We zijn nu meer thuis dan ooit tevoren lijkt het wel en dan zijn er dingen die je op gaan vallen of die je je realiseert en waar je eerder nooit zo bij stil stond omdat je meeging in de waan van de dag en veel weg was. Zo ontdekte ik een scheur in de muur die ik nog niet eerder had gezien bijvoorbeeld. Alle gedachtes en opvallende dingen heb ik bijgehouden. Lees je mee?
Ons huis opknappen
We zijn vorig jaar begonnen met het opknappen van ons huis en hebben vorig jaar al een hoop gedaan. Toch zitten we nu ook niet stil; afgelopen maand hebben we de ketel laten vervangen en eind deze maand wordt de nieuwe schuur gezet. Toch zijn er ook kleine dingen die nu opeens veel meer opvallen.
We houden meer geld over 😉
Over sparen gesproken… we trekken er normaal best vaak op uit en gaan dan ook graag ergens een hapje eten, wat drinken, ergens borrelen etc. Dat kan nu niet meer en dat betekent automatisch dat we nu minder geld uitgeven. Dat is dan wel weer mooi meegenomen al mis ik die gezellig nu wel.
We namen alles voor lief
Ik realiseerde mij dat we dat allemaal voor lief namen. Eigenlijk namen we alles voor lief. Onze gezondheid, kunnen gaan en staan waar je wilt, de dagjes weg, een bioscoopje met een vriendin, een weekendje weg etc. Eigenijk vonden we alles normaal en als ik heel eerlijk ben praatten we het ook goed voor onszelf. We vonden soms dat we het verdienden, want we werkten er toch hard voor? We zijn goed op onze plek gezet, want we werken helemaal niet hard. In ieder geval niet harder dan een ander. Het is nu wel duidelijk wie er écht hard werken en het land draaiende houden. Nu werk ik voor een zorgorganisatie en wist ik dat allemaal wel, maar wat onze medewerkers nu doen is met geen pen (of toetsenbord in dit geval) te omschrijven. Het is bizar en ook dat namen we eigenlijk voor lief…
Ik mis mijn collega’s zo
Over werk gesproken, ik mis mijn collega’s echt heel erg. Niet alleen het bij elkaar zijn en de lol die we met elkaar hebben, maar ook het sparren, even snel iets overleggen en het snelle schakelen. Nu doen we heel veel telefonisch en dan mis je voor je gevoel toch wel een hoop. Zeker in de week dat ik verkouden was en niet naar het werk mocht terwijl er zoveel gebeurde rondom het Coronavirus. Die afstand was opeens heel erg merkbaar en ik baalde daar zo ontzettend van. Morgen en vrijdag kan ik weer naar kantoor en daar ben ik stiekem heel erg blij om.
Maar het is ook fijn om thuis te zijn
Het klinkt een beetje dubbel nu, maar het is tegelijkertijd ook wel fijn om thuis te zijn. De afgelopen periode “vluchtte” ik veel, omdat ik perse overal van wilde genieten. Dat gevoel heb ik nog steeds wel hoor, maar het is al minder. Wat vooral fijn is aan thuis zijn, is natuurlijk dat ik meer samen ben met de jongens.
Samen proosten met een kopje thee met mijn jongste collega 😉
Thuis snoep ik veel minder
Een andere fijne bijkomstigheid is dat ik thuis veel minder snoep en minder trek heb dan op het werk. De hele la ligt hier vol met KitKat en het doet me weinig. Leg op het werk één paasei neer en die zit voor 9.00 uur al in mijn mond 😉 Ik denk dat het deels te maken heeft met de drukte (thuiswerken, het schoolwerk van Milan en Floris bezig houden) en deels omdat ik wel het goede voorbeeld moet geven aan de jongens.
Wat valt jou op nu je meer thuis bent? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Een mooie tekst…die mij raakt …
❤️ Ineens ben ik in tranen.
Voel ik me alleen en maakt de
uitzichtloosheid me gek.
Grijpt de angst me naar de keel.
Op andere momenten ben ik positief.
Zie ik wat het ons brengt.
Hoe we dit op de een of andere manier
nodig hadden.
De wereld die steeds harder draaide.
Het milieu dat schreeuwde om aandacht.
Mensen die schreeuwden om rust.
En nu lijkt het alsof de natuur
aan de rem heeft getrokken.
Aan de noodrem.
Alles komt tot stilstand.
Behalve in de zorg.
Daar is de druk enorm.
De mensen die we jarenlang onderwaardeerden,
een hongerloontje betaalden,
zijn nu onze helden.
We klappen voor ze.
Nu wordt zichtbaar wat er echt toe doet.
Gezondheid, saamhorigheid, liefde en verbinding.
De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.
We leren nu hoe kwetsbaar we zijn.
Dat niets zeker is in het leven.
En hoe dom we zijn geweest.
Om geld, status en schoonheid
tot het hoogste goed te verheffen.
Honderd km/uur rijden voor het milieu??
Velen zouden zich er niet aan gehouden hebben.
Nu is er bijna niemand meer op de weg.
Verre vakanties waren de normaalste
zaak van de wereld.
Sterker nog, het was een trend waar
iedereen graag aan meedeed.
Hoe verder, hoe beter.
En nu vliegt er bijna niemand meer.
Kinderen brachten we massaal naar kinderdagverblijven en BSO’s.
Onze carrières waren belangrijk.
Gaven ons aanzien.
Thuisblijfmoeders moesten zich altijd verdedigen. Het woord alleen al…
Nu we verplicht thuis zitten en onze kinderen ook, weten we de spelletjes weer te vinden.
De verf en de klei.
Worden we zelf weer een beetje kind.
Onze ouderen, waar we voorheen nauwelijks naar omkeken.
Worden nu beschermd met man en macht.
We bieden onze hulp aan.
Doen boodschappen voor ze en zingen ze toe zodat ze zich niet vergeten voelen.
We bellen en skypen omdat we ze niet kunnen bezoeken.
En nu we de kapper, de schoonheidssalons en de rimpeldokter niet meer kunnen bezoeken, wat zal er overblijven van onze schoonheidsidealen?
Onze drang om jong te blijven terwijl we nu niets liever willen dan oud worden.
De natuur kan eindelijk ademhalen.
De natuur waar wij deel van uitmaken maar waarvan wij zo vervreemd waren geraakt.
Wat zijn we nietig als de natuur van zich laat horen.
Tsunami’s, orkanen, bosbranden, epidemieën.
Dan laten we alles vallen en hebben we alleen elkaar nog.
Naakt en kwetsbaar.
Ik haal ook eens diep adem en droog mijn tranen.
Het komt goed…
Zorg goed voor elkaar ♥️
Mooie blog! Dat je jezelf verwend met iets leuks doen, dat hoort bij het leven. Mij valt vooral op dat er nog amper gevlogen wordt, dat ik voor het eerst in mijn leven naar sterren en lucht kijk zonder dat er een vliegtuig of helikopter voorbij komt. Ook zie ik veel en veel meer ouders buiten spelen met hun kinderen, speeltuintjes worden weer gebruikt. Ik heb zelf geen kinderen maar ik vind een lege speeltuin bij mooi weer altijd zo sneu. Melancholisch zeg maar, dat is voorbij. Ik hoop heel erg dat de mens dit niet meer vergeet en wat meer op elkaar gericht gaat worden. Ik wens je sterkte met de buren, familie van mijn vriend woont naast ons maar we hebben er minder contact mee met de buren aan de overkant. Zelfs nu met deze crisis is er eigenlijk niks. Maar dat is nog altijd beter dan last.