Van de week dacht ik weer even aan ons appartement (wat we momenteel verhuren) en ik rekende uit hoeveel jaar geleden we deze hadden gekocht. Het is inmiddels 13 jaar geleden. En het was in deze zomerperiode dat we er gingen kijken, meerdere bezichtigingen hadden gehad en als een blok vielen voor dit huis. Daarna brak een spannende tijd aan om alles financieel rond te krijgen. Het zat wel goed, maar ik was 2o en had natuurlijk geen idee hoe zoiets allemaal werkte. Maar goed, het lukte en toen was het wachten tot we de sleutel kregen. Ondertussen kochten we allemaal mooie spullen om het echt ons huis te maken. Maar toen we er eenmaal in konden, kon ik er niet van genieten. Ik werd letterlijk ziek van de heimwee.
Ik vond het vreselijk
Ik weet nog heel goed dat we bij mijn ouders de straat uit reden met de laatste paar spulletjes waaronder een prullenbakje. Ik zei tegen Pat dat ‘ie maar snel door moest rijden, omdat ik anders uit zou stappen en weer terug zou gaan naar huis. We hadden alles. Van nieuwe meubels tot leuke spulletjes, alles was van onszelf, nieuw en zorgvuldig uitgezocht, maar het interesseerde mij helemaal niets. Al waren de muren pimpelpaars, dan nog had het mij allemaal niet kunnen schelen. Ik vond dat hele samenwonen helemaal niks en wilde zo snel mogelijk weer naar huis!
Dat gevoel veranderde na een dag of twee nog steeds niet en ik voelde mij steeds beroerder. Uiteindelijk werd ik er letterlijk ziek van. Zat ik daar met koorts in een huis waar ik niet wilde zijn. Ik wilde terug naar huis, naar mijn vertrouwde kamer, de reuring en de gezelligheid.
-
- Slaapkamer voorzijde. Wij gebruikten deze al studeerkamer
-
- Het uitzicht aan de voorkant
-
- Keuken met balkon
Na die week veranderde alles
Maar na een paar dagen in dat huis veranderde dat gevoel. Ik had alle tijd om goed om mij heen kijken en begon steeds meer te waarderen wat we eigenlijk hadden. De heimwee maakte plaats voor trots. Dit hadden we toch maar voor elkaar! Ik begon er lol in te krijgen en vond mijzelf eigenlijk gewoon heel tof en volwassen haha. Slaat helemaal nergens op natuurlijk, maar het hielp wel om van de heimwee af te komen.
Ik denk achteraf gezien dat het zo moest zijn. Ik had het ziek zijn nodig om van dat gevoel af te komen, want anders was ik denk ik toch weer heel hard naar mijn moeder gerend 😉
Ik kan mij dat gevoel nog zo goed voor de geest halen. Maandenlang keek je ergens naar uit en toen het eenmaal zo ver was, was ik er helemaal niet blij mee en had ik vreselijke heimwee.
Herkennen jullie dit toen jullie uit huis gingen? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Zelf vond ik het alleen maar heerlijk alleen te zijn, maar ik was ook wat ouder toen ik uit huis ging, dat scheelt.
Ik vond het heerlijk mijn eigen huisje… had wel altijd ‘heimwee” na examen periodes. Dat je keihard werkt om alles in te leveren, keihard weken lang aan het leren bent. En dan ben je geslaagd … en dan viel ik in een “gat”.
Of dat we 3 1/2 jaar geleden verhuisd zijn van stad Naar dorp. Ik heb echt jaar nodig gehad om het van mij te laten zijn. Huis voelde goed, buurt en straat ook. Maar ik dacht dat iedereen kon zien dat ik “nieuw” was. Dat was natuurlijk niet zo. En dat ik nu nog wel eens oude buurtje mis! Gelukkig maar 10 minuutjes met de auto … dus soms shop ik gewoon daar nog even.