Ik heb getwijfeld of ik hier wel over wilde bloggen. Wil ik namelijk wel lezers bereiken over de rug van zoveel doden en wil ik überhaupt deze terroristen nog meer aandacht geven? Maar ja, het feit is dat ik al twee uur wakker lig met mijn telefoon in mijn handen om het laatste nieuws via Twitter te volgen.
Naast mij ligt Milan met oorpijn en hij slaat in zijn slaap een armpje om mij heen. Alsof hij voelt dat ik bang ben…
Ik ben misschien niet verdrietig, het is immers niet de eerste aanslag zo dichtbij. Ik ben woest, maar ik ben vooral heel erg bang. We mogen nooit zwichten voor terrorisme, maar deze “mensen” nemen bruut het leven van een ander die niets hebben misdaan, behalve het feit dat zij een andere religie hebben, een ander leven leiden, of simpelweg op de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip daar waren. Is dat anno 2015 een misdaad? Blijkbaar wel en dat maakt mij bang…
De bloedigste aanval op Frankrijk sinds de Tweede Wereld Oorlog wordt dit genoemd op een paar uurtjes rijden hier vandaan. Notabene in de stad van de liefde…
En wij gaan vandaag de intocht van Sinterklaas vieren. Maakten wij ons gisteravond nog druk om vier bussen vol demonstranten die in Meppel gaan demonstreren tegen Zwarte Piet, een paar uur later maken we ons zorgen of het wel veilig genoeg is om daar te gaan staan voor het geval dat…
De feestvreugde is er wat mij betreft nu al af en ik vraag mij af wat deze dag gaat brengen. Het is nu 4.44 uur en ik denk aan Parijs en de mooie herinneringen die ik aan die stad heb. Ik denk aan mijn vader met wie ik daar voor het eerst was. Ik ben voor het eerst blij dat hij er niet meer is omdat hij zich nu geen zorgen hoeft te maken over de toekomst van zijn kleinkind(eren) in deze wereld.
Ik kijk naast mij naar zijn kleinkind en ben nog steeds bang. Maar deze angst maakt langzaamaan plaats voor vastberadenheid, want nee, we mogen nooit of te nimmer zwichten voor terrorisme!
Parijs, je zit in mijn hart en mijn gedachten gaan uit naar jou #prayforparis…
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Mooi geschreven! Het is echt verschrikkelijk en zoals ik vannacht al naar je tweette, lag ik er echt wakker van.
Je hebt het heel mooi verwoord Marisca. Ik snap je twijfels en had ze zelf ook, maar kwam er vannacht achter dat ik toch echt niet kon slapen voor ik mijn gedachten en frustraties had verwoord in een blog; niet eens met de intentie om een blog te schrijven, maar meer om de verschillende gedachten in mijn hoofd een plekje op “papier” te geven.
Nog steeds vlieg ik heen en weer tussen 2 gedachten: moet ik verdrietig zijn om alle onschuldige mensen die hier bij betrokken zijn of juist alleen maar boos om de zielloze, gewetenloze idioten die dit gedaan hebben.
Ik vraag me nog steeds af hoe ik dit later aan mijn zoon uitgelegd krijg… Nu met anderhalf krijgt hij er (gelukkig) nog weinig van mee, maar hoe kan ik hem later uitleggen dat er “hele domme mensen zijn die een bepaalde overtuiging hebben dat ze andere mensen moeten vermoorden”. Dit kunnen wij al amper beseffen/begrijpen, laat staan dat hun dat doen.
Hopelijk zorgen deze aanslagen er niet voor dat er gezwicht wordt voor deze terroristen, zowel niet door regeringen, maar ook niet door de bevolking en kunnen onze kinderen misschien toch in een “normale” wereld opgroeien. Ik heb er zelf nog niet de oplossing voor, maar hoop dat zo’n oplossing er ooit komt…
Fijn je blog, het deelt wel wat ik voel op dit moment. Ik vind het zo verschrikkelijk probeer het te bagataliseren om mezelf minder gefrustreerd, bang, woedend, verdrietig te laten zijn. Maar dat is niet mogelijk. Wat een gestoorde idiote gehersenspoelde mensen heb je in deze wereld. Wel denk ik; is de oplossing dan grenzen sluiten en die mensen die ook voor Isis op de vlucht zijn maar in hun sop gaar laten koken? Geven we Isis dan juist niet hun zin? Ik ben blij dat ik niet in de schoenen van de regering sta om hier wijze beslissingen in te nemen.
#PrayforParis
Een zwarte dag in de Parijse geschiedenis. Vreselijk nieuws. Ik ga vandaag juist extra genieten en ons leven vieren. Terroristen proberen angst te zaaien en ons leven te ontwrichten. Als we ons bang laten maken hebben ze juist gewonnen. Mijn gedachten zijn bij hen die nu een vreselijke tijd doormaken,