Je hebt het eten voor de Kerst al in huis, er zijn panty’s zonder ladders binnen handbereik, je man heeft ook al een gestreken overhemd klaar hangen en je kinderen zien er uit om door een ringetje te halen. Er kan echt helemaal niets meer misgaan. Toch?
Je hoopt namelijk ook dat de kinderen zich gedragen! Geen ruzie met neefjes en nichtjes, netjes eten en netjes een hand geven. Nu ga ik je geen lesje etiquette geven hoor, maar ik kan je wel vertellen wat wij Milan al zo vroeg mogelijk hebben aangeleerd en misschien heb je er wat aan: hoe heurt het voor kinderen (of tenminste, hoe vinden wij dat het heurt haha)
Handen geven
Ik heb als kind zijnde al vroeg geleerd dat ik mensen tijdens een verjaardag een hand moest geven. En nee, een slap handje was uit den boze, het moest wel een stevige hand zijn. Als kind vond ik het vreselijk om te doen, maar het werd wel gewaardeerd en uiteindelijk zorgde het er ook voor dat ik niet verlegen meer was. En omdat ik zelf ook een hekel heb aan slappe handjes en kinderen die niet op zijn minst de jarige kunnen feliciteren, doe ik nu hetzelfde bij Milan. Als we binnenkomen op een verjaardag wil ik dat hij de, al aanwezige visite, even een hand geeft en feliciteert. En ja, daar ben ik best streng in. Nu Milan wat ouder wordt merk ik dat hij het uit zichzelf al doet en vind ik wel fijn.
Als grote mensen praten….
…. Zijn de kinderen even stil. En als je mij een beetje kent, weet je dat ik dat als kind zijnde het lastigst vond, want ik praat veel, heel veel 😉 En natuurlijk mag Milan wat vragen, even bij me komen zitten en wat vertellen, maar als ik echt een belangrijk gesprek heb of een telefonische afspraak heb wanneer hij toevallig thuis is, dan wil ik dat hij wel even stil is. En dat doet hij gelukkig, ook al is Milan net zo’n kletskous als ik dus daarna rollen de woorden gewoon weer uit zijn mond haha.
Netjes eten
Met mes en vork eten vind ik heel belangrijk, maar dat komt nog wel. Milan eet uiteraard wel netjes met een vork en de rest komt wel goed. Toch is er één ding wat ik vies vind en dat is smakken. Daar letten we dus wel op. Ook mag hij doordeweeks niet van tafel als wij nog zitten te eten en hij niet meer hoeft.
Ouderen met ‘u’ aanspreken
Als Milan iemand niet kent of het is een ouder iemand, dan wil ik dat hij diegene met ‘u’ aanspreekt. Dat vind ik stiekem best een dingetje.
Dank u wel/dankjewel
Milan gaat op woensdagmiddag altijd met opa of oma naar de visboer voor een portie visfriet. Terwijl ze dan staan te wachten totdat dat warm is krijgt Milan vaak een stukje visfriet van de visboer om alvast op te eten. En ja, als je wat krijgt zeg je netjes dankjewel.
Als ik dit allemaal zo zie staan denk ik wel jeetje, wat ben ik streng. En dat terwijl ik toch best een hippe moeder ben waarbij veel mag. Ik klink misschien oud (ben tenslotte al bijna 30 haha), maar dit hoort bij zijn opvoeding en de normen en waarden die wijzelf ook van huis uit hebben meegekregen.
Dus wij gaan die Kerst wel positief tegemoet. Hoe zit dat bij jullie? Hebben jullie ook typische voorbeelden van ‘hoe heurt het voor kinderen’? Laat het me weten in de comments hieronder.
Ik ben ook opgegroeid met handjes geven en netjes dank je wel en ik leer mijn jongens hetzelfde. Bij he binnen komen en weggaan even een handje vind ik niet meer dan normaal.
Handjes geven vind ik ook erg belangrijk, leer ik al aan op de peuterspeelzaal. Voor we naar huis gaan eerst handje geven. Terwijl ik dat vroeger verschrikkelijk vond. Dus hoop dat ze straks niet beter weten. U zeggen hoeft van mij niet, vind dat zelf ook niet prettig ook al ben ik de dertig gepasseerd en ‘oud’ 😉 Vroeger moest ik mijn bord leeg eten, die regel hebben we afgeschaft. Wel wil ik dat ze alles proeven.