Een pittig statement om de week mee te beginnen, maar het is toch echt zo. Tijdens de intake bij de verloskundige was één van de eerste vragen of ik borstvoeding wilde geven aan mijn baby. Toen ik niet meteen antwoordde werd ik verteld dat dit het beste was voor je kindje en kwamen meteen een aantal folders uit een la. Ik antwoordde niet meteen omdat ik het niet wist, maar omdat ik niet zo goed durfde te vertellen dat ik dat eigenlijk niet wilde. Ja, ik wist dat het het beste is voor je kindje en ik wilde uiteraard ook het beste voor mijn kindje, maar ik zag het simpelweg niet zitten. In plaats daarvan zei ik dat ik het wel wilde proberen.
En dat werd vervolgens mijn antwoord op de vraag of ik borstvoeding wilde geven; ik wil het wel proberen.
De negen maanden verstreken en mijn gevoel werd alleen maar sterker, ik wilde het echt niet. Ik wilde niet in het openbaar voeden en zag mezelf ook niet kolven etc. Daar kwamen geen traumatische ervaringen aan te pas of wat dan ook, maar ik wilde simpelweg zien wat mijn kind aan voeding binnen kreeg en vond het leuk dat een ander (zoals Patrick of opa en oma) ook een flesje konden geven.
Ik wil wel benadrukken dat ik niets heb tegen borstvoeding en het is heel natuurlijk en mooi, maar ik zag het mijzelf niet doen.
Toen werd Milan geboren en nadat hij was gecontroleerd en aangekleed werd hij al redelijk snel aangelegd. Hij hapte meteen en hoewel ik was betoverd door Milan voelde ik mij er niet echt prettig bij. Ook werd mij niets gevraagd in het ziekenhuis en gebeurde het gewoon. De ochtend erna mochten we naar huis en daarna was het wachten op de kraamhulp.
-
- Milan is hier twee dagen oud
De kraamhulp bood uitkomst
De kraamhulp die we kregen was top! Ze was ontzettend aardig en hielp ons ook echt goed. Tegelijkertijd zag ze ook dat borstvoeding geven niet goed lukte en Milan leek ook honger te hebben. We hebben een kolf geprobeerd en ook dat lukte niet. Ik leek zelf ook nauwelijks voeding aan te maken en ik was er na 2,5 dag al helemaal klaar mee, ik wilde dit echt niet en misschien kwam het daarom ook niet op gang.
De kraamhulp zag dat en begreep mij toen ik de volgende morgen zei over te willen gaan op de fles. Milan deed het daar ook veel beter op en hij leek nu wel genoeg te hebben.
De nieuwe kraamhulp
Na 5 dagen ging onze fijne kraamhulp weg en kwam er voor de laatste twee dagen een andere. Zij kwam in het weekend en kwam binnen toen ik Milan de fles aan het geven was. Er kon geen ‘goedemorgen’ van af, want het allereerste wat ze zei was ‘oh, ik zie dat je flesvoeding geeft, waarom?’. De toon was dus meteen al gezet. Ik heb heel pinnig iets geantwoord in de trant van ‘dat klopt en daar is geen discussie over mogelijk’. Uiteindelijk zijn die twee dagen nog best goed gegaan hoor 😉
En nu?
Wat ik hiermee wil zeggen is dat (ook al is het vaak gezegd, het blijft voor veel moeders een onderwerp van discussie) je vooral moet doen waar je je zelf ook prettig bij voelt. Ik wilde het gewoon niet en kan dat niet eens heel goed onderbouwen, het was een gevoel. Ik zag mijzelf geen borstvoeding geven. Inmiddels vieren we over 4 maanden alweer Milans zesde verjaardag en ik moet zeggen dat Milan zelden ziek is en het erg goed doet, hij heeft het goed op de flessen gedaan en ik zou het zo weer doen.
Ik wilde met deze blog eens een andere kan belichten. We lezen veel over borstvoeding en allerlei tips en dat is heel fijn, maar er is ook een grote groep voor wie het allemaal niet hoeft. Een taboe doorbreken wil ik niet, want het zou geen taboe moeten zijn. En blije moeders zijn in mijn ogen de beste moeders en dat heeft niets te maken met het type voeding.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Iedere moeder moet doen waar zij zich zelf prettig bij voelt. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen als je geen borstvoeding geeft. Zoveel kinderen zijn groot geworden met de fles, net als dat er zoveel kinderen zijn groot geworden met borstvoeding. Ik heb zelf wel borstvoeding gegeven, omdat ik het graag wilde doen en omdat het lukte. Want dat is natuurlijk ook nog maar de vraag. Je kan het wel willen, maar het moet ook nog eens lukken. Dat je je kindje met de fles hebt gevoed, maakt je echt geen mindere moeder.
Goed dat je daar ook aandacht aan geeft. Ik wilde het wel maar wilde ook niet alles op alles zetten. Ik voelde me een melkkoe toen ik moest kolven zat echt de hele dag aan dat ding.. “Gelukkig” werd er voor me besloten dat ik moest stoppen omdat Fay het herpesvirus in haar mond had..
Herkenbaar. Bij nr 1 3 weken gegeven met bijvoerden/kolven en neusspray… Drama dus..
Bij nr 2 waren er te veel stress gevallen, mams paar maanden overleden/de slechte ervaring van nr 1 en ja werd weer keizersnede en hoop stress omdat bij nummer 1 een stress eerste week was met geboorte…. Mijn kraamhulp gaf me ook zo’n blik tot ze het verhaal hoorde
Bij nr 1 heb ik het een paar weken gedaan. Maar ik vond het ellende. Bij nr 2 ben ik er niet meer aan begonnen. Gelukkig nooit commentaar daarop gehad. Vond kraamtijd nummer 2 dan ook een stuk relaxter. Zowel ik als mijn partner zijn ook groot geworden op kunstvoeding.
Bijna 25 jaar geleden besloot ik hetzelfde. Ik wilde ook geen borstvoeding geven. Wat een commentaar ik daar op kreeg…. maar ik hield mijn poot stijf. Toen mijn oudste zoon uiteindelijk op mijn buik lag, probeerden de verloskundigen en de kraamhulp mijn baby alsnog aan te leggen. Want ik had genoeg… Wat vond ik dat vervelend zeg, maar ik heb het gewoon echt niet gedaan. Ook niet bij mijn tweede en derde zoon. En het zijn allemaal grote gezonde knullen van ruim 1.90 m geworden. Ik heb mij er nooit schuldig over gevoeld. Moederliefde zit hem niet alleen in borstvoeding.
Dank je wel voor dit artikel. Ik hoop dat in de toekomst dit onderwerp geen discussie meer is en iedereen “vrij” is om te kiezen wat zij wil. Het begint wat mij betreft bij objectieve informatie van verloskundigen en lactatiekundigen over de mogelijkheden en de voor- en nadelen en niet een eenzijdig verhaal met maar een scenario (borstvoeding, borstvoeding etc)
Mooi, dat gezeur van al die mensen.
Ik wilde heel graag, maar het lukte niet. Ik was continu bezig met aanleggen en kolven. Na een week ging ik er bijna aan onderdoor en besloot ik te stoppen. Pas toen besefte ik dat ik moeder was en pas toen kon ik gaan genieten.
Bij nummer twee ga ik het niet proberen. Ik wil absoluut geen risico lopen om mezelf weer zo kwijt te raken.
Ik herken jou verhaal, mensen zijn nogal pro borstvoeding. En sommigen op een hele vervelende manier.