Ik werd op mijn 24e voor het eerst moeder. Relatief jong als je je bedenkt dat de gemiddelde leeftijd waarop vrouwen voor het eerst moeder worden 29,9 jaar is. Toch hadden we toen al twee keer een huis gekocht, zouden we gaan trouwen en waren we al zes jaar samen. De omstandigheden waren goed en we wilden graag een kindje. Zeven jaar later kwam ons andere kleine mannetje en toen was ik dus 31. Twee totaal verschillende leeftijden en ook twee totaal verschillende belevingen…
Paniek vs. heel relaxt
Bij Milan was ik regelmatig in paniek. Waarom huilde hij zo vaak en deed ik het wel goed? At hij wel genoeg, waarom praatte hij nog niet ect.? Man, ik had echt geen flauw idee. Stellen in onze omgeving hadden nog geen kindje dus vragen kon ik het ook niet. Inmiddels weet ik dat het allemaal wel goed komt en daarom stond ik er bij Floris een stuk relaxter in. Alles kwam echt wel goed en ik moest mij niet zo druk maken. Overigens maakte ik mij in die tijd sowieso heel druk om van alles en nog wat. Dat doe ik echt niet meer.
Snelheid vs. genieten
“Geniet er maar van, want de tijd vliegt voorbij” zei iedereen. Ik zat ondertussen met een huilbaby op mijn schoot en dacht daar heel anders over. “Zij kunnen makkelijk praten” dacht ik dan. Ik keek hem dat eerste jaar een beetje groot en keek vooral uit naar de nachten waarin we weer konden slapen. Inmiddels weet ik dat al die clichés helemaal waar zijn, want de tijd gaat echt veel te hard. Omdat ik dat nu wist en Floris ons laatste kindje is, heb ik er heel bewust van genoten. Van het kopen van alle spullen tot mijn verlof en de hele babytijd. Het was serieus één groot feestje.
Controle vs. loslaten
Bij Milan wilde ik overal de controle over hebben. Zo werd ik heel zenuwachtig van vieze kleding en wilde ik hem overal voor behoeden. Inmiddels weet ik dat dat het leven niet gezelliger maakt en laat ik veel meer los. Dan wassen we een extra rondje en laat Floris bijvoorbeeld maar een hap zand eten, dan weet ‘ie dat ‘ie dat een volgende keer niet meer hoeft te doen. Loslaten is een heel stuk relaxter, al zijn er nog wel grenzen hoor 😉
Negatief vs. positief
Op mijn 24e (en de jaren erna) was ik een stuk negatiever dan de jaren ervoor. Nu moet je niet denken dat ik hele dag boos en somber rond liep, integendeel, maar ik vroeg mijzelf regelmatig af waarom mij iets moest overkomen. Een dag kon bij drie wat mindere dingen, echt slecht zijn voor mijn gevoel. Inmiddels weet ik dat dat nergens op slaat en ben ik veel positiever. Waarom zou het mij niet overkomen? Het gaat er juist om hoe ik ermee omga. Ik denk dat die houding mij een leukere moeder maakt.
Conclusie
De rode draad van dit alles is dat ik nu veel relaxter en positiever ben dan toen Milan nog heel klein was. Zonde eigenlijk. We genieten nu volop, maar die jaren kunnen we niet meer inhalen.
Stond jij er met je eerste kind anders in dan met je tweede behalve dan het feit dat je bij een tweede wist wat je te wachten stond? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Uh had je niet last van soort postnale depressie?? Ik merkte dat ik juist bij nummer twee dat ik het zwaarder vond maar was geestelijk ook een wrak ivm overlijden van mijn moeder toen ik 24 weken zwanger was. En nu na 5 jaar kan ik zeggen dat een behoorlijke donkere wolk over de laatste weken zwangerschap en de eerste twee jaar was. En ja na therapie/training vorige jaar kan ik naast me neer leggen
Auteur
Hoi Sandra,
Nee, het was zeker geen postnatale depressie. Ik heb dat van dichtbij meegemaakt en dat is heel andere koek hoor. Ik was ontzettend blij met Milan vond het moederschap heerlijk, maar vond het wel pittig. De negativiteit waar ik het over heb zat hem niet in het feit dat ik moeder was, het waren de dingen er omheen en dat in combinatie met het slaaptekort en een baby die ontzettend veel huilde maakte het dat ik het vaak heel lastig vond waardoor we te weinig hebben genoten.
Wat betreft jouw tweede zwangerschap, dat is pas heftig! Ik kan mij heel goed voorstellen dat dat zo’n impact heeft gehad.
Bij mij zat er 6,5 jaar tussen. En ja bij nummer 2 ging het bij mij wel makkelijker. Ik was veel zelfverzekerder en trok me minder van de meningen van anderen aan. Ik had bij de eerste meer naar mijn eigen gevoel moeten luisteren.
Auteur
Goede toevoeging! Ik ben inderdaad ook zelfverzekerder omdat ik weet dat het wel goed komt. Zonde eigenlijk dat we dat niet meteen hebben gedaan 😉
Mooi om de verschillen te zien en benoemen… Fijn dat je nu wat relaxter en positiever bent 🙂
Hier ook een wereld van verschil tussen de eerste en de tweede. Wij zaten niet op 1 lijn qua kinderwens. Ik wilde wel een 2e maar mijn man niet. Onze dochter was vooral de eerste maanden pittig. Toch heeft dit wel een bepaalde indruk achtergelaten. Achteraf is dat misschien ook een combi geweest van haar vele gehuil, maar ook de onwetendheid van de eerste keer ouders zijn.
Na verloop van tijd vond ik het eigenlijk ook wel goed zo. Onze dochter deed het super, ging naar school en het leven was best heel relaxed zo met z’n drieën.
Tot daar ineens, totaal onverwacht, nummer 2 zich aandiende. Dat was voor ons beide toch wel even slikken! De gedachten van nu nog? Willen we dit wel en kunnen we dit nog wel een keer?. Maar al vrij snel waren we om., we gingen ervoor. Het had gewoon zo moeten zijn.
Nu zijn we heel erg blij met ons gezin van 4. Onze zoon is een schatje en het leeftijdsverschil (kleine 5 jaar) is eigenlijk best wel lekker. De oudste gaat naar school en ik heb daardoor best veel tijd alleen met de jongste.
Ik denk dat het zeker helpt als je al weet je te wachten staat. Dit maakte mij ook veel rustiger en zelfverzekerder. De baby tijd was echt een “blauwe” wolk. Zo anders dan die eerste keer. Het genieten was deze keer maximaal.
Nog even een berichtje aan jou los van dit onderwerp: Wij waren tegelijk met jullie in Maastricht op vakantie en onze dochter (Juna) is nog steeds vol van Milan 😀 Regelmatig vraagt ze mij of er nog nieuwe foto’s op Instagram staan van hem en of ik niet toevallig jullie nummer heb 😀 Anders kon ze nog eens met hem afspreken om te spelen. Ik blijf het schattig vinden, haar eerste echte crush is volgens mij een feit!
Auteur
Hoi Elisah,
Sorry voor mijn late reactie en leuk van je te horen! Milan heeft het ook nog weleens over Juna en wilde ook heel graag nog een keer afspreken, zo lief 😉 Misschien toch een keertje plannen dan?
Ik denk dat Juna dat fantastisch zou vinden! Wat mij betreft doen!
Groetjes Elisah