Afgelopen donderdag was het eindelijk zo ver: ik liet mijn eerste (oké, het is ook meteen mijn laatste) tattoo zetten. Een superkleine tattoo waarvoor ik al een aantal maanden op de wachtlijst stond en wat vond ik het spannend. Twee simpele letters, maar wat was ik zenuwachtig. Zou het allemaal wel goed gaan? Zou het pijn doen? Wat nu als ik het niet mooi zou vinden? En toch ging ik, want ik wilde dit zó graag. Hoe het ging? Dat lees je hieronder.
Ik? Een tattoo?!
Om heel eerlijk te zijn heb ik helemaal niet zoveel met tattoos. Ik heb nooit eerder de wens gehad er eentje te laten zetten. Tot afgelopen jaar. Of misschien wel langer. Ik zag de mooiste minimalistische tattoos voorbij komen en vond het toen eigenlijk wel heel mooi. In eerste instantie vooral bij een ander en later begon ik er zelf over na te denken. Stel nu dat ik het zou doen, wat zou ik dan willen zetten? Het antwoord was heel simpel: de voorletters van de jongens. Het toeval wil (we hebben het namelijk nooit bewust zo gekozen) dat het ook mijn eerste twee voorletters zijn én het zijn de voorletters van mijn ouders. Symbolisch gezien kon het bijna niet mooier dan dat.
Ik dacht erover na, zocht me suf op Pinterest en dacht tegelijkertijd na over de plek. Uiteindelijk besloot ik dat ik de tattoo wilde laten zetten aan de binnenkant van mijn rechterpols. Twee kleine letters met een punt ertussen.
De afspraak
Begin september heb ik een afspraak gemaakt bij Subskin Ink in Gouda dus ik heb bijna drie maanden moeten wachten. Het duurde lang omdat ik graag wilde, maar tegelijkertijd stelde het mij gerust, want het is een goed teken dat het er druk is. Ook gaf mij dat de tijd om goed na te denken over welk lettertype ik precies wilde, maar eenmaal daar wist ik het nog niet 100% zeker. Uiteindelijk hebben we samen gekeken naar het lettertype en kreeg ik een duidelijk advies. Zo vertelde ik jullie eerder dat ik nog niet wist of ik de letters naar mij toe, of juist van mij af, wilde laten zetten. Ik kreeg van de tattoo artist het advies om de tattoo mee te laten lopen met de lijnen van mijn lichaam. In dat geval zouden de letters van mij af worden gezet. Je armen hangen immers ook naar beneden.
Ik besloot het advies over te nemen, alles werd klaar gezet en ik kon plaatsnemen op de stoel…
Aan de slag!
Er werd mij duidelijk verteld wat er ging gebeuren en de sfeer was relaxt. We kletsten over van alles en nog wat en Pat en de jongens konden vanaf een afstandje meekijken. Dit laatste gebeurt bewust vanwege de concentratie van de artist en omdat er met naalden wordt gewerkt. Volkomen logisch natuurlijk.
Er werd begonnen met het puntje tussen de letters zodat ik aan het gevoel kon wennen. Daarna waren de letters aan de beurt. Ik moet zeggen dat het soms best pijnlijk was. Pijnlijker dan ik vooraf had verwacht. Tegelijkertijd is het niets wat je niet aankunt en omdat bij mij om maar twee letters ging, is het ook prima te doen. Met 10 minuutjes was het af en had ik gewoon een tattoo!
Ik ben er echt ontzettend blij mee. Hij heeft precies de goede grootte en is super strak gezet.
Nu mag hij lekker gaan genezen en laat ik jullie over een tijdje het definitieve eindresultaat zien. Wat vinden jullie ervan?
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik vind dit wel erg mooi, klein en subtiel.
Auteur
Dankjewel! Ben er zelf ook heel erg blij mee 🙂
Ik vind het wel stoer juist! Ik loop zelf al heel lang rond met het idee dat ik er eentje wil laten zetten, zeker nu ik ben afgestudeerd en dat tijdperk is afgesloten. Gewoon iets wat staat voor een lastige tijd, maar wel voor een tijd die ik wil onthouden.