De titel is best heftig, maar dat idee krijg ik een beetje van andere mensen wanneer ik zeg dat wij bewust één kind hebben. Toch hoor je het steeds meer, stellen met bewust één kind. Daar zijn verschillende redenen voor, maar één ding staat voor mij wel vast. Als je namelijk bewust één kind hebt en het daarbij wilt laten ligt dat nooit aan de liefde voor je kind. Het is een weloverwogen keuze wat je misschien juist wel maakt uit liefde voor je kind…
Het blijft altijd een discussiepunt. Weet de ene moeder vlak na de geboorte van de eerste al dat er zeker ook een twee komt (als je dat gegund is natuurlijk), de andere moeder vind het meteen wel prima zo. Ik behoor tot die laatste categorie. Nu hoorde ik laatst de volgende opmerking; met één kind ben je een stel met een kind en met meerdere kinderen ben je een gezin. Die opmerking maakte me woedend! Want zijn wij dan geen gezin? Belachelijk, maar zo zie je maar dat anno 2014 het toch nog vrij traditioneel is om meerdere kinderen te willen.
Bij ons is het een combinatie van factoren geweest; al zes jaar een overkoopbaar huis, ruimtegebrek in dit huis, maar ook door de drukte die we nu hebben. Milan is een fantastisch lief en makkelijk jongetje die je overal mee naartoe kan nemen. Van een crematie (kon toen niet anders, want hele familie was op die crematie) tot aan de bioscoop, tot aan de inkoop voor de webshop, Milan gedraagt zich. Dat maakt het voor ons nu ook best makkelijk. Nu hij naar school gaat wordt het nog makkelijker, ik heb daarom meer tijd voor freelance klussen en ik doe nu ook een opleiding. Daarnaast heb ik ook nog mijn werk wat ik met veel plezier doe. Ik heb het dus heel druk, maar het is te behappen. Met een kleintje erbij wordt dat nu toch een stuk lastiger.
Ik heb ook weleens te horen gekregen dat het best wel zielig is voor Milan dat hij geen broertje of zusje heeft. Nu maak ik van dichtbij mee dat broers en zussen het helemaal niet goed met elkaar hoeven te vinden. Sterker nog, mijn man heeft al jaren geen contact met zijn zus en dat is voor hem best een opluchting, zegt hij zelf na een hoop gedoe. Ook door mijn werk in de zorg heb ik veel gezinnen gezien met meerdere kinderen, waarbij het op zijn zachtst gezegd niet altijd even soepel verliep. Dus omdat het zielig zou zijn, dat vind ik geen reden.
Tot slot een financieel plaatje, wij sparen voor zijn toekomst, een studie, rijbewijs etc. Met een tweede kind wordt dat al wat lastiger voor ons.
Kortom, wij zijn een gezin met één kind en heel erg gelukkig zo! En Milan? Die zegt helemaal geen broertje of zusje te willen dus dat scheelt ;-). Wel vinden wij kinderen heel erg leuk en gunnen iedereen het gezin wat hij wilt, want als jij happy bent, zijn de kinderen dat meestal ook!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
En zo is het
Auteur
Hahaha punt
Goed bezig maris heel veel mensen krijgen een tweede kind omdat ze denken dat het zo hoort terwijl ze weten dat ze het kind niets kunnen bieden
Auteur
Soms inderdaad wel mama, omdat ze het dan ook om zich heen zien en mee willen doen. Dat wil niet zeggen dat ze dan niet van hun beide kinderen houden, maar of het verstandig is, is in sommige gevallen nog maar de vraag
goed artikel! En zo waar. Ik heb ook (alweer bijna een jaar terug) een artikel geschreven (wanneer komt de tweede.). Gek werd ik van die vraag. Alsof men niet nadenkt van te voren hoe kwetsend zo’n vraag kan zijn. En wat je zegt. We zijn nu dus geen gezin maar een stel met een kind? Belachelijk. Over de schouder ermee.
Auteur
Inderdaad Rory, de vraag is ook brutaal! Men weet namelijk niet met hoeveel moeite het eerste kind misschien wel is gekomen. Jammer dat dit waarschijnlijk nog steeds een beetje een taboe is…
Iedereen maakt de keuze die bij hen of haar past, toch? We zouden elkaar echt eens minder op moeten dringen hoe er geleefd moet worden en dus ook welke keuzes er gemaakt worden. Ik heb zelf wel een broer en een zus, maar zij zijn 13 en 11 jaar ouder dan ik. Dus over zielig gesproken: als kind ben ik juist praktisch als enig kind opgegroeid. Mijn vriend is ook enig kind (al had zijn moeder wel meer kinderen willen hebben). Hebben wij absoluut geen problemen mee hoor. En zo vreselijk asociaal zijn wij er ook niet van geworden 😉 Voor een kind lijken me er net zoveel voor- als nadelen te zitten aan enig kind zijn. Er is waarschijnlijk meer aandacht en meer mogelijkheden. Veel makkelijker om met vriendjes af te spreken, omdat dit niet afhankelijk is van de agenda van een broer(tje) of zus(je), niet verplicht je broer(tje) of zus(je) mee hoeven nemen naar feestjes etc.
Auteur
Hoi Charlotte,
Dank voor je reactie! Ik herken mij helemaal in jou, want ik was ook een ‘nakomer’ en ook nagenoeg alleen opgegroeid thuis. Had wel neefjes van dezelfde leeftijd, want ik was al jong tante (groot leeftijdsverschil tussen zussen en broer), maar thuis voornamelijk alleen. Ik heb dit ook nooit als vervelend ervaren.
Ook vind ik net als jij dat we eens wat minder op elkaar zouden moeten letten. Je wordt inderdaad niet perse socialer van het hebben van broertjes of zusjes. Ik ben zelfs een sociaal beroep gaan doen en had ook veel vriendinnen op school. Zo erg is het dus inderdaad niet 😉
Het is belangrijk dat jij je er goed bij voelt. Iedereen moet doen wat bij hen past. Voor mij was een gezin na twee kinderen nog niet compleet, maar voor jullie geldt dat niet. Prima en jullie zijn een prachtig gezin. Milan zal nooit iets te kort komen. Een kind heeft geen broertje of zusje nodig om gelukkig te zijn, maar liefhebbende ouders.
Auteur
Wat een lieve reactie Margreet! Ben ik het helemaal mee eens! Ik zeg ook nooit nooit, want ben pas 28, maar ik heb de behoefte nu nog niet omdat ik Milan juist wat wil bieden en niet wil dat hij dezelfde zorgen krijgt als die wij hebben gehad en soms nog steeds hebben. Daar worden we allemaal niet gelukkiger van 😉
Mooi geschreven! Een Eye opener voor mij, die haar vriendinnen met een kind ook wel eens vraagt naar wanneer de tweede komt. Denk dat veel mensen onbewust dit vragen, meer uit macht der gewoonte. Zelf heb ik met mijn twins nooit voor de keuze gestaan, maar met drie ben je net zo’n compleet gezin als met 3<!
Auteur
Hoi Sonja,
Bedankt voor je reactie! Het is ook vaak een vraag waar je dan niet bij stilstaat. En het is ook geen aanval hoor aan iedereen die het vraagt of heeft gevraagd, want ik word er niet boos om, maar soms word ik het ook weleens zat om me te moeten “verdedigen” en uit moet leggen dat Milan juist niet zielig is haha. Al is een tweeling natuurlijk ook leuk 😉