Afgelopen week kwam in het nieuws dat het voor leerkrachten steeds lastiger wordt om ouders bij elkaar te krijgen voor schoolreisjes en andere schoolactiviteiten. Nu zit Milan in een klas met heel betrokken ouders, maar ik merk dat ik zelf ook steeds minder vaak help op school…
Minder vaak helpen op school
Voordat Milan er was werkte ik 20 uur en kon ik regelmatig helpen op school. Ik had thuis geen andere kinderen en omdat ik “maar” 20 uur werkte kon ik het gemakkelijk combineren met mijn werk voor de blog. Ik was er dus vaak en vond het altijd erg leuk. Ik stond zelfs nog met 38 weken zwangerschap een raamtekening te maken op een krukje, leuk juist!
Maar toen Floris eenmaal was geboren werd het lastiger, helemaal toen ik weer aan het werk ging. Ik ging van 20 naar 32 uur en had er een baby bij. Pat nam ouderschapsverlof op, maar had natuurlijk wel Floris thuis. Pat hielp wel wanneer hij het kon regelen met opa en oma of wanneer ik dan vrij nam, maar dat kan lang niet altijd en dus moesten we steeds vaker “nee” zeggen.
Inmiddels is Patrick weer fulltime aan de slag en vrij nemen kan alleen ruim van tevoren en dan moet er verder niemand vrij zijn. Kortom, dat gaat niet gemakkelijk. Zelf werk ik nu 26 uur, Floris is ruim 1,5 en ik werk drie volle dagen op kantoor. De andere 3,5 uur werk ik thuis op mijn vaste thuiswerkochtend. Daarnaast is Mamablogger een bedrijf dat goed loopt en heb ik deadline te halen. Als ik vrij ben wil ik even met Floris op stap en heb ik die tijd nodig om het huis schoon te houden. Ik vind het soms echt heel lastig alles te combineren en snak dan naar die ene vrije ochtend, maar hé, ik heb kinderen dus het hoort er ook bij. Als ik het ruim van tevoren weet kan ik het plannen en plan ik daarnaast vooruit met de blog. Dat geldt overigens ook voor andere afspraken doordeweeks. Doordat mijn leven er nu heel anders uitziet dan 1,5 jaar geleden vergt het ook een heel andere planning.
Mijzelf verantwoorden
Misschien herkennen jullie het, maar ik heb altijd heel erg de neiging om mijzelf te verantwoorden wanneer ik niet kan. Niet alleen naar Milan toe (al begrijpt hij het goed en zijn we er sowieso een paar keer per jaar bij), maar ook naar andere ouders. Totdat ik mij realiseerde dat dat echt onzin was. Waarom zou ik dat doen? Ik weet waarom we er nu wat minder zijn en als Floris op de peuterspeelzaal zit is er misschien weer wat meer ruimte.
Ik begrijp ouders wel. Het is lastig, maar het is ook heel erg druk, zeker wanneer er thuis nog kleine kinderen zijn die op anders dagen ook weg zijn. Je zit regelmatig in een soort spagaat en je kunt het toch nog helemaal goed doen. Probeer te helpen waar het kan (dat is voor iedereen leuk), maar voel je niet schuldig als het eens een keer niet lukt.
Dus ja, ik help minder op school. Hoe doen jullie dat? Hoe vaak helpen jullie mee op school? En voel je je ook schuldig als het een keer niet lukt? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik herken het. En voel me daar ook echt wel schuldig over.
En heb ook altijd het gevoel me te moeten verantwoorden tegenover de leerkracht.
Maar steeds als ze iets hebben, dan moet ik juist die dag invallen omdat er iemand vrij is.
De tijden zijn veranderd en veel meer moeders moeten werken vergeleken met vroeger toen ik jong was.
Maar hoop mezelf volgend schooljaar vaker aan te kunnen bieden als hulp.
Het zou zonde zijn als de kinderen al die leuke dingen niet meer kunnen doen omdat we niet meer kunnen helpen.