Misschien herkennen meer moeders dit, maar de afgelopen paar jaar liep ik vrijwel altijd rond met een gejaagd gevoel. Dat gejaagde gevoel voelde vertrouwd en ik ervaarde het niet als stress. Het was nu eenmaal druk en het zou er vast wel bij horen dacht ik. Pas nu ik meer rust heb gevonden merk ik het verschil. Dat gejaagde gevoel was helemaal niet goed en ik weet niet hoe lang ik dat nog vol had gehouden…
Zoals ik al zei ervaarde ik het niet als stress en daardoor vond ik het ook niet perse negatief. Hoe het dan wel voelde is lastig uit te leggen, maar ik denk dat ik het het beste kan omschrijven alsof je hart in je keel klopt. Ik dacht dat dat er nu eenmaal bij hoorde. We hadden een gezin, ons werk, mijn blog, het huishouden en gewoon een druk leven. Net als heel veel andere ouders met jonge kinderen. Ik legde de lat echter wel hoog voor mijzelf, maar ook dat zullen veel moeders herkennen. Ik wil graag alles goed doen, op orde hebben en regel graag alles thuis. Dat wil ik nog steeds en dat zal ook wel zo blijven, maar er is wel wat veranderd.
De verandering
Ik was dus aan dit gevoel gewend, wilde het liefst zoveel mogelijk en dan het liefst op één dag. Als ik nu via Timehop herinneringen krijg van de afgelopen jaren was het bizar wat ik deed op één dag. Ik deed inkopen in Amsterdam voor de webshop, ging met Milan boodschappen doen, verwerkte bestellingen, maakte foto’s van de nieuwe items, ging nog op visite en deed ook nog het huishouden. En dat allemaal op één dag. Ik was een soort sneltrein waarvan de rem het niet meer deed en denderde maar door. En ik had het niet eens echt door. Zo nu en dan trok mijn lichaam wel aan de noodrem. Dat uitte zich in een ontsteking: ik kreeg een keel- of blaasontsteking en precies drie jaar geleden kreeg ik een fikse longontsteking waar ik lang last van heb gehad. Eenmaal beter leerde ik er niet van, ik ging gewoon weer door zoals ik gewend was.
Het veranderde toen we verhuisden. Ik vond het weer fijn om thuis te zijn. Ik hoefde niet zo nodig iedere dag de hort op en pyjamadagen op zondag klonken opeens als muziek in mijn oren. Het was een eye-opener, want ik realiseerde mij dat ik altijd op de vlucht was. Dat klinkt trouwens heftiger dan het is, maar ik was niet zo graag meer thuis. Ons huis was te klein, er moest nog veel gebeuren vond ik en daardoor vond ik niet de rust die je zo nodig hebt als je thuis bent. Ik ging de rust ergens anders zoeken. En ik zocht simpelweg naar uitvluchten zodat ik niet aan andere dingen zou denken.
Nog steeds graag de hort op, maar wel meer rust
Het is nu 1,5 jaar na de verhuizing en dat gejaagde gevoel is zo goed als verdwenen. Ik kijk ’s middags uit naar avondjes op de bank en slaap stukken beter dan voorheen. Op mijn vrije dagen gun ik mijzelf steeds vaker de tijd om even helemaal niks te doen en dat doet mij goed. Ik ben nog steeds druk (daar hou ik van dus dat zal wel zo blijven), maar wel gedoseerd. Ik hoef niet van Amsterdam naar Rotterdam te racen om vervolgens nog boodschappen te doen, een blog te typen en bedden te verschonen. In ieder geval niet wekelijks 😅.
De avonden zijn rustiger en baken ik echt af. Ik noem ons huis weleens ‘de bunker’ vanwege de rust hier. Die bunker was precies wat ik nodig had. Anders had mijn lichaam echt een keer ‘stop’ gezegd.
Herken jij dat gejaagde gevoel? Zo ja, wat doe jij op zulke momenten? Klets mee in de comments hieronder of op de socials van Mamablogger.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
