Vorig jaar schreef ik een blog die heel veel stof deed opwaaien. Ik schreef namelijk over het feit dat ik mij soms enorm eenzaam voel. Ik kreeg heel veel reacties en mailtjes van vrouwen in dezelfde leeftijd die hetzelfde voel(d)en en ook op social media kreeg ik heel veel reacties. Dit had ik absoluut niet verwacht. En veel mensen hadden dit van mij niet verwacht. Altijd een grote glimlach, ik maak makkelijk met iedereen een praatje en ik ben volgens mij ook heel open. Maar ben ik echt wel zo sociaal en hoe gaat het nu?
Altijd maar die grote glimlach
Ik begin zelfs een flinke rimpel te krijgen aan één kant van mijn mond 😉 Ik weet niet zo goed waarom, maar negen van de tien keer is die glimlach present. Alsof ik hiermee wil zeggen dat alles goed gaat. En weet je, bijna alles gaat ook goed dus eigenlijk mag ik helemaal niet klagen. Bijna alles, want dit gevoel is er nog steeds. Wanneer iemand met wie je altijd stond te kletsen opeens geen gedag meer zegt (geen idee waarom), wanneer je zelf altijd degene bent die appt, wanneer je merkt dat er ergens over je gepraat wordt en zo zijn er misschien nog wel wat voorbeelden. Misschien zouden mensen eens verder moeten kijken dan die glimlach, maar waarom zouden ze?
Ben ik eigenlijk wel zo sociaal?
Ik moet natuurlijk ook kritisch naar mijzelf kijken. Ik kan ook aan iemand vragen of er wat is. Misschien is er wel helemaal niets aan de hand en beeld ik het mij in. Misschien doet diegene ook wel alsof en schuilt er achter haar glimlach ook een hoop verdriet. Zal ik niet toch nog een keer appen en wat dacht je van diegene die ik al heel lang een kaartje wil sturen, maar het komt er steeds niet van. Simpelweg omdat ik vervolgens weer opgeslokt word door de drukte van alledag. Dit terwijl ik weet dat ze een hoop verdriet heeft en dat kaartje echt wel kan waarderen. Zoveel moeite is dat toch niet? Juist ik zou beter moeten weten…
Ik grap weleens dat ik zelf ook een hele slechte vriendin ben en dat misschien is ook wel zo. Vroeger leek het op de één of andere manier wel makkelijker te gaan.
Zoveel mensen om je heen
De vorige keer kreeg ik ook veel verbaasde reacties. Hoe kon dit toch? Veel mensen hadden dit ook helemaal niet van mij verwacht en zelfs Patrick wist niet dat ik er zo mee zit. Ik heb heel veel mensen om mij heen, we ondernemen heel veel, we doen veel leuke dingen voor blog en maken veel bijzondere dingen mee. Toch zijn er weinig mensen om dat mee te delen. Daarnaast moet ik ook eerlijk toegeven dat veel mensen het bloggen en vloggen ook niet begrijpen. Sommigen hebben echt geen idee hoe het werkt en dat neem ik helemaal niemand kwalijk. Het is ook een relatieve nieuwe wereld. Anderen hebben er een duidelijke mening over en ook dat is hun goed recht. Maar misschien zou het helpen als je eens wat aan mij zou vragen? Herkennen andere bloggers dit overigens ook?
Ongelukkig?
Verder kreeg ik de vraag of ik ongelukkig ben. Absoluut niet! We genieten echt heel erg van het leven, doen heel veel leuke dingen en genieten echt van alles. Ik ben dan echt zielsgelukkig. Zeker wanneer de jongens dan ook zo blij zijn.
Niet ongelukkig, maar wel gevoelig. Misschien speelt dat ook mee.
Ik denk echter dat de conclusie is dat ik heel sociaal ben. Helemaal niet introvert, want ik houd juist van veel mensen om ons heen. Ik houd van de reuring, een eettafel vol mensen en vooral heel veel lachen en gezelligheid. Dat is toch leuk als je dat kunt delen?
Morgen weer tijd voor luchtiger zaken hoor 😉 Hoe sociaal ben jij? Herken je iets van mijn verhaal (toen en nu) of juist helemaal niet? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Zeker herkenbaar voor mij. altijd maar pleasen en steeds maar denken heb ik iets verkeerd heb gezegd. Maar geloof me als het goed is hoeft dit niet nodig te zijn. Het is de onzekerheid en altijd maar de schuld bij jezelf zoeken ook al weet je zeker dat je niets fout hebt gedaan. Heeft bij mij jaren geduurd voordat ik een heel klein beetje durfde te denken dat ik niks verkeerds hebt gedaan of gezegd. Ik kies ( na echt heel veel jaren )
toch maar voor mezelf en dat voelt erg goed. Ook nu soms de twijfel of ik er mensen mee kwets, maar over het geheel genomen geeft het wel een stuk rust in mezelf en dat is de bedoeling.