Volgens veel mensen mag ik nu eindelijk zeggen dat we een echt gezin hebben. Met één kind ben je immers geen gezin. Ik had nog nooit eerder zoiets sufs en kwetsend gehoord, maar er zijn blijkbaar mensen die er zo over denken. Een andere opmerking die ik kreeg was dat ik nu wel zou weten wat het is om het écht druk te hebben, want met twee kinderen heb je echt je handen vol. Had diegene gelijk?
Zeven jaar enig kind
Milan is zeven jaar enig kind geweest en ja, we hadden het wel heel makkelijk met hem. Het eerste jaar was op zijn zachtst gezegd pittig, want hij huilde enorm veel. Daarna sloeg dat volledig om en kregen we het het meest makkelijke kind ooit. Milan is het kind dat op zijn tweede al keurig aan tafel bleef zitten als we uit eten gingen en het dan ook nog gezellig vond. Ideaal! Ik heb nog nooit een driftbui in de supermarkt meegemaakt en hij ging zelfs graag mee winkelen (en dan lief lachen naar de verkoopsters). Kortom, een heel makkelijk kind dat je gerust overal mee naar toe kunt nemen. Ik zal niet zeggen dat er nooit iets is, maar tot nu toe mogen we in onze handen knijpen. Maar voor hetzelfde geld wordt het een vreselijke puber waar we nog heel wat mee te stellen krijgen. Je weet het niet, maar als mensen zeggen dat ik makkelijk praten had met hem, ben ik dat volledig met ze eens.
Hij is zeven jaar alleen geweest. Een bewuste keuze, want ik moet er persoonlijk niet aan denken om er twee onder de vier te hebben. Dat lijkt mij inderdaad heel druk en pittig en ik ben er het type niet voor. Daarnaast vinden wij dat er veel voordelen zitten aan het leeftijdsverschil. Maar goed, ook dat is een keuze die ieder stel samen maakt. Dat wij iets niet willen, wil niet zeggen dat dat voor een ander ook niet werkt.
Eindelijk besloten we voor een tweede te gaan en we mogen van geluk spreken dat dat snel en goed is gegaan, want as we speak ligt Floris boven lekker in de armen zijn vader te slapen.
-
- Voor het eerste ergens eten met zijn viertjes!
En heb ik het nu pas echt druk?
Nee, ik heb het niet heel veel drukker dan eerst. Milan zat namelijk al op school, zwemles en musicalles. En ik denk dat iedere ouder met een schoolgaand kind weet dat je daar je handen vol aan hebt. Speelafspraakjes, activiteiten op school, helpen op school etc. Ik stond ook nog hoogzwanger op een stoel raamtekeningen te maken op school en als het even kan help ik ook graag mee. Dat heb ik ook altijd gedaan, net als Patrick.
Verder blog ik fulltime, werk ik 20 uur per week en heb ik de eerste vijf jaar van Milans leven een webshop gehad. Ik heb nog een HBO opleiding gevolgd en het huishouden draait ondertussen ook gewoon door. Kortom, het was al behoorlijk druk. Een kind erbij is inderdaad druk, maar ik had het al druk dus nu is het een kwestie van Floris mee laten draaien in dat ritme. Dat lukt aardig, maar vind ik soms nog wel lastig.
Stiekem denk ik weleens dat ik het beste functioneer als ik het druk heb. Ik ga dan mee in de flow, heb deadlines die ik moet halen (anders denk ik dat ik teveel tijd heb en pak ik het later pas op) en houd mij aan de strakke planning die ik heb. Als ik dat niet heb ga ik teveel malen, verveel ik mij en dat demotiveert mij enorm.
Hoe zit dat bij jullie? Is het drukker met een kindje erbij of gaat dat kindje ook mee in het ritme en lijkt het soms vanzelf te gaan? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik heb ooit eens een blog geschreven over waar jij mee begint. En ik kreeg toen zoveel gezeik. Maar ik denk dat het echt een persoonlijk gevoel is van iemand. Ik voelde mij met 1 kind geen gezin (lees IK dus dat is mijn mening) dit kwam misschien wel door mijn leeftijd (tienermoeder) toen ik de tweede kreeg veranderde dit gevoel helemaal. Ik denk niet dat mensen het voor een ander invullen, maar dat het een persoonlijke mening is en het gevoel van diegene. Dat zegt niks over hoe het voor een ander is.
Auteur
Hi!
Daar heb je ook helemaal gelijk in en jij was ook een stuk jonger. Het is ook niet erg dat mensen dat zelf zo ervaren, maar het wordt wel anders wanneer mensen het zelf tegen je zeggen zoals ik ook beschrijf. Dat een ander het zo voelt en ervaart is prima, maar ik kreeg dus te horen dat ik nu een echt gezin was en het zo kon noemen. Dus nu werd het wel voor mij ingevuld terwijl ik het niet zo ervaarde. Dat vind ik dus wel heel kwetsend en is anders dan dat jij het omschrijft. Jij houdt het puur bij jezelf, maar deze persoon deed dat iets minder netjes ?
Hier 2 kids en vind het best druk met alle hobby’s, school, fulltime job, bloggen,.. maar we overleven 🙂