Laat ik beginnen met te zeggen dat ik nog steeds begrip heb voor de maatregelen. We doen wat ons wordt gevraagd en we begrijpen heel goed waarom. Als we een vaccinatie mogen halen sta ik er als het moet meteen en we hebben Milan ook gewoon laten testen toen zijn juf corona bleek te hebben. Wat moet dat moet en het is nu eenmaal zo. Ik moet echter ook eerlijk bekennen dat ik het steeds lastiger vindt. Niet zozeer om ons aan de regels te houden, maar het feit dat het zo uitzichtloos is. Een uitje kan nu bijna alleen maar wanneer je je eerst twee dagen van tevoren heb laten testen. Voor de horeca is de situatie al helemaal uitzichtloos, maar we mogen wel met zijn allen boodschappen doen bij de Appie. En misschien is het appels met peren vergelijken, maar als je het zat wordt komt er soms ook wat onbegrip en het wordt misschien ook allemaal steeds lastiger uit te leggen.
De eerste lockdown kwam in maart 2020 en het was prachtig weer. De winkels waren toen nog open zonder afspraak en het was nieuw. We hadden geen idee wat ons overkwam en we hielden ons vast aan het feit dat het in de zomer vast beter zou gaan. Even leek dat ook zo te zijn en we hebben eigenlijk een vrij normale zomer gehad gezien de omstandigheden. Oké, je moest reserveren, maar het kon tenminste. Nu kan dat helaas niet. Het vaccineren gaat traag, de horeca mag nog steeds niet open (hoelang houden ze dit nog vol?) en we kunnen geen winkel meer in zonder het gepland te hebben. Nogmaals, het is zoals het is, maar ik mis het spontane zo.
Het op zaterdagavond bedenken wat we op zondag gaan doen, spontaan een terrasje pakken wanneer je een stuk hebt gefietst, een hapje eten als je wat te vieren hebt en gewoon naar een concert of feest kunnen. Alles wat het leven zo leuk maakt (onder andere), kan nu al een hele tijd niet meer en daar heb ik steeds meer moeite mee.
Energie krijgen van muziek
Afgelopen vrijdag hoorde ik een nummer op tv en ik besloot het origineel even op Spotify te luisteren. Koptelefoon op en genieten van de muziek. Ik luisterde nog wat liedjes en ging van Spotify naar YouTube. Ik keek wat beelden terug van de Vrienden van Amstel Live 20202 waar we bij waren, keek naar beelden van Tomorrowland en kreeg daar zoveel energie van. Het was al 22.00 uur, maar als ik daarna nog het huis schoon had moeten maken, had ik er fluitend doorheen gegaan. Ik was klaarwakker en werd er blij van.
Wat mis ik de vrijdagmiddag borrels van het werk, de voorstellingen in de schouwburg en de feestjes. Ik mis zelfs de concerten van Kinderen voor Kinderen!
Eigenlijk realiseer ik mij nu pas hoeveel energie ik krijg van muziek.
Vrienden van Amstel 2020
Focussen op wat wel kan
Maar goed, met klagen komen we helemaal nergens dus ik kijk vooral naar wat wel kan. Het is niet veel, maar het is in ieder geval wat. Zo hebben we een autopuzzeltocht geboekt voor Koningsdag. We betaalden hiervoor €90,- (toen ik vroeg waarom we voor kinderen ook hetzelfde bedrag moesten betalen als voor volwassenen terwijl we in dezelfde auto zitten werd mijn vraag op Facebook verwijderd), maar het leek ons een leuk en welkom uitje dus we hebben het toch maar gedaan. Bizar natuurlijk, helemaal nadat mijn vraag werd verwijderd, maar dan hoop ik maar dat het die €90,- waard was en de kinderen een topmiddag hebben.
We kunnen fietsen, hebben een leuke natuurspeeltuin in de wijk en kunnen de auto pakken naar het strand bijvoorbeeld. Nadeel is alleen dat Milan niet meer zit te wachten op wandeling 7865. Dus halen we kaas bij een kaasboerderij, rijden we nog een rondje door de polder, halen we ergens een ijsje en hebben we zo toch een leuke middag. Het normale leven is dan heel even dichtbij.
Hopen op perspectief
Ik hoop dat er snel wat perspectief komt en we weer kunnen genieten van het normale leven. Dat we een uitje kunnen plannen zonder je je van tevoren te hoeven testen (hoeveel mensen zullen dat ook daadwerkelijk gaan doen?) en dat we weer kunnen genieten van het moois dat het leven te bieden heeft. Laten we hopen dat de persconferentie van vanavond goed nieuws bevat.
Hoe staan jullie erin? Missen jullie het normale leven ook zo?
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik mis ons normale leven ook én vind het knap hoe je halverwege het artikel overschakelt naar relativering en naar hoop.. in mijn hoofd doe ik dat ook wel, maar de uitzichtloze gevoelens blijven helaas.. hoop maar dat we vanavond daadwerkelijk goed vooruitzicht krijgen (waarvan het verstand inmiddels zegt, eerst zien, dan geloven ?)!
Auteur
Dankjewel! En precies, eerst zien dan geloven. Al denk ik wel dat het kan, maar wat kan er dan precies en onder welke voorwaarden? En voor hoe lang? Als het virus zijn weg weer vindt en het vaccineren nog steeds niet goed op gang komt, kan het zijn dat alles weer gesloten gaat worden. Ben heel benieuwd!
Goedemorgen! Ik vind het vooral ongelofelijk, dat we door onze eigen leiders zo in het ongewisse worden gelaten. 3 dagen geleden is het nog allemaal somber en nu ineens kan het wel? Het is maar hoe je de cijfers interpreteert ha ha. Heb ik de afgelopen maanden gedaan en dan zie ik toch echt een rooskleurige beeld. Ook heb ik grote moeite om steeds te moeten testen (ik weet nl. nog niet of ik wel een vaccin wil) en mij dus moet bewijzen, dat ik gezond ben. Dat is toch de omgekeerde wereld? Ik vind het allemaal maar erg vreemd. Samen tegen corona? Die slogan klopt allang niet meer.
Muziek herken ik zo, ik ben ook veel meer muziek gaan luisteren, heerlijk! En nu nog hopen, dat het zwembad- en sportschool snel open gaat. Op naar 28 april, wijntje drinken op het terras!