24 was ik toen ik Milan kreeg. Ik was op dat moment al zes jaar samen met Patrick en we woonden al vier jaar samen. Eerst in ons appartement en later in het huis waar we nu nog steeds wonen. Ik wilde altijd al moeder worden en toen we twee jaar in dit huis woonden was ik zwanger van Milan. Ik was dolgelukkig en vond het fantastisch. Ik heb altijd al een groot gezin willen hebben, maar toch duurde het nog zes jaar voor we een tweede kindje wilden. Hoe mijn kinderwens in de loop van de jaren veranderde…
Nu nog een groot gezin?!
Op de één of andere manier zag ik mijzelf altijd als moeder van vier. Hahahaha, lekker naïef was ik toen. Ik zou dat nu echt niet trekken en heb veel respect voor iedereen die er wel vier heeft. Ik zou gillend gek worden denk ik. Dat word ik soms al van twee kinderen 🙂 Milan wordt bijna negen en de nachten zijn nog steeds onrustig (slaapwandelen) en ook Floris spookt nog een paar keer per week ’s nachts. Gelukkig gaan de nachten steeds beter en slapen we ook echt wel een paar keer per week door, maar ik moet er niet aan denken om dat nog een keer mee moeten te maken. Slaap is inmiddels onbetaalbaar geworden.
Ook praktisch is het niet haalbaar. Ik zou niet weten hoe ik dat moest regelen met oppas, mijn werk en wat betreft ruimte hier in huis. En wat dacht je van de auto? Ik kan nog wel 1001 redenen bedenken, maar het blijft bij onze twee jongens. En toch leek het er lange tijd op dat Milan enig kind zou blijven…
Milan toen hij net zo oud was als Floris nu
Na zes jaar toch nog de wens voor een tweede
Ik wilde er dus altijd vier en toen Milan er eenmaal was, was het eigenlijk wel goed zo. We voelden ons compleet, hadden het leuk en ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook behoorlijk pittig vond. Hij was een huilbaby en we hadden onze handen vol aan hem. Ook waren we ons ervan bewust dat we gezegend waren met een gezond kind. Toen Milan ouder werd, werd alles en stuk makkelijker. Hij was, en is, een ontzettend makkelijk kind dat alles leuk vond. Een kind dat eigenlijk zo groot werd. het was ideaal zo met zijn drietjes en we hadden het goed.
We kregen vaak de vraag wanneer er een tweede kwam waarop wij steevast antwoordden dat die er niet zou komen. Er was geen kinderwens meer. Totdat Milan zes jaar was…
We werden een gezin van vier!
Opeens was die kinderwens er voor een tweede keer. Ik weet niet meer precies wanneer, maar hij was er en bij Patrick gelukkig ook. We wilden er niet te lang mee wachten anders werd het verschil nog groter en gelukkig was ik niet lang daarna zwanger van Floris. Ik heb van iedere seconde genoten. Milan die het volste besef had dat hij grote broer zou worden en bij ons het besef dat dit de laatste zou zijn. Geen gezin met vier kinderen, maar een gezin van vier. Floris maakte ons compleet en het is goed zo.
Het is bijzonder hoe wensen in de loop van de jaren kunnen veranderen…
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
