Milan weet bijna niet beter. Zijn moeder blogt, vlogt af en toe en daar zitten best wat voordeeltjes aan. Zo krijgt hij met regelmaat nieuw speelgoed en hebben we ook al heel veel gave dingen meegemaakt voor de blog. Dat zijn de leuke bijkomstigheden voor iets wat ik het allerliefste doe: schrijven. Een soort dubbele beloning voor je gevoel.
Maar er komen ook bepaalde gewoontes bij kijken. Zo maak ik vaak eerst een foto ergens van (denk aan eten) en zie ik bijna overal wel een artikel in. Dat sluipt erin en wordt een gewoonte.
Het grappige is dat die gewoontes op een gegeven moment normaal worden. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de rest van het gezin. Zo vroeg Patrick van de week met het verven van de kozijnen of ik geen foto’s moest maken van hoe het eruit zag voor we begonnen. Dat was ik straal vergeten in alle hectiek, maar hij dacht eraan. Voor Milan is het helemaal normaal en dat blijkt wel uit de volgende situaties:
- Hij wil vloggen en neemt tegenwoordig alles op. Dat ik het niet op YouTube plaats vindt hij belachelijk, want het zijn toch heel goede vlogs?
- Terwijl hij vlogt hoor ik hem zeggen dat zijn moeder een blog heeft en iedereen heel dankbaar zou zijn als ze daar ook nog even zouden kijken. Hij noemt zelfs de link! Ik kwam niet meer bij toen ik dat hoorde.
- Van sommige blogartikelen weet ik dat ze veel bezoekers trekken. Ik zet dan ’s morgens weleens Google Analytics aan om te monitoren hoe het gaat. Milan zit er bovenop en blijft de aantallen roepen. De buren denken waarschijnlijk dat het een heel vroeg potje bingo is met heel hoge cijfers 😉 Verder doet hij ook voorspellingen over wat de stand aan het einde van de dag zal zijn.
- Als iemand vraagt wat zijn moeder doet voor werk noemt hij niet mijn baan, maar zegt hij ‘oh, mijn moeder is blogger, die typt de hele dag’. Hij noemt mij ook weleens de Typ Miep haha. Als iemand niet zo goed weet wat een blogger is, hoef ik niets te zeggen, want Milan legt het haarfijn uit.
- Hij vraagt als we gaan lunchen of ik er niet eerst een foto van moet maken voor op Instagram bijvoorbeeld. Hetzelfde met pakketjes die binnen komen. Eerst de foto’s en dan uitpakken.
- Hij wil met opa een blog beginnen en heeft de naam ook al bedacht: milanenopa.nl. Het moet gaan over alles wat zij samen beleven.
- Als hij iets leuks heeft gezien op school bijvoorbeeld vraagt hij of ik niet naar dat merk kan mailen, want misschien kunnen we wel samenwerken. Yep, hij is heel ondernemend 😉
- Hij struint mee in bepaalde winkels op zoek naar iets leuks voor de blog (lief!)
Bron afbeelding: Shutterstock
Eigenlijk best bijzonder als ik het allemaal zo onder elkaar zie staan. Iets wat voor een ander een enorme ‘ver van je bed show’ is, is voor ons inmiddels zo normaal en verweven met ons leventje.
Ik denk ook dat hij er veel van opsteekt. Het maakt hem spelenderwijs bekend met online- en social media en hij maakt een hoop mee. Ik betrek hem bij een hoop dingen en overleg met hem over een bepaald aanbod van een campagne. Wat vindt hij ervan? Als hij iets niet wil, doen we het ook niet en nemen we de opdracht niet aan.
Betrek jij jouw kind weleens bij je werk of kan dat niet met het werk wat je doet? Laat het me weten in de comments hieronder.
Hihi, ik heb nog geen kinderen maar ik kan me nu levendig voorstellen hoe kinderen hierop zouden reageren. Grappig dat hij je voorbeeld wil volgen 🙂
Auteur
Haha ja, heel leuk, maar we houden de boot nog wel een beetje af hoor 😉
Goed idee milan en opa blog opa zeg dat moet dan maar hihihihi
Haha, ja ik heb zelfs een week lang over mijn dochter geblogd.
Kids zijn nog te jong om te snappen wat ik doe. Ik zal ze later ook niet snel betrekken in mijn werk; psychiatrie. Wel uitleg geven, maar niet de kinderen meenemen naar het werk.
Auteur
Hoi,
Ja, dat snap ik dat is natuurlijk ook een heel specifieke branche waar je je kinderen misschien ook niet direct mee wilt confronteren.