Het ene moment kan ik heel gemotiveerd aan iets beginnen om het vervolgens na een paar weken alweer op te geven. Dat geldt voor afvallen (blijft een struggle), maar ik verlies soms ook wel de motivatie om te bloggen bijvoorbeeld. En terwijl het afvallen vervolgens op een laag pitje staat, ga ik wel doodleuk door met bloggen en zorg ik iedere dag weer voor nieuwe content zodat niemand wat merkt. Maar hoe kan het dan dat ik voor het één wel de motivatie weet te vinden en voor het ander niet? Dat is toch gek?
Als de motivatie even zoek is
Het probleem zit hem denk ik in het feit dat ik altijd alles wil. Ik wil die leuke moeder zijn, ik wil mijn huis op orde hebben, ik wil leuke dingen doen, ik wil iedere dag bloggen (met al het werk dat daarbij komt kijken), ik wil (en moet!) presteren op mijn werk, ik wil die leuke en sociale vriendin/buurvrouw/collega/familielid etc. zijn en ga zo maar door. Maar net als iedereen heb ik ook maar 24 uur in een dag en kan ik geen ijzer met handen breken.
Dan komt het moment dat ik wat dingen laat varen omdat het allemaal niet haalbaar is. Dan voel ik mij al schuldig omdat het mij allemaal niet lukt en dan komt het moment dat ik mijzelf ga vergelijken met een ander. Moet je natuurlijk nooit doen, maar ik trap er iedere keer weer in. Ik vraag mij dan af waar ik het allemaal nog voor doe. Ik werk keihard, maar dan nog lukken bepaalde dingen niet of krijg ik die bijvoorbeeld die ene opdracht niet omdat ik niet eens in de buurt kom van de 10.000 Instagram volgers (en voorlopig ook echt niet ga komen haha). Dat soort dingen kunnen mij oprecht raken. Juist omdat ik er zo hard voor werk en mijn best doe om iedere dag een goed geschreven blog online te zetten. De motivatie zakt op dat moment naar een nulpunt, maar toch pak ik iedere keer weer die laptop. Dat doe ik wel, maar het komt niet in mij op die frustratie eruit te sporten.
Ik wil alles, maar dat is totaal niet realistisch en dan kies ik juist voor de dingen die voor mijn gevoel echt moeten omdat het voor een ander moet. Op zulke momenten kies ik minder voor mijzelf en verlies ik op alle fronten de motivatie omdat ik mijzelf vergelijk met mensen bij wie het allemaal wel lijkt te lukken. Ook niet realistisch, want hun leven is toch anders dan dat van mij. Het is dus helemaal niet eerlijk om op die manier te kijken.
“Gebrek aan tijd is gebrek aan prioriteit”
Ik hoorde laatst “gebrek aan tijd is gebrek aan prioriteit”. In veel gevallen is dat ook wel zo denk ik. Als ik zoveel wil, dus ook sporten, dan zal ik daar tijd voor vrij moeten maken. Geen tijd is geen excuus, want dat betekent dat het eigenlijk geen prioriteit is en ik dus niet gemotiveerd genoeg ben.
De motivatie weer terug
Het begon terug te komen in de vakantie. Ik kreeg een mailtje van een museum waarin stond dat ze door mijn blog heel veel verkeer naar hun website hadden gekregen. Het was een blog van vorig jaar en ik noemde hen kort. Ze wilden mij ervoor bedanken. Superlief, want zoiets hoeven ze niet te doen. Dat was toch een fijne opsteker. Vlak daarna kwam het tv-programma. het feit dat ze mij hadden gevonden, mijn werk goed vonden en mij te gast wilde hebben betekende meer dan daadwerkelijk daar zitten.
Ik werd er oprecht blij van en dat zorgde ervoor dat de motivatie weer terug kwam. Ik kreeg weer energie, ook voor het sporten en hoop dat nu echt vast te houden.
Wat doe jij om weer gemotiveerd te raken? Of wat kan een ander daarin voor je betekenen? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Je plaatst voor ons elke dag 1 of zelfs wel 2 artikelen! Wij lezers merken niets van tanende motivatie.. je plaatst ‘gewoon’ elke dag een blogpost, zoals je zelf zegt..
Maar misschien zit daar wel het antwoord in.. ondanks dat je geen inspiratie hebt en de motivatie lijkt weg te ebben, blijf je de discipline houden voor het bloggen.
En ik denk dat je dát in je achterhoofd moet houden bij het zoeken naar motivatie voor het sporten. Er komt ook bij het sporten een motivatiedip.. hoe ga je die negeren? Door discipline.. zoals je dagelijks post en voor jezelf daarin een ritme hebt, zo gaat sporten ook makkelijker met een vast ritme. Je was al op zoek naar een goed sportmoment in je weekplanning, zet het ook daadwerkelijk in je/jullie agenda, zonder schuldgevoel, zoals ook je werkafspraken een onafzegbaar item zijn op de agenda..
Uiteindelijk moest ik leren om de dips niet alleen te negeren en stug door te gaan met m’n sportafspraken, ik leerde ze ook te omarmen.. want het trotse gevoel wanneer je wél geweest bent, ondanks je gebrek aan motivatie..!! Dát is de positieve wending die je na verloop van tijd gaat zien bij het sporten, en voor sommigen werkt het weer beter om wat inspirerende quotes te lezen over bewegen, lief voor jezelf zijn en me-time. Voor een ander werkt het weer motiverend om een leuk blad te lezen.. die praktische invulling bij motivatiedipjes kun je ook uitproberen. Zien wat voor jou fijn werkt.
Heel veel succes iig! Ennuh, ik ben minder naar m’n lichaam gaan luisteren.. het is niet zo dat ik stug door blessures heen ga sporten, zo extreem bedoel ik dat nu ook weer niet, maar ik hoor heel vaak om me heen dat ‘luisteren naar je lichaam’ als excuusmiddel gebruikt wordt als het even tegen zit, juist heel demotiverend dus.. maar sporten is soms óók tegen je zin je grenzen verleggen wat juist wél goed is voor je lichaam.. het is regelmatig ook balanceren tussen lijf en geest.. bij de zwangerschap van mijn oudste kon ik al heel snel niet meer sporten, m’n veertigurige werkweek maakte me zó moe icm een slecht ingestelde schildklier, dat ik, eenmaal thuis, alleen maar wilde slapen.. bij m’n tweede zwangerschap was m’n werkweek gehalveerd en m’n schildklier beter ingesteld en koos ik ervoor te blijven sporten onder begeleiding van een bekkenfysio en ik verraste mezelf dat ik tot de uitgerekende datum, en ondanks de hittegolf, nog zoveel meer aan kon dan ik ooit had verwacht als ik het vergeleek met de eerste zwangerschap! Dat is soms ook goed motivatiemateriaal in m’n achterhoofd, dat ik weet wat m’n lijf aankan, ook in een vorm waarin sporten niet eenvoudig is..
Nou, genoeg gekwebbeld weer, voordat mijn reactie op een artikel op zich gaat lijken… :$