Een paar weken terug gaf ik een interview aan BNR Nieuwsradio over carrière na je zwangerschapsverlof. Hoe je het ook wendt of keert, een kind krijgen heeft invloed op je werkende leven, maar dat hoeft natuurlijk niet negatief te zijn. Het moederschap en werk zijn prima met elkaar te combineren, maar het vergt natuurlijk wel wat planning en organisatie. Ook daar ging het over in dit interview en al snel ging het ook over de rol van Patrick als vader. Hij heeft het eerste jaar met Floris twee dagen in de week ouderschapsverlof opgenomen zodat ik meer kon gaan werken. Superfijn, maar dat jaar is inmiddels voorbij en structureel een dag minder werken is bij hem op het werk geen optie. Ik vind dat lastig, want komt alles dan toch weer op de moeders? Vaders zijn toch net zo goed een ouder? Waarom is het dan zo lastig voor vaders om minder te gaan werken?
Wel minder willen, maar niet kunnen omdat de werkgever dat liever niet heeft
Patrick zou wel een dag in de week minder willen werken, maar op zijn werk is dat geen optie. Het ouderschapsverlof was al een dingetje, maar het is vastgesteld in de wet dat je daar recht op hebt. Nu het ouderschapsverlof erop zit is hij weer fulltime aan het werk. Voor hem is daarmee de zaak afgedaan, maar ik vind er wat van. Niet ten opzichte van Patrick, maar in het algemeen. Ik hoor het namelijk ook om mij heen. Bij de man van een vriendin is ouderschapsverlof op het werk onbespreekbaar en ik heb zelfs verhalen gehoord over vaders die een promotie misliepen omdat zij ouderschapsverlof opnamen. Of wat dacht je van de vader die blij vertelde dat ‘ie vader zou worden en waar de werkgever meteen zei “heel leuk voor je, maar denk maar niet dat je minder kunt gaan werken.” Uh… dat is wel een heel bijzondere felicitatie zullen we maar zeggen 😉 Van deze voorbeelden weet ik dat het niet alleen kantoorbanen zijn en het gaat ook niet zozeer om echte topfuncties. Gewoon prima banen en al deze vaders werken hard, maar dat doen de moeders toch ook?
Traditionele rolverdeling
Wat nu als je als moeder zijnde ook vier dagen wilt werken? Of als je het simpelweg gewoon fijn vindt de taken wat beter te verdelen? Als een vader fulltime werkt verzanden we ongemerkt toch weer in de traditionele rolverdeling. De moeder werkt wat minder, doet dus automatisch meer taken in het huishouden, neemt het grootste gedeelte van de zorg voor de kinderen op zich etc. Dat gebeurt hier ook ondanks dat ik ook de blog nog heb. En ik heb het al eerder gezegd, ik vind dat steeds lastiger. Ik vind het niet eerlijk en vind oprecht dat veel werkgevers hier nog heel wat in kunnen verbeteren.
Toen ik dit aankaartte bij Patrick zei hij heel lief “Maar dan ga je toch wat minder werken?”. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil alleen een wat eerlijkere taakverdeling. Ik word blij van mijn werk, ben er denk ik goed in en wil er ook een hoop uit halen. Ik krijg er juist energie van. Terwijl hij het echt lief bedoelde werd ik boos. Waarom moet ik dan minder werken? Dan ligt het toch alsnog bij mij? Het voelde alsof het mijn probleem was en het balletje bij mij lag. Zo zwart/wit is het natuurlijk niet, maar zo zag ik dat op dat moment wel.
Conclusie
Het is een heel verhaal geworden en ik merk dat ik nog niet helemaal tot de kern kom. Toen ik het interview met BNR terugluisterde realiseerde ik mij dat de meeste zorgtaken toch nog voor rekening komen van de moeders, omdat het de vaders vaak toch moeilijk wordt gemaakt wanneer zij minder willen gaan werken. Er valt op dat gebied nog veel winst te behalen.
Zo, dit was mijn spreekbeurt haha. Wat vinden jullie hiervan? Zijn jullie het met mij eens of vinden jullie dat ik hier teveel een ding van maak? Klets mee in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Dit is zo enorm herkenbaar! Vooral de uurtjes die je vanuit huis werkt, worden zo heel snel gedegradeerd tot de laagste prioriteit. Want jij bent nu eenmaal thuis, alleen. En je kunt je kindje natuurlijk niet negeren. En dat willen we natuurlijk ook helemaal niet 😉
Dit kan alleen wel enorm frustrerend zijn wanneer je vol met inspiratie zit en dit niet kwijt kunt! Voorlopig is het zo en moeten we het er maar mee doen, maar gelukkig merk ik ook dat het wel steeds meer de goede richting uitgaat. Succes en ik hoop dat je toch genoeg tijd kunt vinden om de mama’s te blijven inspireren! Liefs