Oké, stel je dit eens voor: om 4.30 uur gaat de wekker van je man en niet veel later word je kleuter wakker. Dit gebeurt ons regelmatig en hoewel het niet leuk is ben ik er inmiddels wel aan gewend. Maar goed, rond een uur of 5 is je kleuter dus klaarwakker en niet meer van plan te gaan slapen. Niet zo gek, want hij heeft er inmiddels al heel wat uren slaap op zitten. Wat volgt zijn drie lange uren waarin ik mij afvraag waarom er geen handleiding is voor kleuters, want het zijn ingewikkelde wezens…
Inmiddels ben ik ook klaarwakker, heb een Rescue Bot op mijn hoofd (fijn zo lekker in je haar) en inmiddels heeft je kleuter hele verhalen over school, Sinterklaas, Recsue Bots en heeft ‘ie al drie keer gevraagd wat we vanavond gaan eten (geen grapje!). En waar ik daar vroeger (zijn broer is immers ook altijd extreem vroeg wakker) heel goed mee om kon gaan, valt het me nu steeds zwaarder. Moeders wordt ook een dagje ouder blijkbaar 😅. Ik moet even opstarten en wil ‘s morgens eigenlijk zo min mogelijk prikkels om mij heen, maar dat gaat dus niet met een kleuter.
Niet veel later komt zijn grote broer nog even bij ons. Dat begint rustig, maar ook die wil even bijkomen terwijl de kleuter ondertussen al op zijn broer geklommen is en vervolgens van de hak op de tak gaat. De ene seconde is zijn broer het paard van Sinterklaas en het volgende moment is ‘ie gevangen door een Rescue Bot. En hoewel het druk is gaat het so far, so good.
Maar… eenmaal uit bed begint het grote onderhandelen en doe ik verwoede pogingen mijn kleuter te begrijpen, want we zijn beland in een nieuwe fase…
‘Ik wil het niet en toch weer wel’
Onze kleuter zit namelijk in de fase ‘ik wil het niet en toch weer wel’ en die fase vind ik nog vervelender dan ‘ik ben twee en zeg ‘nee’’.
Misschien herkennen jullie dit wel: “Wil je een kopje thee bij je ontbijt of verse sap?” “Doe maar verse sap mama”. Prima, dan krijg je dat. Eenmaal aan tafel is het een groot drama, want hij wilde geen sap, maar thee. Als ik hem rustig uitleg dat hij toch echt zei dat hij sap wilde (ik kan natuurlijk thee pakken, maar zo leert ‘ie het niet) en hij nu dus geen thee krijgt, is dat voldoende voor een totale mental breakdown. En het is inmiddels 6.45 uur…
Nog zo’n voorbeeld: hij mag een knuffeltje meenemen naar school omdat het allemaal nog wat spannend is. Het maken van de keuze welke knuffel er mee gaat is echter een heel ding. Om te voorkomen dat het chaos wordt, pak ik er twee (twee kleintjes) die in zijn tas passen en daar mag hij uit kiezen. Het keuzemoment duurt al erg lang, maar uiteindelijk heeft hij er eentje gekozen. Niet voor lang, want eenmaal beneden wil hij de andere knuffel. Daar trappen we natuurlijk niet in. Ik blijf niet aan de gang dus leg ik het hem weer uit en zeg dat hij de knuffel die hij heeft gekozen mee kan nemen en anders gaat er geen knuffel mee. Mental breakdown nummer 2 die ochtend is daarna een feit… 🙄
Zo heb ik nog tig voorbeeld hiervan. Ik weet dat het een fase is en we grappen weleens dat het maar goed is dat ‘ie zo knap en schattig is. Het hoort erbij, maar toen ik de jongens afgelopen dinsdag naar school bracht en daarna in de auto stapte om naar een cursus te gaan, heb ik eerst 5 minuten in de auto gezeten. Even helemaal niets en op adem komen. Mijn dag moest nog beginnen en voor mijn gevoel had ik al een dag achter de rug.
Ik wil echt niet klagen en weet wat een rijkdom dit is, maar jongens, kleuters zijn zo nu en dan echt ingewikkelde wezens en ik vind het dan echt pittig. Heeft iemand de handleiding al gevonden?
Herkennen jullie deze fase of zitten jullie nu in een heel andere fase? Klets mee in de comments hieronder of op de social media kanalen van Mamablogger.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik verbaas me er altijd over dat jouw kinderen altijd zo extreem vroeg wakker zijn. Die van mij staan nooit voor half 8 op. Daarna heeft iedereen zijn eigen snelle routine en zijn we om 08.15 op weg naar school. Lijkt me inderdaad heel vermoeiend, zo vroeg opstaan.
Auteur
Dat lijkt me heerlijk haha. Hier altijd heel vroeg inderdaad. Zijn we gewend, ben zelf ook een ochtendmens, maar dit is wel heel erg vroeg…