Vandaag een heel persoonlijke blog. Zo’n blog waar je al een paar keer aan bent begonnen, die je dan weer verwijderd om er vervolgens weer aan te beginnen en dan weer twijfelt of je hem wel zult plaatsen. Mijn beslissing om hem nu wel te plaatsen heeft alles te maken met het feit dat dit mijn persoonlijke blog is. Ook dit hoort erbij en het leven is nu eenmaal niet altijd even leuk, ook daar wil ik over bloggen.
Dit keer dus een blog over vriendschappen, familie en teleurstellingen en over hoe ik daarmee omga.
Ik houd van gezelligheid, vind het fijn veel mensen om mij heen te hebben en het met elkaar leuk te hebben. Dit is altijd zo geweest en dat zal ook zo blijven. Ik maak makkelijk contact met mensen, praat veel en knoop altijd wel een praatje aan met iemand. Ook nemen mensen mij snel in vertrouwen. Vertrouwen wat zij overigens ook met een gerust hart kunnen hebben, want ik zal het niet beschamen.
Iedereen is welkom. Visite? Prima. Spelletjesavond? De hapjes zijn al in huis. Oppas nodig? Ik schuif wel wat en ik ben er. Feestje organiseren? Draai ik mijn hand niet voor om. Ik vergeet geen enkele verjaardag, stuur een kaartje als dat nodig is, maar ben niet het type wat dagelijks appt, belt of mailt en verwacht dat ook niet van anderen.
Ik heb veel mensen om mij heen en één vriendin waarvan ik zeker weet dat ze er altijd voor mij is, wat er ook gebeurd. Sterker nog, dat heeft ze dubbel en dwars bewezen! Toch ben ik ook heel vaak teleurgesteld. Door mensen waarvan ik dacht dat het vrienden waren, maar ook door (schoon)familie.
Ik ben direct, maar houd ook vaak mijn mond omdat ik niet van ruzie houd. Uit is uit, maar daar kan best een lange tijd overheen gaan. Misschien is dat wel een probleem en moet ik eerder zeggen wat mij dwars zit, al vind ik dat erg lastig.
Toch doet het zeer als blijkt dat iemand achter je rug om over je praat, eigenlijk jaloers blijkt te zijn of simpelweg niet die goede vriendin is waarvan je dacht dat ze dat wel was. Terwijl je wel altijd voor haar klaar stond… Dit is de reden waarom manlief en ik hebben besloten niet iedereen meer toe te laten. We zijn heel kieskeurig geworden, harder ook. Zie het als het bekende muurtje wat je om je heen optrekt.
Nogmaals, iedereen is welkom. We zijn heel sociaal, maar échte vrienden? Nee, die titel moet je verdienen en dat moet van beide kanten komen, niet van één kant. We staan er natuurlijk wel altijd voor open, maar eigenlijk is dat best prima, het voelt goed als je eenmaal zo’n besluit hebt genomen. Ik zeg weleens dat als wij ’s avonds de voordeur op slot doen en met zijn drietjes zijn is het voornaamste dat dat goed zit. Als we dan gelukkig zijn en M happy is, is dat het allerbelangrijkste.
Vriendschap is kostbaar, ga er daarom zorgvuldig mee om. Groei je uit elkaar? Prima, dat kan, maar sluit het dan ook goed af. Je mag namelijk van geluk spreken als je tenminste één echte, onvoorwaardelijke vriendschap hebt. Jullie kunnen elkaar nog heel hard nodig hebben!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Heel herkenbaar. Wat kun je je vergissen in mensen he?! Afgelopen jaren heb ik daar ook veel van geleerd. Ik heb twee goede vriendinnen die me echt veel waard zijn en die hebben me gelukkig al meerdere keren laten zien er altijd voor me te zijn. Dat is genoeg en de rest is leuk maar verwacht ik niet meer te veel van.. 🙂
Auteur
Inderdaad Lesley, de rest is leuk en zolang je er niet teveel van verwacht kun je ook niet teleurgesteld worden 😉
Mooie blog ! En nou alle telefoons uit ! Studeren en je huiswerk maken ! Trek je verder niets aan van afgunst en jaloezie ! Kijk naar wie er wel altijd voor je klaar staan !
Heel herkenbaar het pijnpunt ga je niet beschrijven, maar vooral tijdens mijn zwangerschap en sinds mijn kindje is geboren ben ik heel erg teleurgesteld in vriendschappen of wat er van over is. Er wordt voor jou nagedacht, terwijl ik dat ook zelf heel goed kan. Ja ik ben veranderd, maar er is heel veel liefde bijgekomen. Het doet mij pijn dat er geen aandacht is voor zoiets belangrijks is in ons leven, want als je vrienden bent en al zo lang.. Dan vraag je daar toch naar?
ja Mariska dit is zo ontzettend herkenbaar. Ik heb zo veel jaar gedaan wat mensen van mij wilde en altijd maar denken ach dat doe ik wel. Maar ik kwam uiteindelijk heel erg in de problemen met een therapie als gevolg. Daar leerde dat ik het niet iedereen naar de zin hoefde te maken en dat het niet nodig is om mijn iedereen goede vrienden te zijn. Dat het belangrijker is om voor mezelf op te komen en dat ik dat echt in de praktijk moest brengen. Dus dat ging ik doen en oei toen kwam ik pas echt in de problemen, ik kreeg echt ruzie met een aantal nensen en toen ik dit tegen de therapeute zei kreeg ik te horen dat mensen dat niet van mij gewend waren ben en me zo niet wilde accepteren. Toch heb ik het ( gelukkig) doorgezet en ben er heel blij om. Er zijn er echt een aantal afgevallen maar dan denk ik maar dat het niet de echte vrienden waren. Nog regelmatig ga ik op mijn gezicht hoor maar eindelijk begin ik het te leren en dan maar een paar ” vrienden ” minder maar dit voelt beter.
Ik vind vooral familie een ‘illusie’. In vriendschappen ben ik natuurlijk ook wel eens teleurgesteld, maar daar stap ik vaak heel gemakkelijk overheen en dan vergeet ik diegene wel weer. Familie zit je voor de rest van je leven aan vast en die kun je niet inruilen. Vrienden wel 😉