Afgelopen weekend kochten we een traphekje voor onderaan de trap. Floris gaat inmiddels het hele huis door en het duurt niet lang meer voordat hij het opstapje naar de keuken op kan en bij de trap naar boven kan komen. Hij loopt nog niet en waar ik mij eerder nog zorgen maakte over het feit dat Floris nog niet kroop, maak ik mij nu zorgen als ik even moet plassen. Hoe dan?! Hij heeft bakken vol speelgoed, maar de modem, de dvd speler en ieder willekeurig snoertje is veel boeiender dan al dat speelgoed. Soms denk ik “hadden we die box toch nog maar even laten staan.”
1 jaar dus de box kan eruit!
Ik heb die box eruit gekeken. Ik vond het een onding in onze smalle woonkamer. Bij Milan was ‘ie al ruim voor zijn eerste jaar weg en ik kan mij niet heugen dat hij overal heen kroop. Hij speelde gezellig en ik hoefde maar te kijken als hij ergens aan wilde komen of hij bleef er al vanaf. Bedenk er maar even een boze blik bij 😉
Ik dacht dat dat bij Floris ook wel het geval zou zijn. Consequent ‘nee’ zeggen, boze blik erbij en ik heb een voorbeeldig kind (al is hij dat natuurlijk al haha). Iets anders kwam niet in mijn hoofd op. Tja, think again…
Deze eruit
En dit erin
“Hadden we die box toch nog maar even laten staan”
8 jaar later werkt die blik niet meer. Ik ben het verleerd denk ik. Floris heeft geen flauw idee wat het woordje ‘nee’ betekent, maar als ik vraag of hij gaat slapen schudt ‘ie wel fanatiek met zijn hoofd. Ondertussen kruipt hij weer naar een snoertje, kijkt nog even ondeugend achterom in de hoop dat ‘ie publiek heeft en gaat in volle vaart erheen. Wij rennen er vervolgens achteraan en plukken hem er vandaag en zeggen dat dat niet mag. Met een goed gevoel voor drama (ze zouden hem zo kunnen gebruiken bij de musicals van Milan) gaat hij dan liggen, wordt vervolgens boos, schopt met zijn beentjes en schudt nog even ‘nee’. Ah, hij snapt het dus wel!
Als ik mij ’s morgens aankleed houdt Milan hem even in de gaten. We hebben de badkamer gelukkig beneden dus ik kan ze in de gaten houden. Anders had ik hem meegenomen naar boven en in zijn bedje gezet. Ik ben inmiddels kampioen aankleding, haar opsteken en snelplassen. Daarna kan ik Floris weer ergens vandaag plukken, want Milan heeft het opgegeven.
En dat zijn de momenten waarop ik denk “hadden we die box toch nog maar even laten staan”.
Tegelijkertijd kijk ik naar dat kleine mannetje met zijn grote, ondeugende lach die de wereld aan het ontdekken is. Ik denk dan meteen “nee, dit is prima zo. Laat hem de boel maar lekker verkennen, wij helpen hem wel daarbij”.
Wanneer ging bij de jullie de box eruit? En hoe vond je dat achteraf gezien? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
