De combinatie van een drukke baan en iedere dag bloggen is niet voor iedereen begrijpelijk, want waarom zou je dat doen? Ik heb het hier regelmatig over gehad en heb het dan vooral over de voordelen van deze combinatie. De zekerheid, het contact met collega’s, ontwikkelingsmogelijkheden, de hele mikmak. Ik heb echter nooit verteld waarom ik mij zoveel op de hals haal. Want natuurlijk is het veel en zie ik soms door de bomen het bos niet meer. En toch is er geen haar op mijn hoofd die denkt aan stoppen met één van beiden. Dat heeft voor een groot deel te maken met een belofte die ik ruim 16 jaar geleden deed.
Vandaag zou mijn vader 76 jaar zijn geworden. Een behoorlijke leeftijd en ik vraag mij af hoe hij eruit zou hebben gezien. We zullen het nooit weten, want zijn 59e verjaardag bleek zijn laatste te zijn. In dat jaar was ik net 17 en had ik nog geen idee wat ik met mijn leven wilde gaan doen. Ja, ik wilde een goede baan, een leuke man en een gezinnetje, maar ik had geen flauw idee hoe dat er dan uit zag. Ik had nog niet eens een idee welke richting ik op wilde gaan. Dom was ik niet, integendeel, maar ik had er wel een potje van gemaakt op de middelbare school. Toch slaagde ik en nu was het tijd voor een vervolgstap. Ik moest een vervolgopleiding gaan kiezen. In de twee jaar voordat mijn vader overleed hebben we hier heel wat ruzies over gehad. Hij was vooral boos over het feit dat ik het allemaal wel kon, maar het simpelweg niet deed. Achteraf gezien realiseer ik mij dat hij gelijk had.
Belofte
Vlak voor hij overleed vertelde ik hem dat ik met een nieuwe opleiding zou starten en er wat van zou maken. Toen hij eenmaal overleden was heeft hij nog een aantal dagen opgebaard gelegen. De kist was open en mijn neefje en nichtje deden er tekeningen in. Ik stopte er een brief in en vertelde hem dat ik hem trots zou maken. Ik weet dat hij dat heus wel was, maar hij maakte zich wel zorgen over wat ik nu daadwerkelijk zou gaan doen.
Alles uit mijzelf halen
Die belofte heb ik altijd in gedachten gehouden. Ik ben er niet dagelijks mee bezig natuurlijk en vraag mij ook echt niet bij alles af wat mijn vader ervan zou vinden. Het zou ook niet goed zijn als ik dat zou doen. Toch wil ik mijn belofte nakomen.
Ik realiseer mij nu, na al die jaren, dat ik verschillende dingen leuk vind, maar ze hebben allemaal een gemene deler: content maken. Ik wil mij nu wel blijven ontwikkelen en heb zowel mijn blog als mijn werk nodig zodat ik mij op twee totaal verschillende manieren kan blijven ontwikkelen. Van die combi word ik het gelukkigst en ik denk dat hij daar ook trots op zou zijn.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Je vader zou trots op je zijn, zeker weten. Ook ik ken het gemis maar al te goed en het is goed dat je stil staat bij zijn geboortedag. Wat een mooie foto ook! 😍