Onze kleuter doet wel heel bijzondere, ietwat spooky, uitspraken. De eerste keer denk je nog dat het toeval is, de tweede keer wordt het wat vreemder en de derde keer wordt het dus spooky. Zo overtuigd van zijn gelijk, details benoemen en daarna gewoon weer verder gaan alsof het de normaalste zaak is. En hoewel ik niet geloof in vorige levens, is dit op zijn zachtst gezegd bijzonder…
Hieronder noem ik drie recente voorbeelden. Deze zijn toch best gek.
“Ik ben hier al geweest met mijn dochter”
Dit is meteen het meest vreemde voorbeeld. Tijdens onze vakantie in Denemarken zei hij een paar keer dat hij er al eerder was geweest. We vertelden hem dat dat niet kon, omdat we er voor het eerst waren. Hij bleef het maar volhouden en toen we Legoland binnen liepen zei hij: “ik ben hier al een keer met mijn dochter geweest.” De dagen erna heeft hij dit nog een paar keer herhaald. Waar zijn dochter nu was vroeg hij zich niet af.
“Hier heb ik al eens gereden met mijn collega’s”
Ik weet niet meer precies waar dit was, maar op een gegeven moment reden we ergens en zei hij: “hier heb ik al een keer gereden met mijn collega’s”. We vroegen een beetje door, maar hij zei dat hij er niet veel meer van wist. Wat hij nog wel wist dat ze in een auto zaten met dikke banden. Op de terugweg zei hij precies hetzelfde op dezelfde plek. Dat is toch raar?
In Assen: “hier ben ik al eens geweest”
Het laatste voorbeeld was vorige week in Assen. Dit is misschien het minst spooky voorbeeld, want deze heeft meer weg van een déjà vu. We reden Assen binnen en zagen er een groot gebouw van de politie. “Oh, dit gebouw ken ik! Hier ben ik weleens geweest met opa!” zei hij enthousiast. Ook dit kan niet, hoewel opa wel bij de politie werkt. Assen is echt te ver. Weer vroegen we door en omdat hij wel vaker dit soort uitspraken doet, vroegen we met welke opa hij hier is geweest. “Met de opa die leeft” zei hij. Die uitspraak is niet zo gek, want mijn (stief)vader kent hij als zijn opa en mijn vader heeft hij nooit gekend. We bezoeken regelmatig het graf van mijn vader, maar hebben nooit expliciet benoemd dat hij een “levende en een dode opa” heeft. Wij zeggen altijd dat de opa in Bodegraven in de hemel is omdat ‘ie is overleden. Het verschil weet hij blijkbaar wel.
Oh ja, hij zei ook nog wat dit gebouw goed en stevig gebouwd was. Dat wist ‘ie namelijk ook nog 😅
Dit waren ze. Is dit normaal of toch niet? Kinderen hebben een rijke fantasie, maar ik kan mij dit soort dingen niet herinneren van onze oudste. Ben heel benieuwd wat jullie ervaringen zijn met dit soort spooky uitspraken. Klets mee in de comments hieronder of op de social media kanalen van Mamablogger.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Dit hebben wij ook met onze kinderen gehad. Mijn zoontje wist olifanten aan te wijzen en dan roepen dat zijn de lievelingsdieren van oma. Terwijl die betreffende oma is overleden toen hij 6 maand was en wij nooit benoemd hebben dat dat de lievelingsdieren van haar waren.
Mijn dochtertje (nu 2) kan ineens in het wilde weg zwaaien en roepen “daag opa! tot straks!”…terwijl mijn schoonvader al 9 jaar overleden is en ze verder geen opa heeft.
Het is ook een spookje 🤣🤣🤣