 jaar dat ik iets anders wilde. Voor mijn gevoel stond ik dus al 2 jaar stil.
Ik werk ook omdat ik hoop een voorbeeld te zijn voor Milan. Ik wil hem leren dat hard werken wordt beloond en dat je dan veel kunt bereiken, ook als moeder zijnde.
Ik heb makkelijk praten
Ja, ik weet dat ik makkelijk kan praten, want ik heb heel fijne werktijden. Ik werk alleen op vrijdag de hele dag en heb in taal 3,5 per week aan opvang nodig. De vakanties komen daar nog wel bij. Gelukkig willen opa en oma dat voor hun rekening nemen. Dus ja, over het algemeen kunnen we het altijd regelen. Toch zijn de studiedagen vooral op de vrijdag gepland, kan ik dit jaar voor het eerst bij de Sinterklaasviering op school zijn omdat ik nu eindelijk vrij ben, en zijn veel extra activiteiten gepland op de woensdag en vrijdag. En die werk ik dus allebei. Ook dat vraagt om passen en meten. Heel soms steekt dan dat schuldgevoel de kop op.
We doen allemaal ons best om alles in goede banen te leiden, maar nee, ik voel mij niet schuldig omdat ik werk. Ik ben er blij mee en doe het graag!
En jij? Heb jij weleens last van een schudgevoel als je gaat werken? Of juist niet? Ik ben heel benieuwd! Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik ga vanaf vandaag eindelijk weer werken en ja ik heb wel een beetje een schuldgevoel maar dat komt omdat ik dus elke dag ga werken. Elke middag.. en m’n dochter dus elke dag weg moet brengen.. Maar het is tijdelijk en hopelijk vind ik uiteindelijk iets met fijnere tijden..
Auteur
Hi Nicole,
Logisch, want het is je eerste werkdag, maar dat komt echt wel goed hoor! Klinkt als een heel leuke baan dus ik wens je vooral heel veel plezier toe!
Ik heb dit met veel plezier gelezen. Mooi hoe je het heft in eigen hand hebt genomen en je leven richting hebt gegeven op een manier die goed bij je past.
Eén kleine kanttekening: ook als thuisblijfmoeder kun je je ontwikkelen. Dat is helaas 1 van de vooroordelen over fulltime moederen: dat je jezelf dan niet meer ontwikkelt.
Ik vind je post zo leuk dat ik hem ga delen op de Facebookpagina van Het Moederfront : )
Bedankt!
Auteur
Wat onwijs lief van je en leuk om te horen! Dank voor het delen!
Leuk om je stukje te lezen over werken en moederen. Het wordt altijd te veel bekritiseerd waardoor wij ons soms schuldig gaan voelen wat niet nodig moet zijn, vind ik.
Ik ben zelf ook een werkende moeder en voel mij dus ook wel eens schuldig. Maar ik werk wel (deels) om even ‘mijzelf’ te zijn naast moeder. Thuis ben ik een ander ‘mijzelf’. Net zo leuk hoor, maar daarvoor heb ik niet jaren op school gezeten. Ik vind het fijn dat ik kan doen waarvoor ik geleerd heb en waarin ik uitdaging vind. En dat komt dan weer op hetzelfde uit zoals jij hier schrijft: ik blijf mij ontwikkelen, het houdt me scherp en dat maakt mij een gelukkig mens.
Dank je voor dit leuke artikeltje!