Er wordt momenteel volop campagne gevoerd voor stichting ‘Het Vergeten Kind’ en dat doet mij denken aan een gezin bij ons in de straat. Ik heb lang getwijfeld of ik dit verhaal wel moest delen, maar hier in de straat is di gezin behoorlijk bekend en de kinderen wonen inmiddels niet meer thuis. Daarnaast wil ik met dit verhaal duidelijk maken dat er echt heel veel kinderen zijn die hulp nodig hebben en dat we daar niet voor weg mogen kijken…
Dit gezin bestaat uit twee ouders en in totaal 4 kinderen. Ik zal in verband met de herkenbaarheid niet teveel details vertellen (ook niet over het geslacht etc. van de kinderen) vertellen, maar kan wel vertellen waarom je soms echt actie moet ondernemen ook al lijkt het een ‘ver van je bed show’ en wil je er helemaal niets mee te maken hebben.
Vader werkt en moeder is thuis bij de kinderen. Prima, zou je denken dan is er iemand die voor het huishouden en de kinderen zorgt, maar niets is minder waar. Het huis is ronduit smerig, maar het ergste is nog wel dat ik in al deze jaren de ouders nog nooit iets liefs tegen de kinderen heb horen zeggen. Misschien gebeurde dat wel binnen de muren, maar wij hoorden alleen maar bedreigingen naar de kinderen toe, schelden, gegil en de kinderen werden buiten gesloten. Ik heb hier ook regelmatig wat van gezegd als ik dat ’s morgens hoorde terwijl we bijvoorbeeld naar school gingen. Het gezin woont een eindje verderop, maar iedereen kon ervan mee genieten.
Afgelopen zomer was ik op een mooie dag de auto aan het wassen voor de deur en ik hoorde moeder enkele keren flink tekeer gaan tegen de kinderen. De kinderen hadden dorst, wilden naar binnen, maar mochten dat niet. Er werd een bak speelgoed naar buiten gegooid, gezegd dat het geen hotel was en er werd meegedeeld dat er om 17.30 uur werd gegeten. Ik denk dat het toen rond een uurtje of drie was.
En toen ging één van de kinderen verdrietig tegen de voordeur zitten huilen. Het brak mijn hart. Ik probeerde contact te maken met het kind, maar er werd nergens op gereageerd. Dit was voor mij de druppel en ik ben naar binnen gegaan en zocht de website op van ‘Voor een veilig thuis’. Ik vond dit lastig, want wist dat dit gezin onder toezicht stond en er regelmatig hulpverlening over de vloer kwam. Ook dat was geen geheim, dus moest ik dan wel bellen? Deed ik er wel goed aan en maakte ik het dan niet alleen maar erger voor die kinderen?
Ik keek op de website en daar stonden signalen en aangezien het gezin voldeed aan deze signalen besloot ik te bellen, maar dan alleen voor informatie. Na een tijdje werd er opgenomen en bleek ik met het secretariaat te spreken. Hoe kon dit, ik belde tenslotte naar het nummer op de website? De vrouw aan de lijn vertelde dat het waarschijnlijk kwam doordat het erg druk was (hoe erg is dat als je daar over nadenkt) en de telefoon dan werd doorgeschakeld. Of ik maandag terug kon bellen? Ik was ronduit verbaasd. Een overheidsdienst die 24/7 bereikbaar is en het vervolgens te druk heeft?!
Ze kon ook een terugbel verzoek doen en dan werd ik op een later tijdstip teruggebeld. Ik vertelde alleen maar info te willen, maar ook die kreeg ik niet. Ik heb verbouwereerd opgehangen en gezegd dat ik zelf wel terug zou bellen. Had ik eindelijk de stoute schoenen aangetrokken door te bellen, werd dat nu zo afgekapt voor mijn gevoel. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik niet meer heb teruggebeld.
We zijn nu een half jaar verder en alle kinderen zijn sinds kort het huis uit geplaatst en ik hoop oprecht dat iedereen daar nu rust krijgt. Ik heb nog steeds spijt dat ik niet meer heb teruggebeld, want nu kon de situatie nog maanden doorgaan en misschien had ik dat door mijn telefoontje kunnen voorkomen.
Wat ik ermee wil zeggen is dat je bij twijfel echt moet bellen en niet weg moet kijken. Als de kinderen thuis niemand hebben moeten anderen er voor hen zijn. Niet alleen voor de kinderen, maar ook die ouders moeten worden geholpen. We mogen kinderen in welke situatie dan ook, zeker niet vergeten!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
En toch vind ik het hartstikke goed dat je wél die stap hebt genomen om te bellen. Ik kan me zo voorstellen dat het doorzetten een grote stap is geweest. ‘Gelukkig’ zijn de kinderen nu wel uit huis geplaatst. Wat een ellende zeg, je zal als volwassene maar moeten terugdenken aan die verschrikkelijke jeugd.. Vreselijk! Ik leef mee met al die vergeten kinderen en doe mijn best om voor ze te zorgen als op dat kan en in die positie ben!