Het waren drie roerige maanden. Van de één op de andere dag gingen we ziekenhuis in, ziekenhuis uit. De ene arts na de andere kwam binnen en er was er niet één bij met goed nieuws. Het einde naderde, maar het zou nog wel een half jaar tot een jaar duren. Dat is kort, maar we maken er wat van. Althans, dat dachten we…
Drie maanden…
Het was een gekke dag half maart. Ik kwam thuis na een lange dag werken en de melk was op. Ik weet nog dat ik dat dus echt bloed irritant vond. Ik had zo’n trek in melk en het was er altijd, waarom nu niet? Ik at mijn avondeten op en wilde naar boven lopen. Ik had nog genoeg te doen. Jij vroeg mij om beneden te blijven, want je wilde met me praten. Bij mij gingen alle alarmbellen af. Had ik iets verkeerds gezegd of gedaan? Ik kon mij zo snel niets bedenken. Het hoge woord kwam er al snel uit; je had kanker. Ik haalde diep adem en zei ‘oké, dat kan, maar daar gaan we wat aan doen. Een paar chemo’s en dan komen we al een heel eind. Wist ik veel… Jij wist het wel. Je knikte ja, maar je ogen zeiden genoeg. We hebben dezelfde ogen dus ik zie het wanneer ze twijfelen. Ik wilde het alleen niet zien.
We rolden van onderzoek naar onderzoek en alle artsen zeiden hetzelfde, het is niet goed. Ik zie mama en mij nog zitten daar in het Erasmus Ziekenhuis in Rotterdam. Jij werd geopereerd. Het was een kijkoperatie om te kijken of we nog iets konden doen om jouw leven te verlengen. De vrouwelijke arts kwam hoofdschuddend het kamertje binnen. Het was nog erger dan ze dachten. We moesten meteen beslissen wat we gingen doen. Diezelfde middag werd een bed geleverd en was de thuiszorg geregeld. Jij kwam naar huis om te sterven…
Een rot vader
Terwijl wij het nieuws hoorden, lag jij nog bij te komen. Toen we je kamer binnen kwamen wist jij ook al genoeg. Het was klaar en dat was de harde realiteit. Terwijl mama tig telefoontjes pleegde om iedereen op de hoogte te brengen keek je me aan en zei ‘ik ben een rot vader hè?’ Ik wist niet wat ik hoorde en vroeg waarom je dat dacht. ‘Omdat ik je nu niet 18 zie worden, ik zal nooit weten met wie je trouwt en ik zal je kinderen nooit ontmoeten’. Jeetje, daar had ik nog helemaal niet aan gedacht. Maar dat maakte je geen rot vader! Ik hoop dat ik je daarvan heb kunnen overtuigen…
-
- Samen met mijn vader op een warme zomerdag in 1986/1987
Kijk eens hoeveel Floris op mij lijkt op deze foto!
De cocktail
De tijd die we nog hadden vloog om en het ging steeds slechter met je. Je kon en wilde niet langer en dat zag de huisarts ook. We spraken af dat je die avond van 10 juni een cocktail zou krijgen. Een gezellige naam voor een middel waardoor je uiteindelijk zou overlijden. Morfine en ademremmers. De huisarts diende het toe en daarna ben je niet meer wakker geworden. Zo’n 2,5 uur later ben je heel rustig en thuis overleden. Midden in de nacht. De begrafenisondernemer kwam en samen hebben we je afgelegd. Ik weet nog goed dat je je ogen open had en dat ik wilde dat hij ze dicht zou doen. Toen je ‘klaar’ was ben je met hem mee gegaan in de rouwauto. Als een dief in de nacht ging je er vandoor om nooit meer terug te komen. En wij stonden erbij en keken ernaar…
15 jaar later
Die nacht is vandaag precies 15 jaar geleden. Een mijlpaal die we liever niet hadden gevierd. Ik heb nog een brief in je kist gedaan waarin ik heb geschreven dat ik hoopte dat je trots op mij was. Dat ik er alles aan zal doen om dat te bewerkstelligen. Volgens mij is dat wel gelukt. Ik ben getrouwd en heb twee prachtige jongens. Milan is naar jou vernoemd en was zou je dat geweldig hebben gevonden. Ik heb een goede baan, een mooi huisje (dat je kent) en we hebben het fijn. Een stabiel leven. Alles is helemaal goed gekomen zoals je graag wilde, zowel met mama als met mij.
Je ging als een dief in de nacht, maar bent eigenlijk nooit écht weggeweest. Je dacht dat je een slechte vader was, maar dat is niet waar. 15 jaar pap, 15 jaar, het is bizar…
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Wat heb je dit mooi geschreven. Ik heb er tranen van in mijn ogen. Wat moet dit voor jou ontzettend heftig en verdrietig zijn geweest en nog steeds zijn. Maar inderdaad ook voor je vader die zich besefte dat hij heel veel momenten van jou zou gaan missen. Heel veel sterkte vandaag en alle momenten waarop je hem vreselijk moet missen. En natuurlijk ook voor je moeder.
Auteur
Dankjewel!
Sterkte.. en weet hoe het voelt. Ik heb een andere versie met mijn mams maar ook dit jaar pas 5 jaar, het gaat zo snel
❤
Diep respect Mariska en ik weet zeker dat je Vader heel trots op je is.
De gelijkenis met Floris op de foto is echt zo groot.
Hoop dat je deze dag nog heel lang zal herdenken en je Vader zal op
bijzondere momenten altijd bij je zijn.
Denk aan je/jullie.
Dikke knuffel
Auteur
Dankjewel Joke!
Ik heb je altijd gezegd dat ik nooit een vervanger voor je vader zal zijn. Voor mij ben jij meer dan een Bonus dochter geworden en je mag heel trots zijn op je gezin en dus ook op jezelf. Na het overlijden van je vader heeft het leven een geheel ander pad ingeslagen en ik hoop dat dit je ook veel troost heeft gegeven. Blijf je vader altijd zo herinneren en inderdaad wat lijk jij op die foto op Floris. Kus van Ad
Auteur
Ja bent voor mij ook veel meer hoor Addie ? maar dat weet je ook wel. Ik denk dat het leven zo heeft moeten lopen. Ik geloof erin dat ‘ie ons de wereld gunde en dat hebben we gekregen ❤️
Mooi geschreven Maris ik weet het nog volgens mij zaten we toen net bij elkaar in de klas.
Sterkte met het gemis
Auteur
Klopt, wij leerden elkaar vlak erna kennen. Lief dat je reageert!