Kinderen opvoeden, ik had daar een duidelijke mening over. Eten wat de pot schaft, kinderen slapen in hun eigen bed en alle ouders met kinderen die languit in het gangpad van Appie lagen, deden zeker wat fout. Zulke dingen zouden ons niet overkomen. Nee, ik zou een moeder worden die bij een driftbui door haar knieën ging om op gelijke hoogte oogcontact te maken met mijn kind. En dan zou ik uiteraard heel rustig, maar duidelijk uitleggen waarom iets niet kan. Ik wist het allemaal heel goed. Totdat ik zelf kinderen kreeg waarvan er eentje al een aantal keren met een driftbui in de winkel heeft gelegen…
Driftig in de HEMA
Daar stond ik dan vorige week woensdag. Het begon zo gezellig. Floris en ik fietsten nog even snel naar de stad om rompertjes te kopen. De Wibra had een leuke aanbieding en ik had bedacht dat ik geen buggy mee hoefde te nemen, want we gingen alleen maar voor rompertjes. Eigenlijk ging het daar al fout, want ik wist natuurlijk heel goed dat het niet alleen daarbij zou blijven. Als ik in de stad loop zie ik 1001 leuke dingen die ik uiteraard allemaal nodig heb. Dit keer zag ik mooie palmgras pluimen bij de Wibra voor maar €4,99. Supergaaf en heel goedkoop als je het vergelijkt met andere winkels en tuincentra.
Ik rekenende de rompertjes en pluimen af en hand in hand liepen Floris en ik de winkel uit. Floris wilde het tasje met de rompers vasthouden en ik hield de pluimen en zijn handje vast. So far, so good. Ik realiseerde mij echter dat ik geen goede vaas had voor de pluimen (handig Maris!) en besloot even naar de HEMA te lopen. Ik vond een mooie vaas en wilde deze snel afrekenen bij de zelfscan kassa. Daar ging het fout…
Floris was het tasje van de Wibra beu en hing deze ergens aan een rek. Ik zag het gelukkig op tijd en pakte het tasje. Daar was mijn kleine peuter het niet mee eens en hij wilde alsnog het tasje hebben. Ik zuchtte en gaf toe. Helemaal fout, want Floris hing het vervolgens weer aan een ander rek. Ik werd het zat, pakte nogmaals het tasje en zei dat hij hem niet meer kreeg. Ondertussen had ik ook nog een vaas en een bos pluimen in mijn handen en probeerde ik mijn zoon, die inmiddels woest was, te kalmeren en mee te nemen. Het zweet brak mij uit en Floris was beresterk. Die ging echt niet mee met mij. Wat moet je immers met een moeder waarvan je geen tasjes op mag hangen? 😂
“Ben jij je mama kwijt?”
Ik wilde zo snel mogelijk afrekenen en Floris besloot languit op de grond te gaan liggen. Gelukkig was dat dichtbij de zelfscan kassa en kon ik Floris, die nog steeds de hele winkel bij elkaar krijste, in de gaten houden. Terwijl ik afrekende veranderde hij van tactiek en besloot zielig te gaan doen. Hij riep “mama” en strekte zijn armpjes uit. Heel slim…
Ik was bijna klaar toen er een lieve vrouw naar Floris liep en aan hem vroeg of hij zijn mama kwijt was. Ik draaide mij om, liep met mijn afgerekende spullen naar de vrouw toe en zei dat ik zijn moeder was en hij even boos was. De vrouw begreep het helemaal. “Zie je wel, het ligt niet aan mijzelf” dacht ik nog. Vervolgens tilde ik Floris op en droeg ik hem naar de bakfiets, met de vaas, de pluimen en de rompertjes.
Lessen geleerd
Ik heb twee lessen geleerd: we doen dan misschien wel wat verkeerd, maar we doen het niet expres. Opvoeden is zo gemakkelijk nog niet. Geen enkele ouder zit te wachten op een peuterdriftbui en al helemaal niet midden in een winkel. En ja, het kan echt iedere ouder overkomen. Dat heeft niets te maken met verkeerd opvoeden.
Les twee is dat ik altijd een buggy mee moet nemen. Dat had heel veel gedoe bespaard 😉 Soms doen we maar wat, maar we doen in ieder geval ons best.
Van welke vooroordelen ben jij terug gekomen nu je zelf kinderen hebt? En wat vind je soms lastig aan opvoeden? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ha, in dezelfde Hema lag mijn zoon een paar maanden geleden op de grond, met zijn vuistjes te slaan – dat beeld. We stonden in de rij, drie mensen uit die rij maakten opmerkingen: misschien zijn z’n laarzen te klein, dat gebeurt weleens; Heeft hij honger?; Misschien kan je zoontje de drukte op zaterdag niet aan. Al die tijd heb ik zoonlief genegeerd, vol frustratie trouwens.
Ik rekende af, heb hem laten liggen en ben gaan lopen. Meneer stond op en stond drie tellen laten lachend naast me. Van die dingen.
Pff, ik had dit laatst met 2 kinderen in de AH, huilen-bleren-gieren om zo’n klein karretje. En ik had er maar 1, want ik dacht even snel en slim te zijn door mijn oudste zoon een aparte taak te geven. Ik kreeg een schop tegen mijn schenen en uiteindelijk kwam er iemand van de afdeling vleeswaren even kijken of ik wat hulp kon gebruiken. Het gebeurt er gelukkig vaker in zo’n winkel, maar man.. ik had het zooooo warm!
Consequent blijven, heel belangrijk. Zeker als juf riep ik dit geregeld.
En nu… vergeet ik het zelf geregeld. Moe en geen zin in gezeur dus “doe maar, neem maar etc”
Als juf zijnde geen probleem met consequent zijn… tja moeder zijn is inderdaad niet altijd makkelijk.
Auteur
Ik herken het hoor, want met je eigen kind ben je het soms toch echt zat 😉