De laatste tijd kijk ik regelmatig naar Milan en vraag ik mij af of er echt geen manier is waarop we de tijd stil kunnen zetten. Dit jaar wordt hij 9. 9! Volgend jaar hebben we een tiener in huis en over een paar jaar gaan we gewoon een middelbare school uitkiezen. De tijd vliegt en ik zeg het vaker, maar alle clichés zijn echt waar. Toch denk ik nog regelmatig terug aan de tijd dat de jongens werden geboren. De bevallingen waren heel verschillend en beiden met een prachtig eindresultaat. Maar stel nu dat ik de bevallingen over mocht doen, wat zou ik dan anders willen of doen?
De bevalling van Milan
Het was 2010 en als ik toen wist wat ik nu weet… Zo zou ik nu veel eerder aan de bel hebben getrokken wat betreft de rugweeën. Ik kreeg pas heel laat pijnstilling terwijl Milan het steeds moeilijker kreeg. Er zat geen pauze tussen de weeën waardoor ik mij niet kon ontspannen en dat zorgde voor stress bij Milan. Toen ik eenmaal pijnstilling kreeg kwamen er twee anesthesisten. De man was ontzettend aardig, maar de vrouw sprak alleen maar Engels en was heel kattig. Normaal zou ik echt niet zo over mij heen laten lopen, maar die situatie was natuurlijk anders. Als ik het nu over mocht doen zou ik er wat van gezegd hebben 😉
Toen de ruggenprik eenmaal zijn werk deed voelde ik na 1,5 uur toch wel pijn. Wat bleek, ik lag aan allerhande infusen waardoor er stopcontacten te weinig waren (in een ziekenhuis, i know), daarom werd er gekozen om de pijnstilling eruit te halen. Ik raakte daar echt van in paniek. Het blijft nog steeds een raar verhaal, maar het ziekenhuis was toen al heel erg verouderd. Terwijl ik dit typ wordt het ziekenhuis ook gesloopt. Misschien dat dat wel de reden was voor het ontbreken van voldoende stopcontacten. Geen idee.
Tot slot is er nog één ding dat ik anders had gedaan en dat heeft te maken met mijn schoonouders. Het is niet aardig wat ik ga zeggen, maar het is wel eerlijk. Toen zij hoorden dat hun eerste kleinzoon geboren zou worden zijn ze meteen van Groningen naar Gouda gereden. Ontzettend aardig en ik dacht toen ook nog dat ze heel blij waren. Mijn schoonvader bleef netjes op de gang, maar mijn schoonmoeder kwam nog even gedag zeggen. Het was niet de bedoeling, maar toen dacht ik nog dat ik een mooi gebaar maakte door te vragen of ze bleef. Het kon mij inmiddels niet meer schelen wie er allemaal bij de bevalling waren en ik wilde het doen voor Patrick. Laten we het erop houden dat ze Milan in dat jaar maar een keer of drie hebben gezien, inclusief de kraamvisite en de kerst en daarna nooit meer. Hij wordt in oktober 9… Als ik toen wist wat ik nu weet…
De bevalling van Floris
Bijna 7 jaar verder en heel wat wijzer. Deze bevalling was heel anders. Ik werd bijvoorbeeld niet ingeleid, hij ging véél sneller en we gingen pas op het laatste moment naar het ziekenhuis. Het is dan ook lastig om deze twee bevallingen met elkaar te vergelijken. Ik kreeg geen pijnstilling en alles verliep prima. Toch zou ik graag meer foto’s gehad willen hebben. Niet zozeer van de bevalling, maar van de eerste momenten erna. Niet perse door een fotograaf, maar ik had dat wel fijn gevonden.
Ach, het is gelopen zoals het is gelopen en zoals ik in het begin al zei, het eindresultaat is perfect en had ik niet anders gewild hoor 🙂 Die twee jongetjes zijn perfect!
Als jij je bevalling over mocht doen en je kon zelf kiezen hoe het zou gaan, wat zou jij dan anders hebben gedaan? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik maak veel foto,s en dan krijg ik er niet altijd leuke reakties over. En nu zie je dat je nooit te veel foto,s kunt maken. Dus niet meer zeuren en me ook niet meet uitmaken voor Van Tellingen.