De jongens hebben hun tanden gepoetst en ik heb hun haar gedaan. Samen lopen ze naar beneden. Dan kan ik nog even snel mijn haar doen en ben ik ook klaar. Ik zeg tegen de jongens dat zij alvast hun schoenen aan kunnen doen zodat we daarna vrijwel meteen op de fiets kunnen springen (of in de auto kunnen stappen, ligt eraan of het regent haha). Milan vraagt welke schoenen Floris aan moet en zeg hem dat die zijn Timberlands aan mag. ‘Oké’, roept Milan en hij pakt heel lief die schoenen voor Floris om ze bij hem aan te trekken. Vervolgens voltrekt zich een drama beneden, want Floris wil die schoenen helemaal niet aan, die heeft zijn zinnen gezet op zijn Nike’s. Ik loop naar beneden, zeg tegen Milan dat het heel lief van hem is dat hij het heeft geprobeerd, maar ik neem het hier van hem over. Milan is tenslotte een broer en geen ouder. Ik probeer het nog een keer, maar Floris is vasthoudend. Op zo’n moment kan ik twee dingen doen: de strijd aangaan of is het een kwestie van ‘choose your battles’?
Ik kan hem half in de houtgreep nemen en hem perse die schoenen aantrekken, maar ik weet van tevoren dat dat een behoorlijke strijd wordt. Daar hebben we alle drie geen zin in om 8.00 uur ’s morgens en hoewel we een goed geïsoleerd huis hebben, maken we onze buren daar ook niet blij mee. Het zweet breekt me al uit voor ik goed en wel mijn jas aan heb. Ik kan ook eieren voor mijn geld kiezen en hem zijn Nikes aantrekken. Dan gaan we in ieder geval een stuk rustiger weg.
Choose your battles
Voorheen hield ik heel erg vast aan bepaalde principes in de opvoeding. Als ik wilde dat één van de kinderen die bepaalde schoen aantrok dan gebeurde dat ook, maar ik vraag mij nu steeds vaker af wat het uitmaakt. Is het echt zo erg als hij andere schoenen aantrekt? Gaan we daar echt een strijd over voeren? Hebben we daar zin in? Nee, natuurlijk niet. Waarom zou ik daar dan een punt van maken? Morgen zijn we het al lang weer vergeten en van een gestrest begin van de dag wordt niemand blij.
Nu gaat het om schoenen, maar we hebben dezelfde strijd ook weleens gevoerd over een pyjama. De pyjama die hij aan wilde zat in de was, maar deze was echt niet mooi. In dat geval kan ‘ie op zijn kop gaan staan, maar hij trekt deze pyjama aan. Maar als ze allebei in de kast liggen, dan zal het mij echt een worst wezen welke pyjama het moet worden.
Toegeven?
Het is niet zozeer een kwestie van toegeven en geen ruggengraat hebben, maar het is wel een kwestie van ‘choose your battles’ en kiezen welk onderwerp belangrijk genoeg is om voet bij stuk te houden en welke niet. Misschien komt het omdat Floris de tweede is én veel meer een echter peuterpuber is dan Milan destijds, maar ik ben mij er steeds meer van bewust dat ik helemaal geen discussies wil voeren met een drie-jarige.
Het is ‘ja’ of ‘nee’ en als het gaat om iets simpels als schoenen en het niet eens uitmaakt welke hij aantrekt, waarom zou ik er dan een punt van maken? Enkel en alleen vanwege mijn persoonlijke voorkeur? Dat is toch zonde van de tijd?
Ik heb mij letterlijk afgevraagd wat ik wilde bewijzen als ik in zulke situaties voet bij stuk zou houden, maar ik hoef niets te bewijzen. Ik hoef niet streng te zijn om het streng zijn, behalve wanneer het écht nodig is. Het is nu meer in evenwicht dan voorheen denk ik.
Merk jij dat jouw opvoedstijl is veranderd en je misschien ook wel steeds vaker denkt ‘ach, choose your battles’? Misschien komt wijsheid wel met de jaren haha.
Boekentips voor moeders
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Toevallig gisteren voor mijn burn-out het stukje therapie afgerond waar ook choose your battles een belangrijke rol speelt. Ik ga daar dus nu ook mee aan de slag. Sommige dingen zijn de strijd niet eens waard inderdaad. Dank je wel voor je open en eerlijke blog.
Gelijk heb je!
En er komen vast nog belangrijkere onderwerpen waar je wel streng over moet zijn. Zoals bedtijd, huiswerk, buitenspelen en beeldschermtijd. Onze zoon is nu 11. Ik merk dat het steeds meer ‘overleggen” wordt dan ‘eisen. Succes!
Mijn jongste is een meisje met een stevige eigen mening. Vanaf de peutertijd heeft ze die mening ook over haar kleding. En dat mag. Ook als ik de combinatie niet mooi vind mag ze het aan. Zij moet zich er fijn in voelen. Er zijn natuurlijk wel grenzen. Het moet heel en schoon zijn en niet “ordinair” Ik ben er alleen maar trots op dat ze zo stevig in haar schoenen staat.
Het is ook fijn voor hunzelf om hun “macht” te oefenen… dat hebben ze nodig. Ik laat ze vaak kiezen tussen twee alternatieven die ik aanvaardbaar vind. 😉
Maar als ze die keuzes zelf hebben gemaakt dan merk ik dat ze minder gaan zeuren over andere dingen die MOETEN gebeuren.
Ja… het is ook een soort van “choose your battles”.
Choose your battles inderdaad. Mijn man en ik hebben een zogeheten ‘harde nee’ waarbij onze 5-jarige zoon weet dat hierin niet valt te onderhandelen. Deze ‘nee’ betreft onderwerpen die gaan over zijn veiligheid of gezondheid. (Bv hand vasthouden bij oversteken). Maar bij de overige kwesties maak ik niet snel een punt. Hij leert zijn wereld verkennen en zijn eigen keuzes maken (die ik soms wel wat stuur door 2 gerichte keuzes te geven).?
Oh dit herken ik wel hoor. Hier istie anderhalf maar zit een aardig karaktertje in. Ik bedenk dus zeker of dingen het waard zijn om een strijd van te maken.