Vorige week had ik met Milan een gesprekje in de auto. Het ging over de naderende verhuizing en ik vroeg wat hij er nu écht van vindt dat we gaan verhuizen. We hebben hem wel betrokken bij het hele proces en hij is enthousiast over zijn nieuwe kamer, maar ik kan mij voorstellen dat het voor hem ook spannend is. Hij is nog nooit eerder verhuisd en is behoorlijk gehecht aan dit huis en zijn kamer. Hij antwoordde ‘nee mam, ik vind het leuk en het is weer een heel nieuw avontuur.’ Dat was precies het antwoord waar ik op hoopte. Ik benoem thuis vaak dat het belangrijk is herinneringen te maken en dat we bepaalde stappen juist moeten zien als een avontuur in plaats van spannend of iets dergelijks. Ik hoop dat die denkwijze de jongens later ook helpt om positief te blijven denken. En als ik heel eerlijk ben, helpt het mij ook…
Avonturen beleven en herinneringen maken
Ik ben mij de laatste jaren steeds vaker bewust van het feit dat we het goed hebben en juist heel erg moeten genieten. Dat doen we dan ook vaak. Het is namelijk allemaal niet vanzelfsprekend dat dat kan in goede gezondheid. Daar was ik mij al wel van bewust omdat ik bijvoorbeeld een aantal familieleden ben verloren die jong waren, waaronder mijn vader. Maar je ervan bewust zijn en ernaar leven zijn twee totaal verschillende dingen. En dat laatste zijn we de laatste jaren steeds vaker gaan doen.
Ik wil dingen zien, meemaken en onze wereld en die van de jongens vergroten.
Gelukkig denkt Patrick daar precies hetzelfde over. We willen samen met hen genieten van het leven, nieuwe mensen ontmoeten, hen leren niet meteen te oordelen en hen leren in alles iets positiefs te zien. En als dat niet kan er in ieder geval leermomenten uit te halen.
En dus doen we dat zoveel mogelijk. Of het nu grote of kleine dingen betreft, we proberen te gaan voor geluk, willen dingen beleven en hakken steeds vaker knopen die anders nog heel lang vast hadden gezeten. Dat is niet altijd eenvoudig, omdat ik risico’s nemen nogal eng vind, maar soms moet je het heft in eigen handen nemen, want juist dan gebeuren er nieuwe dingen.
Voorbeelden
Maar waaruit blijkt dan dat we herinneringen maken en avonturen beleven zo belangrijk vinden? Het afgelopen jaar hebben we best wel wat knopen doorgehakt. We hebben onze beide huizen te koop gezet terwijl we eigenlijk de intentie hadden het appartement als spaarpotje te gebruiken en we wilden in dit huis blijven wonen. We realiseerden ons ook dat we dan nooit vooruit zouden gaan. Het zou dan altijd zo blijven zoals het was. En dus zetten we beiden huizen te koop om te gaan voor het onbekende. Alleen zo kunnen we verder kijken wat de toekomst ons te bieden heeft en ondertussen maken we nieuwe herinneringen en zien we dit als een avontuur.
Dit zijn echter wel grote dingen, maar we proberen deze denkwijze ook door te voeren in kleine(re) dingen. Spontaan besluiten te gaan picknicken op het strand, de jongens verrassen met een dagje weg, het jaarlijkse mannenweekend van Patrick en Milan (of mannenavond als ik niet thuis ben), een spontane barbecue met de buren omdat het mooi weer is, een spelletjesavond, samen met Milan ’s nachts door de sneeuw lopen als het heeft gesneeuwd etc.
Tattoo
Zelfs toen ik mijn tattoo liet zetten waren ze erbij. Ik liet hun initialen op mijn pols zetten en wilde ook hier een herinnering van maken. Ook wilde ik hen leren dat de tatoeëerder dan misschien wel heel veel tattoo’s heeft, het zegt niets over hoe iemand als persoon is.
Het zijn voorbeelden en we zien niet overal een herinnering of leermoment in, maar we proberen ons er wel bewust van te zijn. Het leven is kort en als ik er morgen niet meer zou zijn hoop ik tenminste dat ze een hoop mooie herinneringen mee hebben gekregen. We hopen dat ze positief in het leven staan en denken in mogelijkheden in plaats van in problemen. En dat kan alleen wanneer je positief bent en geniet van de mooie dingen die we meemaken.
Maken jullie bewust herinneringen?
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ja doen we ook bewust. Door juist aparte momentjes met de jongens hebben. Zoals spontaan dagje weg met 1 van ons ipv het hele gezin. Ik zou de herfstvakantie met Thijs naar Londen gaan. Ja zeg ik al vier jaar als je in groep acht zit gaan we dat doen. Nu door Corona gaat het niet door. Dus gaan twee dagen naar Amsterdam. Londen komt later.
Mooi geschreven Marisca! Ik denk dat we ons allemaal wel herkennen in het nastreven van gelukkige momenten en herinneringen maken, maar het willen doen en het daadwerkelijk doen zijn twee verschillenden, laat staan of we er ook risico’s voor durven nemen.. Dankjewel voor deze (ook kwetsbare) post! En wat fijn dat je bij Milan ook al een positieve instelling ziet over de naderende spannende tijd! Ik verhuisde een paar dagen voor mijn achtste verjaardag maar had daar absoluut niet het gevoel bij dat het 1 groot avontuur zou worden. Nog vóór we verhuisd waren had ik al heimwee (misschien ook doordat we alles achterlieten en ik in een nieuwe cultuur/omgeving terecht zou komen en op een nieuwe school). Ik hoop voor mijn kinderen dat ze veel diverse dingen van de wereld mogen zien, maar een verhuizing zoals de mijne als kind gun ik hen niet.. terwijl ik na mijn achttiende meermaals verhuisd ben en dacht dat dat nog wel even door zou gaan na mijn 23e, bleek ik op mijn 23e een huis te hebben gekocht met mijn partner die zo’n twee jaar later aangaf hier nooit meer weg te willen.. dat was in eerste instantie slikken, ik had juist wel zin in verhuizen en nieuwe avonturen, maar nu we kinderen hebben vind ik het eigenlijk ook wel fijn dat mijn partner zo honkvast is en hier nooit meer weg wil. En als zij het huis uit zijn gaan we nog wel eens om de tafel zitten voor een leuk huisje in het stadscentrum ipv deze eensgezinswoning (zonde van al die ruimte als je weer met z’n tweeën bent)..
Wij zijn 2 jaar geleden van het Midden-Oosten naar Nederland verhuisd maar daar hebben de kinderen geen goede herinneringen aan. Soms pakt het heel anders uit. Het was ook een vreselijke tijd. Verder doen wij zoveel mogelijk reizen en uitstapjes en ook thuis de kleine dingen: een spelletje, filmavond etc. Maar de kinderen waren liever niet in Nederland