Ik lees nog weleens mee op een forum waar je ook een categorie kinderen hebt. Een van de topics was van iemand die het kind van haar vriendin heeft gecorrigeerd tijdens een middagje spelen waar die vriendin dus bij was. Het kind schrok van de reactie en moest huilen. Sneu, maar ze bleef wel achter haar beslissing staan om het kind te corrigeren. De moeder deed het tenslotte niet.
Ik vond dat wel een interessant onderwerp en ook ik ben er vorig jaar tegenaan gelopen. Want doe je dat nu wel of niet, het kind van een vriendin corrigeren? En zo ja, hoe doe je dat dan zonder je vriendin te kwetsen?
In het verhaal op het forum las ik namelijk dat de vriendschap flink bekoeld was. Erg zonde.
Opvoeden doet iedereen op zijn eigen manier en dat is maar goed ook denk ik, maar toch hoef je het niet altijd eens te zijn met bepaalde dingen in de opvoeding. M slaapt bij ons tussenin, hij begint in zijn eigen bed en kruipt ergens halverwege de nacht (en soms ook eerder) bij ons tussenin. Ideaal? Nee, verre van, maar na zo’n beetje alles geprobeerd te hebben gaven we het op. Hoe consequent we ook waren, het was misschien niet genoeg. Ik heb daar flink wat opmerkingen over gekregen. Ik had het anders moeten doen.
Ik werd daar onzeker van, zo erg zelfs dat ik ermee naar de dokter ging. De dokter was een stuk begripvoller en zei “Denk je dat M nog tussenin zal slapen als hij thuiskomt met zijn eerste vriendinnetje (of vriendje, dat kan natuurlijk ook)?” Het loopt wel los zei ze, het gaat echt wel over. En toen stond ik er een stuk relaxter in.
Ik heb weleens wrijving gekregen met een vriendin die mij daarop aansprak. Ik zou M beter moeten corrigeren volgens haar en wat deed ik? Ik zei niets, want ik wilde geen ruzie. Hoewel ik ’s avonds natuurlijk nog woest was toen ik het er met manlief over had.
Maar goed, ze zei niets tegen mijn zoon. Dit kwam later toen onze zoontjes (er zit een jaartje leeftijdsverschil tussen) met elkaar speelden. Ze waren allebei erg druk en haar zoontje duwde M af en toe. Op dat moment zei ze niets en ik ook niet. Ik zat me te ergeren, dat dan weer wel. Op een gegeven moment was M het zat en hij gaf haar zoontje een duw. Toen sprak ze M wel aan! Toen haar zoontje M vervolgens in zijn duim beet en er bij M zelfs een stukje vel af was, begreep ze niet waarom M zo bleef huilen. Hij was immers wel wat kleinzerig zei ze. Toen heb ik haar zoontje wel erop aangesproken, maar ik had gehoopt dat zij dat gewoon had gedaan.
Er is nooit meer over gesproken en met onze jongetjes is het helemaal goedgekomen. Zij zijn vriendjes en ook met haar zit nog alles goed. Maar toch blijft het een puntje en ik hoor en zie het om mij heen. Wanneer grijp je als ouder in en spreek je het kind er zelf op aan?
Ik heb voor mijzelf besloten dat ik het niet meer zover laat komen. M komt heel goed voor zichzelf op, maar als ik merk dat het kind in kwestie nog niet luistert, spreek ik het kind er aardig op aan. Ik zal niet boos worden of laten merken dat ik dat al ben, maar zal het wel doen.
Hoe doen jullie dat, corrigeer jij weleens het kind van een vriendin? Ik ben daar echt heel benieuwd naar! En hebben jullie ook een voorbeeld van hoe jullie hebben gehandeld? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik weet niet wat ik zou doen, wellicht juist de moeder aanspreken en vragen of ze er iets van wil zeggen?
Leuk om te lezen, en ja ingrijpen als de moeder in kwestie er bij is lijkt me best wel moeilijk om te doen maar aan de andere kant voelen mensen zich soms vaak gekwetst terwijl je echt niet het kind van je vriendin corrigeert om haar te kwetsen. Ik denk als ze zelf niet ingrijpt dat ik dat inderdaad ook zou doen en je bent toch vriendinnen dan moet je sowieso wel iets van elkaar kunnen hebben lijkt me, niet te zwaar aan tillen en zelf ook niet al te gauw beledigd proberen te voelen als een vriendin dat bij jouw kindje zou doen. Dat werkt het beste denk ik 🙂