De blogpost van vandaag is wat later dan je gewend bent, want deze kon ik niet vooruit schrijven. Gisteren was namelijk de dag van de sleuteloverdracht. Na precies 13 jaar en twee maanden namen we afscheid van ons appartement. Ons eerste koophuis dat we in 2006 kochten. Ik was 20 en Pat 24. We vonden onszelf heel wat en wat waren we trots op onze spulletjes en het gezellige appartement. Toch verhuisden we twee jaar later naar ons huidige huis. De crisis brak vervolgens uit en na ruim een jaar dubbele woonlasten moesten we het verhuren. Als iemand mij toen verteld had dat we het ruim 10 jaar lang zouden verhuren, had ik diegene voor gek verklaard. En toch was het zo. Het leek onmogelijk, maar het gebeurde.
De crisis duurde lang en toen hij eenmaal voorbij was, waren we er nog niet. De huizenprijzen stegen na de crisis heel langzaam en we hadden ook dan met een flinke restschuld blijven zitten. Verhuur was nog steeds de enige oplossing om niet met een enorme restschuld achter te blijven. Een restschuld die we nauwelijks hadden kunnen betalen. De jaren vlogen voorbij en die situatie werd het nieuwe normaal. Zo werkt dat dan blijkbaar. Wat meehielp was dat we altijd goede huurders hebben gehad, we nooit gedoe met hen hebben gehad én we altijd dezelfde makelaar hadden. Een makelaar die ons altijd heeft gesteund en ons heeft geadviseerd. Het gaat om Alpha Makelaardij in Gouda.
Maar goed. In september besloten we toch het huis te gaan verkopen en het was binnen zes dagen verkocht! Daarna leek 2 januari héél ver weg, maar tegelijkertijd vloog de tijd voorbij omdat we nog een hoop leuke dingen in het vooruitzicht hadden waaronder de feestdagen.
We hebben de dagen bijna letterlijk afgeteld, maar sinds gisteren hebben we nog “maar” één huis. Hoe de dag verliep? Dat zien jullie hieronder.
Het is rond 7.15 uur en ik fiets weer naar mijn werk. Het is er nog steeds heel druk en Pat is nog vrij waardoor ik lekker vroeg kan beginnen. Tussendoor heb ik nog een afspraak dus ik blijf heen en weer fietsen.
Om 13.30 uur loop ik naar het appartement. Het is achter mijn werk dus ik ben er zo. We doen een voorinspectie, nemen de meterstanden op en checken of het echt leeg is. De koper is er ook bij en vertelt over zijn verbouwplannen. Volgens mij wordt het prachtig! Wij hebben er immers 11 jaar niets meer aan gedaan. Ik maak nog een paar foto’s en daarna gaat de deur definitief voor ons dicht.
Oh, en zie je die graffiti in de schuur? Dat hebben Pat en ik 13 jaar geleden erop gespoten met spuitverf haha. Vonden we toen grappig…
Daarna gaan we met elkaar naar de notaris. Ook weer op loopafstand van mijn werk en het is de notaris waar we 13 jaar geleden tekenden voor dit huis. Wij tekenen, overhandigen zelf de sleutels aan de koper en dan zit het er voor ons op! We zijn geen eigenaar meer van dit appartement. Dat gaan we vieren!
Vorige week hebben we een tafel gereserveerd bij Vidocq in Gouda. Het eten is er altijd heerlijk en we gaan er eigenlijk altijd heen als we wat te vieren hebben. Het eten was weer heerlijk en de jongens hebben ook genoten.
Eenmaal thuis vraag ik aan Pat hoe laat het is. We kijken elkaar aan en trekken de jassen weer aan. We rijden naar de Mazda dealer om naar de auto te gaan kijken die we online hebben gezien en die we zo graag willen kopen. We gaan erheen en hij is prachtig! We willen echter wel andere velgen, dus daar moeten we nog even over onderhandelen. In ieder geval gaan we morgen een proefrit maken en met een beetje geluk rijden we volgende week deze prachtige Mazda CX5 (echt onze droomauto) en dan is ‘ie helemaal van ons. Geen lease, niet van de zaak en niet gefinancierd. Wie had dat een jaar geleden kunnen denken? Wij niet hoor!
Thuis is het daarna tijd voor ons toetje. Pat en de jongens hebben deze vanmorgen gehaald, lekker!
Van mijn ouders kregen we bloemen en van de makelaar een fles wijn in een te gekke doos. Ik zet het neer en realiseer me dat het hoofdstuk is afgesloten. We hebben een lange adem moeten hebben, er heel veel zorgen om gehad, maar het was het wachten waard. Dat is achteraf natuurlijk makkelijk gezegd, maar we hebben er altijd vertrouwen in gehad. Het duurde alleen ontiegelijk lang 🙈
Een goed begin van dit nieuwe jaar!
Ik hoop dat je deze blog van de sleuteloverdracht leuk vond. Misschien moet ik weer eens vaker een plog maken. Is soms best leuk.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Van harte gefeliciteerd en wat hebben jullie inderdaad soms een lange adem moeten hebben!!
Petje af dat jullie je eigen koers zijn blijven varen, dwars tegen alles in en de droomauto strakjes ineens van jullie zal zijn..!! Wauw, te gek hoor!
En ik houd wel van dit soort plog/fotodagboeken, maar dat wist je natuurlijk al :$
Wij hebben trouwens ook zo’n favoriet restaurant voor speciale gelegenheden in Gouda: koeien en kaas. Grappig, ik ben nog nooit in Vidocq geweest, maar de foto’s spreken voor zich, toch maar een keertje binnen lopen!
Wij hebben ook een meevaller, ondanks dat onze spaarpot om ging voor een nieuwe (occassion) auto, kunnen we tóch de voorgenomen 5k op de hypotheek aflossen én onze zorgverzekering voor het hele jaar inééns voldoen, dat hadden we niet meer gedacht! Vooral de aflossing op de hypotheek is super fijn, omdat we een ongelofelijk hoge rente op de hypotheek kregen toen we het huis kochten in het dieptepunt van de crisis en elke extra aflossing zorgt dat het bedrag waar de rente overheen gaat ook lager wordt :$ Dus onze maandlasten gaan zo ook weer omlaag in het nieuwe jaar, heel fijn!! Nou, dit was mijn bijdrage weer voor vandaag 😉
Auteur
Koeien en Kaas, daar heb ik nog nooit gegeten. Ben er wel benieuwd naar en moeten we echt eens een keer doen. Wat goed zeg van jullie, heel knap! Zeker met die hoge rente van toen is dit heel erg fijn!