Gisteren was het weer zo ver: op een Facebookgroep voor zwangeren kwam ik er weer eentje tegen. Een horrorverhaal. Niet over de bevalling, maar over de zwangerschap. Er was namelijk een lid van de groep haar kindje verloren terwijl ze al behoorlijk wat weken zwanger was. Vreselijk natuurlijk, maar ik kan er niet zo goed tegen. Het maakt mij angstig en het lijkt wel alsof ik overal dit soort verhalen tegenkom. Natuurlijk weet ik heus wel dat het percentage zwangerschappen dat wel goed gaat vele malen hoger is dan degenen die niet goed gaan, maar ik wil ze niet meer lezen.
En ik vraag mij af of ik de enige zwangere ben die er zo over denkt. Ben ik de enige die zich dit soort verhalen aantrekt? Ben ik de enige die zo’n verhaal dan niet meer kwijtraakt? Ik kan het mij haast niet voorstellen.
Bij Milan had ik dit veel minder. Het was toen ook de eerste keer en ik was zeven jaar jonger. Misschien maakte ik mij toen minder zorgen omdat ik helemaal niet wist wat me te wachten stond. Nu weet ik wat onvoorwaardelijke liefde is voor je kind en dat gevoel heb ik nu ook al voor de baby. Dan wil je gewoon een zorgeloze zwangerschap.
Bron afbeelding: Shutterstock
Begrijp me niet verkeerd hoor, vooralsnog gaat alles volgens het boekje en mag ik echt niet klagen. En dat is toch fijn als je al bijna 24 weken zwanger bent 😉
En daarom zet ik de meldingen van dit soort groepjes uit en lees ik alleen nog de leuke verhalen en de verhalen met een goede afloop. Ik steek misschien mijn kop in het zand, maar voor mij eigen gemoedsrust is dit toch echt beter.
Maar ik vraag mij toch af of ik de enige ben of juist niet? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Nee!
Bij mijn eerste had ik er veel minder last van.. Alsof je bij je tweede veel bewuster bent: je weet immers hoeveel van zo’n monstertje kan houden.
Auteur
Nou inderdaad, dat speelt ook wel mee!