De aandacht verdelen tussen je kinderen. Het is een onderwerp waar veel ouders mee worstelen, want hoe doe je dat? Je wilt niet dat een kind zich tekort gedaan voelt. Nu hebben kleine kinderen het misschien wat minder door, omdat ze niet beter weten dan dat de aandacht verdeeld moet worden. Bij Milan is dat anders, want hij is (op een dag na) precies 7 jaar alleen geweest.
Hoe gaat het met de aandacht verdelen?
Ik vond het in het begin wel lastig, we waren druk met Floris in de weer, Milan ging weer naar school en alles draaide weer door. Een baby vraagt nu eenmaal meer aandacht en Milan begreep dat heel goed. Hij was, en is, helemaal in de wolken met zijn kleine broertje. Maar toch… bij een baby reageer je op ieder geluidje, zeker in het begin. Floris huilde destijds ook nog eens enorm veel en als hij niet huilde vroegen we Milan zachtjes te doen, want zijn broertje sliep eindelijk. Maar ja, Milan wilde ook spelen en stoeien net als altijd.
Als Floris iets deed of geluid maakte, praatten wij met een heel kinderlijk stemmetje terug. Terwijl we geïrriteerd konden reageren als Milan voor de 1000e keer ‘mama’ zei. Je wilt het niet, het gaat niet bewust, maar toch sluipt het erin. En Milan? Die was begripvol als altijd en bleef lief tegen zijn broertje. Natuurlijk botsen we weleens, het is een temperamentvol kind en ik ben ook maar een mens, maar als het om Floris gaat is hij tot op de dag van vandaag nog altijd even begripvol en lief. Wat hebben we het daarmee toch getroffen!
Dat neemt echter niet weg dat we er wel alert op moeten zijn. En daarom gaat één van ons bijvoorbeeld alleen met Milan weg; een boodschapje doen, naar de schouwburg, naar zwemles (dat is echt iets van Pat en Milan samen) etc. Het zijn de kleine dingen, maar juist die zijn zo belangrijk. Van de avondvierdaagse tot de optredens van Milan in de schouwburg, die zijn echt helemaal van hem en dan hoeft hij de aandacht niet te verdelen. Ik hoop maar dat we het op deze manier goed doen…