Iedereen om mij heen weet het, mijn oud-klasgenootjes weten het en inmiddels weet heel Gouda het; ik ben de enige Nederlander die niet normaal kan fietsen! Ik ben motorisch volgens mij niet zo goed, niet zo flexibel en ik vind het vooral ook eng. Fietsen is niet aan mij besteed, ik heb er al eens een blog over geschreven. Autorijden daarentegen wel, menig man staat versteld van mijn parkeerbehendigheid en ik vind autorijden heerlijk. Fietsen zag ik vooral als een opoffering totdat ik mijn rijbewijs zou halen. Ik heb het dan ook nooit leuk gevonden. De fiets en ik, het is nooit wat geworden…
Totdat ik een maand of twee geleden hoorde dat het parkeerpasje van mijn werk niet langer beschikbaar was voor medewerkers uit de stad.
Logisch ook, want tuurlijk kunnen we makkelijk fietsen, is het beter voor je gezondheid en het milieu, en hebben collega’s uit andere steden het pasje juist wel nodig, maar ik moest slikken en hard ook. Want nu heb ik Milan en Milan moet dus mee op de fiets. Ik kan al niet normaal alleen fietsen, laat staan dat er ook nog een kind bij mij op de fiets zit.
Ik heb dus alle opties doorlopen, want ik had niet eens een fiets, dus er moest er één komen. Een halve studie heb ik ervan gemaakt en toen was ik er uit; mijn enige optie was een bakfiets! Lekker stabiel, Milan zit gewoon in de bak én ik kan er gemakkelijk bestellingen in kwijt om ze naar het postkantoor te brengen. En als ik heel gek doe kan ik er zelfs boodschappen in kwijt!
Toen kwam het volgende euvel; een bakfiets is duur, heel erg duur. We hadden al een nieuwe bank, boxspring, vriezer en droger gekocht, dus mijn toch al niet te ruime budget was nu helemaal niet zo ruim meer. We vonden er één op Marktplaats en die was nog als nieuw. Een aanhanger geregeld en wij vol goede moed de bakfiets ophalen.
De goede man van wie wij de fiets kochten vroeg vervolgens of ik er een ritje op wilde maken. Logisch ook, want deze man kon niet weten dat ik praktisch een fietstrauma heb. Ik heb dus manlief gevraagd of hij wilde fietsen en of hij een oordeel wilde geven. Volkomen belachelijk, maar het geschiedde. We kochten de bakfiets en ik was trots! Dat ik er nog geen meter of kon fietsen was van latere zorg. En dat de bakfiets ook niet door de schuurdeur paste was ook geen probleem; beugel aan de gevel en daar kan hij staan. En ik voelde me ook nog eens heel cool, dat ook.
De weken erna volgde het grote oefenen. Wij hebben een grote parkeerplaats tegenover ons huis dus op zondagochtend vroeg (lees 8.00 ’s morgens) ging ik daarheen om te oefenen.
Dat je daar een grote plek hebt voor campers en ik zo de ochtendentertainer werd voor deze toeristen, nam ik maar even voor lief. Ik moest fietsen op de bakfiets namelijk onder controle krijgen.
Maar het lukte en ik ben fan! Het is wennen, want vooral in schuin lopende straten heb je het gevoel dat je kantelt met de bak, maar ik vind het leuk! Sterker nog, Milan en ik fietsen regelmatig een blokje om en van de week heb ik in een gekke bui de boodschappen ermee gedaan. Sommige stukjes vind ik eng en dan stap ik af, de fietsers achter mij zuchten dan diep, maar het maakt mij niet uit, ik heb een bakfiets en ik vind het leuk!
-
- Kleine Milan in de vorige bakfiets!
-
- Op mijn geliefde bakfiets!
-
- Kijk hem eens staan voor de deur!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
