Het lijkt de laatste weken opeens veel harder te gaan: de ontwikkeling van onze oudste zoon. In oktober wordt hij 10 en dat is al goed te merken. Ik kan soms niet zo goed mijn vinger erop leggen, maar je merkt het gewoon. De gesprekken worden anders, de reacties korter ?, zijn interesses veranderen, de puberbuien zijn soms in alle hevigheid aanwezig net als de rollende ogen en het gezucht. Ik weet soms niet zo goed waar ik goed aan doe. Moet ik bijvoorbeeld doorvragen of moet ik het juist laten gaan? We moeten onze weg er nog in vinden…
Bijna 10…
Ik zie ons nog met onze huilbaby lopen. Uren zaten we naast zijn bed om hem te troosten en hem in slaap te sussen. Vaak moe, gefrustreerd en wensend dat hij snel groter was zodat dit allemaal voorbij was en we fatsoenlijk konden slapen. Terwijl iedereen zei dat we er maar van moesten genieten omdat de tijd zo snel gaat, dachten wij alleen maar “was het maar waar”. Maar die mensen hadden gelijk. Het gaat écht snel en nu zijn we bijna 10 jaar verder. Een leuke nieuwe fase gaat in, maar ik vind het soms ook best lastig. Dat zit hem vooral in de begeleiding en het loslaten. Wanneer is het tijd om los te laten en wanneer moet je er wat meer “bovenop” zitten? Ik heb soms geen flauw idee…
Wel of niet doorvragen
Van de week hadden we nog zo’n situatie. Ik vroeg ergens over door, omdat ik wilde weten hoe het zat en wat er precies gebeurd was. Hij gaf aan het er niet over te willen hebben, had het volgens hem goed genoeg uitgelegd en vond mijn vragen maar gezeur. Hij werd boos, vond mij vooral irritant terwijl ik hem juist wilde helpen. Uiteindelijk liet ik het maar even gaan en draaide ik het om. Ik vroeg hem of ik hem ergens mee kon helpen. Hij gaf aan van niet, waarop ik zei dat wanneer hij wel hulp nodig heeft, hij altijd naar ons toe kon komen. Op dat moment keerde de rust weer terug.
TikTok
Een paar weken terug kreeg hij zijn eerste mobiel. Mijn oude telefoon en na een paar dagen was het nieuwtje er wel vanaf. Prima, dacht ik. Dan wordt hij inderdaad gebruikt waar hij voor bedoeld is. So far, so good. Dacht ik… Vervolgens kwam er een moment dat hij gegevens met iemand uit wilde wisselen. Er wordt blijkbaar niet gevraagd naar je telefoonnummer, maar naar je Insta en TikTok. Opeens was TikTok van levensbelang en bleek ik de ruggengraat van een visstick te hebben, want ik ging overstag. We maakten een account, uiteraard privé, en maakten afspraken over het maken van filmpjes. Ook ik ben mij er meteen in gaan verdiepen zodat ik precies weet waar hij het over heeft. Zal er zelf niet aan beginnen, maar wil wel weten wat er leeft en waar hij mee bezig is.
Steeds wat meer loslaten
Ik realiseer mij nu pas dat dit best een rommelige post is, maar wat ik probeer te zeggen is dat ik dit best een uitdaging vind. Ik wil er voor hem zijn, ik wil dat hij dat weet en tegelijkertijd moet ik ook loslaten, want dat hoort er simpelweg bij. Hij moet zijn eigen fouten maken, dingen ontdekken en leren omgaan met verantwoordelijkheden. Wij zijn er om ervoor te zorgen dat hij niet in zeven sloten tegelijk loopt en als hij dat wel doet, tja, dan leert hij er hopelijk ook van.
Op naar de volgende tien jaar. Ik denk dat ik liever terug ga naar die slapeloze nachten ?.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Oh zo herkenbaar! Hier in huis eentje die maart volgend jaar 10 wordt en ik vind het een enorm verschil qua gedrag dan een jaar geleden hoor! Hier is tiktok ook iets wat hij doet, wij weigeren het alleen op onze telefoons te zetten en hij heeft zelf geen smartphone, maar hij doet het wel bij vriendjes. Hij wordt ook ineens te ‘stoer’ voor bepaalde dingen (behalve als het op zijn zusje aankomt)