Afgelopen zondag heb ik eindelijk iets gedaan wat ik al heel erg lang wilde. Toch gebeurde er iedere keer wel iets waardoor ik het steeds uitstelde en uiteindelijk kon het niet vanwege het Coronavirus. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en maakte ik een afspraak voor het schieten van een tweede gaatje in mijn oren. En dat voor iemand die tijdens de pubertijd nep oorbellen droeg.
Van jarenlange nep oorbellen naar eindelijk echte
Als kind zijnde heb ik twee keer gaatjes laten schieten bij de juwelier. Beide keren was het geen succes en ging het ontsteken. Ik vond dat verschrikkelijk, want ik wilde zo graag oorbellen. Toch leek het niet voor mij weggelegd, totdat ik een jaar of 15 was. De plaatselijke oorbellen- en sieradenwinkel (die “De Oorbel” heette ?), verkocht nep oorbellen. Geen suffe, maar juist super toffe ringen! Die kocht ik en deed ik in. Ze deden belachelijk veel pijn, want het drukte in mijn oren, maar ik hield stug vol. De drang naar oorbellen was te groot. Ze stonden me leuk en uiterlijk is op die leeftijd heel erg belangrijk.
Uiteindelijk had ik veel verschillende varianten van die oorringen en regelmatig kwam het bloed uit mijn oorlel. Gekkenwerk natuurlijk, maar ik zweerde erbij en het voelde als de enige mogelijkheid om oorbellen te dragen.
Uiteindelijk ging het teveel pijn doen en zaten er al bijna gaatjes in mijn oren door de ringen die al die jaren door mijn oorlellen heen drukten. Ik ging naar de huisarts en die adviseerde om toch nog een keer gaatjes te laten schieten als ik perse oorbellen wilde. De reden? Waarschijnlijk zat er al zoveel littekenweefsel in mijn oorlellen dat het nu niet meer zou ontsteken. Dat was sowieso beter dan weer die nep oorbellen in te doen. Dit is wat ik mij nog van die uitleg herinner, dus misschien ben ik niet helemaal volledig. Onder het mom van ‘niet geschoten is altijd mis’ ging ik voor de allerlaatste keer naar de juwelier.
Het ging goed en bleef goed gaan! Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en ik kan alle oorbellen dragen, het materiaal maakt niet uit, want ik heb er inderdaad geen last meer van.
Een tweede gaatje
Ongeveer een jaar of twee geleden ontstond het idee voor een tweede gaatje, maar ik durfde lange tijd niet. Wat nu als het weer mis zou gaan? Ik had eigenlijk niet zoveel zin in al dat gedoe. Ik dacht er heel lang over na, maar durfde het niet. Driekwart jaar geleden besloot ik dat ik het heel graag wilde, maar toch kwam het er niet van. Misschien durfde ik nog steeds niet zo goed. Begin dit jaar wilde ik het gaan doen, maar niet lang daarna kon het niet vanwege het Coronavirus. Uiteindelijk lukte het afgelopen zondag alsnog.
Ik maakte een afspraak, koos echt gouden knopjes (vanwege eventuele allergie) uit en ging zitten…
Alle corona maatregelen vooraf duurden langer dan het schieten van de gaatjes. Ik vond het fijn dat ze uitgebreid de tijd namen en alles zorgvuldig voorbereidden.
De tweede gaatjes erin schieten ging heel snel en de linkerkant was gevoeliger dan rechts. Zeer deed het echter niet.
Vlak na het erin schieten en ja, er zat nog confetti in mijn haar haha.
Het eindresultaat
Ik heb geprobeerd twee goede (en leuke haha) foto’s te maken van het eindresultaat. Ik ben er zelf heel erg blij mee en hoop dat ik er nog lang van kan genieten en dat deze niet alsnog gaan ontsteken.
Hoeveel gaatjes hebben jullie in jullie oren? En heb je nog tips voor leuke, kleine oorbelletjes? Laat het me weten in de comments.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Hier ook een tweede gaatje, nog nooit spijt van gehad. Vind het altijd zo leuk staan.
Hier ook 2 gaatjes in elk oor, had er ooit 3 aan beide kanten maar die zijn dichtgegroeid op de 1 of andere manier 😉
En heb vanaf puberleeftijd tot een eind in de 20 ook een oorbel bovenin mijn oor gehad, maar dat ging uiteindelijk na lange tijd ontsteken, dus daar helaas geen oorbel meer.