13 was ik toen ik begon met werken. Ik stond vakken te vullen bij de C1000 en niet veel later zat ik achter de kassa. Of het helemaal in de haak was is discutabel, maar destijds kon dat allemaal nog ?. In de jaren erna heb ik heel wat sollicitatiegesprekken gevoerd en sommigen van deze sollicitatiegesprekken zijn mij altijd bijgebleven…
‘Ben je wel katholiek?’
Dit is zo’n vraag die anno 2021 niet meer gesteld mag worden, maar ik heb toen ik een jaar of 16 was een sollicitatiegesprek gehad waarbij mijn geloof een belangrijke rol speelde. Ik weet nog heel goed dat ik mij goed had voorbereid en een leuke en nette outfit aan had getrokken. Die outfit viel op, want eerst werd opgemerkt dat het zeker geen outfit was van de betreffende winkel waar ik solliciteerde. Uh, dat klopte ?. Daarna volgde een goed gesprek en aan het einde van dat gesprek werd gevraagd of ik wel katholiek was. Dat was blijkbaar belangrijk om daar te kunnen werken. Ja, ik ben katholiek en dat is ook wel te zien aan mijn vijf (!) doopnamen haha.
Na dit gesprek ben ik overigens wel aangenomen en heb ik er nog lang met veel plezier gewerkt. Het was een heel leuk en goed bedrijf om voor te werken en ik heb er veel geleerd. Ook nadat mijn vader overleed hebben ze me goed gesteund en zaten heel wat collega’s op zaterdag (normaal een drukke dag, maar dat dat mijn manager geregeld) in de kerk voor de begrafenis.
Niet meer zoenen met collega’s
Nog voor ik aan de slag ging bij het bedrijf hierboven, werkte ik als zaterdaghulp bij een supermarkt. Veel jongeren en iedere zaterdag was één groot feest. Eerst werkten we allemaal tot na sluitingstijd, daarna mochten we eten en drinken uit de winkel halen (altijd onder toezicht van een leidinggevende) en vervolgens kleedden we ons om en gingen we stappen. Het is dan ook niet gek dat er relaties ontstonden.
Ik had er een top tijd, maar besloot op een dag dat ik kapster wilde worden. Ik werd aangenomen bij de Cosmo kappers en zou na de zomer beginnen aan de kappersopleiding. Ik verliet dus de supermarkt, maar na twee weken wist ik al dat het kappersvak niets voor mij zou zijn. Verschrikkelijk vond ik het en na 1,5 week ging ik al huilend naar de kapsalon. Uiteindelijk besloot ik de knoop door te hakken en belde ik eerst naar de supermarkt of ik terug mocht komen. Dat mocht en diezelfde middag kon ik mijn kleding ophalen en mijn contract tekenen. Op dat contract had de betreffende manager echter ook geschreven dat ik niet meer mocht zoenen met collega’s. Ik heb daar zo om gelachen!
Ik heb daarna opgezegd bij de kapsalon en zij vonden het jammer, maar begrepen het wel. Ik ben ook nooit aan de kappersopleiding begonnen, maar koos voor de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk (SPW-4) en dat paste beter bij mij. Overigens heb ik daarna nog een tijd bij die supermarkt gewerkt, ik heb mij alleen niet helemaal aan het contract gehouden ? ?.
‘Ik ben zo lekker goedkoop’
Tijdens de opleiding SPW 4 kwam ik terecht in een verzorgingshuis en ging ik daar vakantiewerk doen om ervaring op te doen. Ik werkte daarnaast ook nog bij het eerste bedrijf waar ik het over had en dat kon ik prima combineren. Pas later ging ik ook in de weekenden in het verzorgingshuis werken en zegde ik mijn baan bij dat eerste bedrijf op. Nu ik erover nadenk heb ik nooit zonder werk gezeten vanaf mijn 13e. Best bijzonder eigenlijk.
Maar goed, terug naar het verzorgingshuis. Ik had het er leuk en ik zou binnenkort mijn diploma halen. Ik wist dat er een vacature was voor de functie van activiteitenbegeleider en ik wilde die baan graag hebben. Ik solliciteerde, maar bleek al te laat te zijn. Er was iemand aangenomen en diegene zou een paar dagen later al beginnen. Wat heb ik daarvan gebaald, maar het was niet anders. Ik solliciteerde ergens anders en werd daar aangenomen, maar het voelde niet zo fijn als het verzorgingshuis waar ik werkte. Maar ik had toch een baan nodig en zou daar na de zomervakantie beginnen.
Drie weken later…
Ongeveer drie weken later kreeg ik een brief van het verzorgingshuis. Ik werkte daar nog in de vakanties en weekenden dus vond het vreemd dat ik een brief kreeg. Hierin stond dat ik alsnog was uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek voor de functie van activiteitenbegeleider! Degene die was aangenomen was er in haar proeftijd al mee gestopt en dat betekende dat de vacature weer open stond!
Voor dit gesprek was ik zenuwachtig, want ik kende hen al en wilde niet voor schut staan door dit gesprek te verpesten. Dit zou mijn eerste vaste baan worden en ik wilde die baan echt heel graag. Patrick en ik waren inmiddels samen en een vaste baan betekende dat we een huis konden kopen (dat waren nog eens tijden haha).
Het gesprek verliep goed en aan het einde van het gesprek werd mij gevraagd waarom ze mij aan moesten nemen. En geloof het of niet, maar het eerste wat in mij op kwam waren de woorden:
‘Ik ben nog jong, dus ook lekker goedkoop’
Meteen nadat ik het zei had ik er al spijt van en probeerde ik er nog wat van te maken, maar het leed was al geleden… Die middag zou ik gebeld worden, maar ik wist al dat ik de baan niet zou krijgen na die stomme opmerking.
Die middag kwam het telefoontje en de toenmalige directeur klonk ernstig. Toch zei ze dat ik de baan had gekregen! Op mijn vraag waarom zei ze dat ik humor had en betrouwbaar was. Mijn eerlijkheid vonden ze blijkbaar fijn haha.
Hoe het na dit gesprek ging
Ik ging er aan de slag en heb er bijna acht jaar gewerkt. Dit was in 2006 en inmiddels werk ik nog steeds voor dezelfde zorgorganisatie. Kun je nagaan! Niet meer in dit verzorgingshuis, maar ik kon er zo nu en dan nog wel met veel plezier. 15 jaar later ben ik dus nog steeds blij dat ik deze opmerking heb gemaakt.
Heb jij veel sollicitatiegesprekken gevoerd? Zo ja, welke van de sollicitatiegesprekken is jou het meest bijgebleven en waarom?
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Origineel artikel dit en heerlijk om te lezen haha!