11 juni 2020. Een datum waar ik al heel lang tegenop zie. Een datum waarvan je weet dat die gaat komen, wat logisch is, maar het is een kantelpunt en juist daarom zag ik er zo tegenop. 17 jaar geleden was ik 17 en verloor ik op 11 juni 2003 mijn vader aan kanker. Hij was drie maanden ziek geweest en helaas was er niets meer aan te doen. Als een dief in de nacht kneep hij er tussenuit nadat de kanker het gevecht had gewonnen. We zijn nu 17 jaar verder en dus leef ik vandaag precies de helft van mijn leven zonder mijn vader. En iedere dag na vandaag betekent steeds meer afstand tussen mijn vader en mij. Dat is moeilijk.
Eigenlijk hebben we elkaar nooit echt goed leren kennen
Ik realiseerde mij van de week dat we elkaar eigenlijk nooit echt goed hebben leren kennen. Hij mij misschien wel, maar alleen als kind. Hij heeft nooit de kans gekregen mij te zien als vrouw van en moeder van. Hij heeft nooit kunnen zien van welk beroep ik echt blij word (het beroep dat ik nu heb bestond toen nog niet eens), hoe ik mij tot nu heb ontwikkeld en hij heeft nooit de kans gekregen om te zien hoe ik in het leven sta. Dat ik het eigenlijk helemaal niet zo slecht doe. Toen hij overleed zag het er allemaal heel anders uit. Ik had geen flauw idee wat ik precies wilde, had er op school een potje van gemaakt en was heel druk met van alles, behalve met mijn toekomst. Dat vond hij ook het ergste. Hij was niet bang om dood te gaan, hij vond het zo erg dat hij dit allemaal ging missen. Hij zei dit letterlijk nadat hij wakker was geworden na een kijkoperatie. Hij had net het nieuws gekregen dat hij uitbehandeld was en niet lang meer zou leven. Hij huilde in zijn bed. Niet zozeer om zichzelf, maar om wat hij achter zou laten. Tja…
En wat weet ik nu eigenlijk van hem? Heel veel, maar ook heel veel niet en ik kan het hem niet meer vragen.
De helft van mijn leven zonder mijn vader
Enerzijds voelt het als gisteren en tegelijkertijd lijkt het langer geleden dan 17 jaar. Dat blijft een raar iets. Je herinnert je de kleinste details, maar zijn stem herinner ik me niet meer.
In ieder geval betekent iedere dag na vandaag meer dan de helft en de afstand wordt nu alleen nog maar groter.
11 juni, het blijft een rot datum. Nog meer dan een verjaardag. 11 juni, hoe langer het duurt, hoe groter het gemis.
Deze zijn voor hem:
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Je ouders zijn onmisbaar, zeker als je ze op zo`n jonge leeftijd al moet missen. Lijkt mij erg zwaar en verdrietig.
Sterkte vandaag, Marisca!
Laat het verdriet er maar zijn op deze datum.
11 juni is voor jou de dag om tegenop te zien, maar ook om de herinneringen van vroeger levendig te houden met je dierbaren.
Je leeft denk ik bewuster met elkaar dan diegene (zoals ik) die niet zoiets ingrijpends hebben meegemaakt op zo’n jonge leeftijd.
Sterkte!
Wat heb je dit stuk ontzettend mooi geschreven… en wat verdrietig dat het al de helft van je leven is. Ik weet zeker dat hij trots op je zou zijn!
Beste marisca,
Toevallig tikte ik op google net mijn moeder leeft al de helft van mijn leven niet. En kwam ik op jou artikel uit.
Ik zit dit jaar op de helft.. ik was 16 dat ik mijn moeder verloor in oktober 2005. Nu word ik van de week 32…. en mijn 16e verjaardag is de laatste keer dat ik haar gezien heb. Is dus vooral dubbel. Ik zie er tegen op, maar probeer het ook los te koppelen van mijn verjaardag.
Hoe gaat het nu dat je eigenlijk al bijna een jaar verder bent? Gek om me hier zo bewust van te zijn…
Auteur
Ha Esmeralda,
Bizar jouw reactie, want toevallig dacht ik er vanmorgen nog aan dat het bijna 18 jaar geleden is. Over twee jaar is het 20 jaar en dat klinkt zo ver weg. Met mij gaat het goed. Wat ik vooral een vreemd idee vind is dat de tijd zo ontzettend snel gaat en hij zoveel heeft gemist. Het lijkt een heel ander leven en dat was het natuurlijk ook.
Wat naar dat het voor jou ook echt op je verjaardag was dat je haar voor het laatst zag. Dat lijkt mij ook heel erg vervelend en moeilijk los te koppelen van je verjaardag.