Dag vier na de geboorte van Floris en het is rond 22.22 uur. Ik lig al even in bed, want ieder uurtje slaap is er één. Ik slaap echter niet, want Floris is een klein beetje onrustig en ligt naast mij te woelen in de co-sleeper. Eerder die dag plaatste ik nog een foto op Instagram van mij met Floris die heerlijk bij mij ligt te kroelen. Ik maak er nog een grapje bij over ‘Team No Sleep’, maar eigenlijk ben ik helemaal niet zo vrolijk. Dit is namelijk de dag van de kraamtranen…
Ik kan om alles huilen en dat doe ik dan ook. In stilte, in bed om 22.22 uur. Floris wordt steeds onrustiger en het mokken gaat over in gehuil. Ik probeer hem te troosten, maar het lukt me niet. Ondertussen verstrijken de minuten en ik huil inmiddels met Floris mee. Zie je wel, ik kan het niet zeg ik tegen mijzelf. Ik weet dat baby’s huilen, maar ik kan er niet tegen. Niet vanwege het geluid, maar vanwege het gevoel van machteloosheid. Je wilt je kindje helpen, maar je weet het soms ook niet meer…
Het slaat natuurlijk nergens op, want wat huilt hij nu eigenlijk? We hebben tot nu toe een heel tevreden baby en ook die hebben weleens een huiluurtje. Maar goed, vandaag kan ik het slechter hebben en dat komt dus door die ellendige kraamtranen…
De minuten verstrijken en ik vraag me af of dit ooit nog goed komt. Wedden dat ik het niet alleen kan als Patrick straks weer aan het werk gaat? Ik krijg mijn kleine mannetje nu al niet meer rustig…
Ik vraag me ondertussen van alles af. Doe ik het wel goed? Kan ik het straks allemaal wel en geven we Milan nog wel voldoende aandacht? Op de eerste twee vragen weet ik het antwoord niet, maar op die laatste vraag kan ik gelukkig wel volmondig ‘ja’ antwoorden. Met Milan gaat het goed, al is het allemaal wel even wennen voor hem.
Uiteindelijk val ik een uurtje later in slaap. Bij de volgende voeding voel ik mij gelukkig al iets beter. De ochtend erop nog veel beter. Ik hoop maar dat het bij die ene dag kraamtranen blijft, al moet Patrick vandaag weer aan het werk en zie ik daar enorm tegenop…
Hebben jullie last gehad van kraamtranen? Zo ja, duurde dat lang? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ja twee keer in overvloed.. bij de oudste meer omdat ik voelde dat ik “gefaald” had omdat ie gelijk ziek werd en 8 dagen op de ic lag… en bij de jongste omdat toen door drong dat mijn moeder hem nooit zo ontmoeten want die overleed toen ik 5 maanden zwanger was dus ja of alleen kraamtranen waren..
Auteur
Oh, wat verdrietig allemaal! Bij dat laatste denk ik ook niet dat dat alleen kraamtranen waren. Is dat al lang geleden?
Ja, ik herken het helemaal! Ook omdat ik het spannend vond dat ik alles alleen moest gaan doen. Ik had het geluk dat na de kraamweek mijn moeder nog een weekje kwam helpen, maar daarna moest ik het toch alleen redden. Daarna nog een keer vanwege de overstap van borstvoeding naar flesvoeding. Ik voelde me zo schuldig dat hij niet genoeg had aan mijn borstvoeding.
Auteur
Wat fijn dat je moeder je nog kwam helpen! En ik snap dat je je schuldig voelde, maar daar kun je echt niets aan doen!
Tof dat je erover schrijft. Twee keer die beruchte dag 4 mogen meemaken en wat een hel is dat. Je bent je zo bewust van jezelf en je glijdt langzaam weg en dat gebeurt waar je bijstaat.
Wat een narigheid.
Maar weetje, kijk naar Milan. Je doet het goed, het bewijs heb je al rondlopen.
Auteur
Wat lief van je ? En wat naar dat je het herkent. Het is blijkbaar toch best een dingetje…