Toen ik 20 was kocht ik mijn eerste huis samen met Patrick. Een superfijn appartement aan de rand van het centrum en met een superleuk uitzicht. De woonkamer enorm en twee fijne, lichte slaapkamers. Oh ja, hal mis ik ook no steeds, want die was mega groot! Twee jaar later kochten we ons tweede huis. Niet omdat we het niet fijn meer vonden in het appartement, maar we konden het huis van mijn ouders kopen. We kochten het dus en vervolgens brak de crisis uit. Op mijn 24e kregen we Milan en ondertussen zaten we met dubbele lasten. De jaren daarop waren vooral hectisch en stonden in het teken van óverleven in plaats van leven. Inmiddels zijn we weer wat jaren verder, ben ik 33 en is er veel meer rust. Maar nu… Is dit dan het dertigersdilemma?
Overleven in plaats van leven
De afgelopen 8,5 jaar met Milan zijn ontzettend snel gegaan. Ondertussen hadden we ook heel veel zorgen. Toch was het niet alleen maar kommer en kwel. Integendeel. We hebben ook zo ontzettend veel leuke dingen gedaan, maar als ik terugdenk aan die jaren zijn het vooral de zorgen die ik mij het meest herinner. Dat is toch zonde?! De hoogtepunten kan ik mij ook nog wel herinneren, maar ik herinner mij ook dat ik nooit rust had. Er hing altijd iets boven mij, de zorgen waren altijd aanwezig. Juist wanneer ik er niet aan probeerde te denken, dacht ik eraan. Probeer maar eens niet te denken aan een roze olifant. Wedden dat je er nu eentje voor je ziet 😉 Ik heb veel te weinig genoten van die jaren en ik krijg ze niet meer terug. Eenmaal thuis zag ik wat er allemaal nog gedaan moest worden. Verhuizen was geen optie dus zaten we als het ware vast.
Schouders eronder en door
Toch bleven we optimistisch en wisten we dat het op een dag beter zou worden. Gezond verstand blijven gebruiken en doorgaan. Het heeft heel wat jaren geduurd, maar ik kan nu wel zeggen dat het is gelukt. Die betere tijden zijn aangebroken! Wat betreft werk, maar zeker ook op financieel gebied. Met Mamablogger gaat het heel goed en met ons ook, dat is het belangrijkste! Er kwam nog een prachtig, lief jongetje bij en ondertussen genieten we van het leven, toch?
Is dit dan het dertigersdilemma?
En toch denk ik weleens “is dit het nou?”, “moet ik het roer niet radicaal omgooien?”, “wat nu als ik dat gewoon zou doen?”. Ik vind het doodzonde dat ik niet heb genoten van die jaren, want we krijgen ze nooit meer terug. Zo wil ik de komende jaren niet slijten. Dit is ook meteen de reden dat ik steeds meer bezig ben een veranderende mindset. Ik wil niet alleen meer genieten van de grote dingen, maar ook van de kleine. Ik wil me niet meer druk maken over of ik het wel goed doe op mijn werk, maar er vertrouwen in hebben. Ik wil positiever denken en de dingen niet meer invullen voor een ander. Met dat laatste ben ik overigens al goed bezig, maar het kan nog veel beter.
Ik weet niet of dit nu heel specifiek het dertigersdilemma is, maar ik weet wel dat de komende 7 jaar anders moeten. Het leven is veel te kort om zo te leven. Het kan anders en het moet anders.
Hebben jullie al te maken gehad met een dertigersdilemma? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Volgens mij had ik al een dertigersdelimma toen ik 25 was haha. En nu ben ik 33 en heb ik weer een half jaar een heel druk hoofd gehad met inderdaad vragen als ‘is dit het nou’? Ik heb er ook van de week een blog over geschreven, misschien vindt je het leuk om die ook te lezen. Ik denk dat je wel een hoop zal herkennen. 🙂 https://www.natuurlijklinda.nl/moet-alles-echt-zo-perfect-zijn/
Auteur
Bedankt voor je reactie en het delen van jouw artikel! Zeker heel herkenbaar!
Nog twee jaar te gaan, dus ik weet niet uit eigen ervaring of dit nu het dertigersdilemma is.. 😉
Maar uiteindelijk draait het 30ersdillemma ook voor een deel om onbehagelijke gevoelens over verschillende terreinen in je leven waarvoor je je genoodzaakt weet/voelt om keuzes te maken.. dat herken ik zeker.
Ik heb na mijn beide zwangerschappen een periode gehad waarin ik zoekende was. Is dit nu echt het beroep dat ik nog een paar decennia wil uitoefenen? Wil ik iets anders gaan doen, of zit de ontevredenheid hem in de reistijd, moet ik iets dichterbij gaan zoeken..
Ik merk ook dat heel veel van die gedachtes komen door het streven naar perfectie en passie. Want stel je voor dat je dankbaar bent en ook tevreden zou zijn met wat je hebt.. mijn man is een enorme ongeduld wat zijn carrière betreft, gelukkig is dat in evenwicht met z’n karakter dat tegelijkertijd graag zekerheid wilt hebben.. dus de risico’s die hij regelmatig heeft genomen op z’n carrièrepad waren tot op heden gelukkig altijd te overzien 😉
Auteur
Oh, stiekem lijkt mij dat best eng hoor zo’n man 😉 Nee hoor, grapje, ik vind het knap, maar zou het zelf niet durven. Durfde ik het maar. Hoe lang is jouw reistijd eigenlijk? Ik zou weleens wat anders willen, maar tegelijkertijd ben ik ook blij met wat ik heb en heb ik het naar mijn zin. En hebben we het financieel ook nodig. Het is ook eigenlijk nooit goed haha.
Yep, herkenbaar. Hier voel ik hem ook af en toe. Maar ik vind het allemaal wel een stuk makkelijker dan toen ik in de 20 was. En die kindjes zorgen er wel voor dat je een stapje terug doet en van de kleine dingetjes leert genieten, vind ik! En mindfulness, al ben ik daar niet zo’n held in stiekem. 😉