Vorige week was ik voor mijn werk op een congres. Het was een superleuk en inspirerend congres en ik heb er veel van opgestoken. Diezelfde avond had ik een borrel in de stad. Ook van mijn werk en ook dit was supergezellig. De allerleukste collega’s, leuke gesprekken en lekker eten en drinken. Twee leuke dingen, maar tegelijkertijd ben ik niet thuis. Ik ben tussendoor natuurlijk even thuis geweest, heb de jongens gezien (Milan was nog flink gevallen op school) en heb ze welterusten gewenst. Ik was niet laat thuis, maar ze lagen al wel op bed toen ik thuis kwam. Hoewel zulke dagen echt niet heel vaak voorkomen vind ik ze wel lastig…
Daar gaan we weer, het draait allemaal om de balans
Wat er ook gebeurt, mijn kinderen komen te allen tijde op de eerste plaats. Geen twijfel over mogelijk. Ik vertel regelmatig dat ik mijn werk heel leuk en belangrijk vind en ook dat is ondertussen niet veranderd. Maar toch knaagt het gevoel soms, zeker aan het einde van zo’n dag. Op het moment dat een congres dan uitloopt word ik wat zenuwachtig. Ik word dan overvallen door een bepaald gevoel. Een drang om naar huis te gaan omdat ik zo snel mogelijk bij mijn kinderen wil zijn.
Natuurlijk blijf ik netjes tot het einde, maak ik de dag keurig af en ga ik voldaan naar huis, maar het gevoel blijft. We hebben het heel vaak over balans en die is er zeker, maar wat doen we dan aan dat gevoel? Zegt het iets? Is die balans dan toch ver te zoeken of zet het ons weer met beide benen op de grond en doet het je beseffen wat echt belangrijk is? Ik heb geen idee, maar ik vind het wel ontzettend lastig.
Een dag tegelijk
Ik kan soms echt in de stress schieten als ik mijn agenda voor de komende week zie. Juist wanneer het heel erg druk is en ik van alles moet regelen voor de jongens. Daarom heb ik besloten om het per dag te bekijken. Het heeft helemaal geen zin om mij op maandag al druk te maken voor donderdag omdat ik dan van alles heb. Die maandagavond ben ik gewoon thuis en ben ik gewoon mama. Niet Marisca die van alles aan moet leveren en aan allerlei eisen moet voldoen. De enige eis die mijn jongens op zo’n avond hebben is dat ik er gewoon moet zijn. Gelukkig komen die avonden veel meer voor.
Het blijft lastig, zoeken naar die balans. Alhoewel… Eigenlijk is het heel simpel. Zij gaan altijd voor, als ze dat maar weten. Ik mag dan wel op zo’n congres zitten, maar in feite ben ik toch altijd die bakfietsmoeder 😉
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
